Zwanger na verlies: stapje voor stapje kom je er ook

Ik heb lang gedroomd over het schrijven van dit blog. En nu ik er op een ochtend zomaar mee ben gestart, voelt het heel onwerkelijk. Terwijl ik het vannacht nog heb horen regenen, schijnt nu buiten de zon. Typisch. Na regen komt zonneschijn. Ik weet zeker dat iedere ouder die zijn of haar kind heeft moeten laten gaan, weet wat ik met deze metafoor bedoel: een nieuwe zwangerschap. Er is een regenboogkindje in de maak. Ik ben zwanger na verlies.

Aangewezen op IVF

Na het verlies van onze zoon in december 2018, wilde ik niets liever dan opnieuw zwanger worden. Ik wilde niet wachten tot mijn lijf was aangesterkt na de keizersnede of tot mijn depressieve gedachten minder werden. Ik moest en zou weer zwanger zijn. En wel nu.

We waren aangewezen op IVF, zo kwam ook mijn eerste zwangerschap tot stand. Een paar maanden hebben we gewacht tot we het ziekenhuis belden. Ik wilde weten hoe ik mij moest voorbereiden op de terugplaatsing van ons laatste embryo en wanneer we konden starten. Ik had haast, de klok tikte ongenadig hard door. Dit was april 2019 en ik was 38.

Onze arts gaf groen licht om al in de zomer van 2019 een terugplaatsing in te plannen.

Voorbereiden op een terugplaatsing met acupunctuur

Achteraf bleek dit te snel. Ik wilde namelijk acupunctuur proberen. Tijdens mijn eerste twee vruchtbaarheidsbehandelingen heb ik hier veel over gelezen. Sommige vrouwen in een IVF-traject zweren erbij. Er zijn zelfs klinieken in binnen- en buitenland die acupunctuur aanbieden tijdens een traject of terugplaatsing. Eigenlijk geloofde ik er niet in, maar ik wilde alles op alles zetten. Daarbij dacht ik: baat het niet, dan schaadt het niet.

Ik vond een fijne acupuncturist in Amsterdam die zich heeft gespecialiseerd in acupunctuur voor vrouwen. Voor haar zijn vruchtbaarheidsproblemen aan de orde van de dag. Ik kon begin november bij haar terecht, net na mijn 39ste verjaardag. In de maanden november en december planden we zes sessies in.

De magische decembermaand

Hoewel we wisten dat onze kansen vrijwel nihil zijn om natuurlijk zwanger te worden, wilde ik december niet ‘onbenut’ voorbij laten gaan. December is de geboortemaand van onze zoon die we elke dag moeten missen. Dus, redeneerde ik, wie weet is december dan ook een magische maand om iets nieuws te beginnen.

Ik ben zwanger na verlies

In januari van dit jaar zou ik contact opnemen met het ziekenhuis om de embryoterugplaatsing in te plannen. Het wachten was op mijn menstruatie, die zou het startsein geven. Er gebeurde echter niets. Op een vrijdagochtend was ik het zat. Hier klopte iets niet. Ik was die dag alleen thuis en met knikkende knieën deed ik een zwangerschapstest.

Voor mijn gevoel heb ik urenlang gestaard naar die streepjes in het kleine schermpje van de positieve zwangerschapstest. Ik kon het niet geloven. Diezelfde middag heb ik nog een aantal testen gekocht om mezelf ervan te overtuigen dat ik niet droomde.

Angst overmeesterde hoop

Ik dacht altijd, als het nog eens gebeurd val ik vol blijdschap mijn man in de armen. Maar die was er niet. Ik belde hem gek genoeg ook niet op. Mijn angst overmeesterde vrijwel direct de hoop. Het was nog zo pril, de kans dat het misging was aanzienlijk. Ik kon mijn man toch niet ook nog een miskraam aandoen?

Op zondagochtend deed ik een nieuwe zwangerschapstest. Deze bleek ook positief. Later die dag zaten we in de auto toen ik het er in één keer uitflapte. Het was niet mijn bedoeling geweest het nieuws op dat moment met hem te delen. Wanneer wel en hoe, wist ik eigenlijk ook nog niet. Hij  zei alleen maar: “Ik begrijp het niet”. Toch was hij een half uurtje later hoopvol en positief. Hij heeft tot op de dag van vandaag niet getwijfeld aan dit kindje.

