Zwanger willen worden na verlies. Hoe voelt die grote wens?

Zwanger worden. Het is mijn grootste wens. Al jaren. In 2018 was ik na lang proberen en met behulp van IVF eindelijk zwanger. Alleen die zwangerschap bleek risicovol en kent helaas geen goed einde. Ik zou alles geven voor een betere afloop, maar dat kan niet. Dus wil ik opnieuw zwanger worden en val ik nu in de categorie: zwanger willen worden na verlies.  Om precies te zijn wil ik al 15 maanden lang weer zwanger worden. En voor diegene die mijn verhaal een beetje kent en kan terugrekenen: het klopt, ik wil opnieuw zwanger zijn sinds de dag dat ons kind overleed.

“Er moet een kind zijn om vast te houden”

Oh wat klinkt dat cru om zo op papier te zetten. Het is misschien wel één van mijn grootste geheimen. Ik weet nog dat ik op mijn bed zat in het Ronald McDonaldhuis. We waren net ingetrokken om daar de komende tijd te verblijven terwijl ons kindje op de NICU lag. Maar het mocht niet zo zijn. Ik was in alle staten. Hij was er ineens niet meer.

Het enige wat ik uit kon brengen was: “zeg me dat ik het over mag doen, dat er koste wat kost een tweede kind mag komen. Er moet een kind zijn om vast te houden. Al gaan we voor IVF naar het buitenland of kiezen we voor adoptie. Als het moet werken we ons drie keer in de schulden. Het maakt me niet uit. Er moet een kind”. Echter wordt het niet. Dit is hoe diep verlangen, onmenselijk verdriet en “met lege handen staan” er uit zien. Ik zal die woorden nooit vergeten, en ik denk dat mijn man ze ook niet snel meer vergeet.

De realiteit van een actieve kinderwens

Zwanger worden. Wanneer is het dan zo ver? Ik denk er iedere dag aan. Ook al weet ik maar al te goed dat je iedere maand ongeveer 24 uur hebt om daadwerkelijk zwanger te raken. En toch beheerst de gedachte “zwanger worden” mijn hele maand.

Het begint zo vlak voor cyclusdag één: wat voel ik? Zou ik ongesteld worden of betekent die opgezette buik toch iets anders? En dan ben ik ongesteld. Ik baal een aantal dagen, weer niet gelukt. Waarom toch niet? Alles was op militaire precisie berekend. Hoe konden we er dan naast zitten? Daarna starten die verdraaide ovulatietesten, Clearblue verdient een vermogen aan mij. En dan is daar eindelijk een smiley. Yes! Manlief mag aanhaken. Er wordt overlegd wanneer gaan we er voor en hoe vaak. Weg romantiek. Ondertussen slik ik supplementen, let ik op mijn voeding en ben ik stilletjes boos om ieder biertje van mijn man. Het zijn er echt heel weinig, maar ze steken toch. We wachten twee weken. En dan start alles weer van voren af aan: symptomen tellen en het befaamde broekloeren. Wat een gedoe.

Deze gedachtestroom ken ik maar al te goed. Hij is al jaren onderdeel van mij. Het ging zo voor mijn eerste zwangerschap, en nu dus voor mijn tweede. Het houdt nooit op. Deze gedachtegang is dan ook niet anders na verlies. De wens of misschien zelfs de noodzaak is alleen nog groter. Ik ken het gerommel in mijn buik. Ik heb mijn eigen kindje vastgehouden. Dat kleine handje was geklemd om mijn vinger. Dat wil ik weer.

Zwanger na verlies: ik kijk er niet naar uit

Toch kijk ik er niet naar uit om opnieuw zwanger te zijn. Ik ben bang voor terugkerende paniekaanvallen: wat als het weer mis gaat? Bang voor de echo’s, die waren de eerste zwangerschap namelijk nooit leuk. Er waren altijd zorgen en er was altijd een medisch team bij betrokken. Als het lukken mag, is dat weer zo. Het ziekenhuis heeft al aangegeven dat ik bij een volgende zwangerschap bij hun onder controle blijf. Ook als het wel goed gaat.

Ik ben bang voor reacties van anderen, wat als zij ons eerste kindje vergeten? Ik kan me nu al druk maken om woorden als “oh gelukkig, dan komt het toch nog goed”. Het is al goed. Ik heb een ontzettend mooi kind waar ik trots op ben. Hij is alleen niet hier. En dat is natuurlijk niet goed, verre van. Dat komt ook niet meer goed. Het doet pijn en dat zal het blijven doen. Een nieuwe zwangerschap poetst die pijn niet weg. En laat ik heel duidelijk zijn: dat hoeft ook niet.

Heel soms ben ik bang dat een nieuwe zwangerschap zo veel teweeg brengt, denk aan hormonen, hoop, angst, blijdschap, verwondering en verdriet. Dat er geen ruimte meer overblijft voor gedachten over ons eerste kindje. Wat als ik hem vergeet?

In het oog van de orkaan

Na het verlies stormde het lange tijd in mijn hoofd. Angst, verdriet, ellende, eenzaamheid en verlangen wisselden elkaar af. Maar daarnaast was er ook nog mijn gewone leven. Een drukke baan. Er zijn vrienden, familie en collega’s om aandacht aan te besteden. Of wat dacht je van feestjes, gezellige uitjes, plezier, een vakantie en zelfs een trouwerij.

Inmiddels zijn we dus maanden verder. Er is nog geen tweede zwangerschap, wel is de storm in mijn hoofd een beetje gaan liggen. De wens is nog even groot. Maar de allesomvattende noodzaak van een nieuwe zwangerschap, “het moeten van een kind”, is een klein beetje afgenomen. Gelukkig maar. Want dat was zo beklemmend. Het voelt nu of ik in het oog van een orkaan sta. De eerste windhoos is geweest, nu is het even rustig en daarna raast het weer verder. Hoe, dat weet ik nog niet. Wordt het een storm rondom een nieuwe zwangerschap? Of een storm die gaat over afscheid nemen van een biologisch kind? De tijd zal het leren.

Ik blijf nog even in de luwte

Ik blijf nog even in het oog van de orkaan. Ik ben bang om uit die stilte te kruipen. Want wat als ik deze maand weer negatief test? Moet er dan een keuze komen? Of proberen we het volgende maand weer? En wat als het deze maand wel lukt? Hoe kom ik dan de komende spannende weken door wachtende op een eerste echo? Om nog maar te zwijgen over de maanden daarna. En hoe ga ik dan om met mijn omgeving die opgelucht ademhaalt: “gelukt! Nu kan ze dus weer lachen”. Nee ik blijf nog even in de luwte. En is het deze maand niet gelukt, dan proberen we nog een keer.

Benieuwd hoe het is om zwanger te zijn na verlies? Lees dan ook het verhaal van Sharon? Zij vertelt openhartig over haar zwangerschap.

–

Foto: Bernhard Schmidt via Unsplash

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram en ontmoet in de comments andere vrouwen. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?