De eerste zwangerschapsweken

Maandag belde ik het ziekenhuis om een eerste echo in te plannen. Zou 2020 een nieuw begin kunnen zijn? Is onze regenboog na heel lang dromen dan toch in aantocht? De eerste echo in week zeven liet een keurig kloppend hartje zien. In tranen maar met een glimlach van oor tot oor liepen we de echokamer die dag uit.

Ik vond de eerste zwangerschapsweken loodzwaar. Ik trok me terug, durfde niet te hopen en negeerde dat ik zwanger was. Iedere echo was spannend. Het rakelde veel emoties op uit mijn eerste zwangerschap. Lichamelijk voelde ik mij redelijk, maar geestelijk ging het niet zo goed. Begrijp me niet verkeerd, ik was (en ben) heel blij met deze zwangerschap maar de angst overheerste in deze eerste weken. Genieten van een nieuw wonder was er niet bij.

We hielden de zwangerschap 14 weken geheim

Mijn man wilde het goede nieuws van de daken schreeuwen. Maar ik durfde niet. Ik dacht alleen maar aan dat traumatische telefoontje in 2018 waarin ik een aantal mensen belde met de mededeling: “de echo is niet goed, ons kindje heeft ernstige complicaties”. Dat telefoontje heeft er ingehakt. De angst om ooit zoiets weer te moeten vertellen was zo groot, dat we besloten dit geheim nog wat langer met ons mee te dragen.

De tweede echo was goed. En ook de derde en vierde echo waren in orde. De termijnecho viel op week 13 van mijn zwangerschap en ook die was prima. Daarna hebben we vrienden en familie ingelicht. Iedereen die dichtbij ons stond mocht het weten.

Toen we het mijn ouders vertelden, was de verwarring groot. Eerst waren ze verbaasd, we hadden toch nog geen embryo teruggeplaatst? Of hadden we dat soms verzwegen. “Nee” zeiden we, “we hebben besloten om nog even te wachten met het terugplaatsen van ons embryo.” Ik keek naar het verbaasde gezicht van mijn moeder. “Dit kindje is spontaan verwekt.” Hun gezichten veranderden onmiddellijk in een brede lach. Ook zij waren onmiddellijk positief en hoopvol.

Een goede 20 weken echo

De 20 weken echo kwam in zicht. In ons geval werd het een uitgebreide GUO in het ziekenhuis. Tijdens deze echo was onze specialist geconcentreerd aan het werk en mompelde na iedere meting: “dat ziet er goed uit.” Voor ons magische woorden. We zijn dan ook met vlag en wimpel geslaagd.

Ik wacht tot ik mij zeker voel

Ik zou graag willen zeggen dat elke week die voorbij gaat, ons met meer vertrouwen vervult. Maar zelfs nu, na die goede 20 weken echo, kan elke dag nog steeds aanvoelen als een week.

Mijn gynaecoloog vertelde: “We merken dat de angst bij een zwangerschap na verlies afneemt als vrouwen voorbij het punt in hun zwangerschap komen waar ze hun baby hebben verloren. Maar het kan zijn dat dat voor jou anders is. Wees aardig voor jezelf, elke dag. Meer kun je niet doen.”

Inmiddels voel ik beweging in mijn buik en kan ik zeggen dat de (nu nog) sporadische schopjes geruststellend werken. De angst is iets afgenomen en ik kan oprecht blij zijn met iedere dag die we samen hebben gehaald. Ik begin me te hechten aan deze kleine nieuwe bewoner van mijn buik en zoek hem bewust met mijn handen op. Maar de angst is nooit helemaal weg, niet voordat we een baby hebben die zeven dagen oud is. Een mijlpaal die we hiervoor nooit hebben bereikt.

Ik zet dapper door. Stapje voor stapje kom je er ook. Ik ben ontzettend dankbaar voor dit kleine mensje dat nu in mijn buik rommelt. Dit kindje is zo welkom, nu al zo geliefd. Al dat het nog moet doen is groeien.

—

Foto: Anders dan verwacht

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram en ontmoet in de comments andere vrouwen. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?