Zwanger na verlies is onoverzichtelijk

“Voor de eerste zwangerschap deed ik alles. Nu ik voor de tweede keer zwanger ben, merk ik dat ik minder te geven heb aan dit kindje en dat doet pijn. Ik ben minder fit, heb het mentaal zwaarder en ik kies niet altijd voor gezond eten. Maar ik doe mijn best.” Dit is hoe Sida ons gesprek begint. Ze is op dat moment 6 weken zwanger van haar tweede kindje, een regenboogkindje. Slechts een paar maanden daarvoor verloor ze haar dochter Sienna vijf weken na haar geboorte. Dit is haar verhaal.

Sienna wordt geboren

Het is maart 2021 als Sienna na 34 weken zwangerschap aan het begin van de eerste corona lockdown in het Wilhelmina KinderZiekenhuis (WKZ) in Utrecht wordt geboren. De bevalling was prachtig maar Sienna wordt wel direct opgenomen op de Medium Care afdeling van het ziekenhuis. Sida: “ik heb dat echt als traumatisch ervaren. Ik had mijn meisje acht maanden lang bij me, en ineens was ze zo ver weg. Ik miste haar vreselijk.”

Na één dag is het goed mis, Sienna heeft koorts en krijgt last van convulsies (epileptische aanvallen) in haar brein. Ze blijkt een hersenvliesontsteking te hebben, veroorzaakt door een bacterie. Sienna wordt overgeplaatst naar de NICU waar haar ouders een paar dagen vrezen voor haar leven. Dankzij een snelle diagnose en behandeling met antibiotica én borstvoeding via een sonde, knapt Sienna gelukkig snel op. Zo snel zelfs dat het iedereen verbaast.

De eerste mijlpalen zijn gouden momenten vertelt Sida: “haar oogjes die open gingen nadat het oedeem weg was getrokken en de infuusjes die er één voor één uit mochten. Zo kwam onze Sienna langzaam maar zeker tevoorschijn.” Drie weken na haar geboorte wordt ze ontslagen uit het WKZ en volgt een laatste overplaatsing naar het Meander MC in Amersfoort waar ze alleen nog zelfstandig hoeft te leren drinken. Na een week wordt Sienna ook hier ontslagen en mag ze naar huis.

Terug naar de NICU

Maar na een dag thuis te zijn geweest, wordt Sienna weer ziek. Ze heeft verhoging, kreunt en wil niet meer drinken. En zo gebeurde het dat Sida – sneller dan ze kan incasseren – weer op de NICU zit met haar dappere meisje. De hersenvliesontsteking is terug en Sienna blijkt veel zieker dan de keer ervoor. Er volgen onderzoeken en een MRI.

De uitslagen zijn schokkend. Sida: “Sienna’s hersenen blijken zo beschadigd, dat er geen enkele twijfel meer is over haar toekomst. De kans dat ze hier überhaupt uit zou komen was heel erg klein. Meerdere gebieden zijn aangetast, haar ademhaling, slikreflex, het gebied dat bewegingen als lopen reguleert…. en nog veel meer. Bij mij ging alleen maar door mijn hoofd: ze zal nooit meer bij mij aan de borst kunnen. Dat was wat ik het vreselijkste vond. Tijdens de nacht die volgt blijkt dat ze met het uur achteruit gaat. Het was de vraag of ze de volgende ochtend zou halen.”

Precies 5 weken na haar geboorte sterft Sienna in haar moeders armen, terwijl haar vader haar handjes stevig vasthoudt. Sida: “ik was verdoofd, eigenlijk was ze er al een paar dagen niet meer voor mij. Al lag haar lichaam er nog wel.” Na het overlijden van Sienna kiezen haar ouders ervoor haar te laten balsemen. Sida: “ik voelde toch een soort van opluchting, Sienna mocht mee naar huis. Het enige wat ik toen nog wilde was met haar knuffelen. In die laatste paar dagen heb ik haar dan ook zoveel ik kon vastgehouden, terwijl de tranen vaak over mijn wangen liepen. Nu kon ik nog even voor haar zorgen.”

Hoe rouw je eigenlijk?

Na het afscheid is het leeg in huis. Sida stopt met werken vanwege de coronacrisis maar ook omdat ze het even niet kan. Als massagetherapeut is het lichamelijke werk wat ze doet nu te veel. Sida besluit te schilderen: “ik schilder al sinds 2015 maar ik deed het nog nooit met zo veel overgave. Ik schilder helemaal vanuit mijn intuïtie en emotie. Ik kan er alles in kwijt. Ik zie het verlies, de gouden randjes, de tranen en mijn moedergevoel terug in mijn werk.”

Er wordt thuis veel gesproken over een tweede kindje. Sida en haar man willen het zo graag maar zijn ook realistisch. Je bent natuurlijk niet direct zwanger. Het tegendeel blijkt waar. En hoewel het prachtig nieuws is, brengt een nieuwe zwangerschap ook verwarring en in Sida’s geval angstgevoelens met zich mee.

Steun

Sida: “Tijdens de ziekenhuisopname van Sienna en ook daarna hebben we heel veel steun gevoeld. We werden letterlijk gedragen. Dat maakte het mogelijk om in een onmogelijke situatie toch fantastische ouders te zijn voor Sienna. Nu ik weer zwanger ben, is die steun er niet. Niet omdat mensen er niet voor mij willen of kunnen zijn maar omdat ze niet weten dat ik zwanger ben. Ik durf het ze nog niet te vertellen omdat ik zo ontzettend bang ben.

Ik ben bang voor het moment dat ik ga vertrouwen in deze zwangerschap. Juist dan kan er zoveel worden afgepakt. Ik denk aan alle risico’s die nog op ons pad kunnen komen. Dit nieuwe kindje kan ik ook verliezen, dat voelt zo reeël, het kan gewoon echt gebeuren. Dat is zo’n allesomvattend besef. Sienna verliezen was het heftigste wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Kan ik zoiets nog een keer verdragen?

Zwanger na verlies is onoverzichtelijk

Ik had de hoop dat ik bij een nieuwe zwangerschap weer blijer zou worden. Maar ik voel mij niet zo gelukkig als tijdens mijn eerste zwangerschap. Daarvoor in de plaats is angst gekomen. En die angst kost bergen energie. Ik moet mijzelf staande zien te houden en zorgen dat ik mij net zo inspan voor dit kindje als dat ik deed voor Sienna. Dat laatste lukt mij niet zo goed en dat stemt me verdrietig, dit kindje verdient net zoveel aandacht, liefde en toewijding als Sienna. Wat als ik het nu niet kan geven?

Begrijp me niet verkeerd, ik wilde heel graag opnieuw zwanger worden en dit kindje is ontzettend gewenst. Maar deze tweede zwangerschap voelt heel onoverzichtelijk. Ik ben bang dat het te snel is. Dat ik er nog niet klaar voor ben en nog te veel rouw om mijn mooie lieve meisje.”

Waar ik mij aan vasthoud

Jezelf staande houden kost veel energie. Afleiding zoeken of verwerken door bijvoorbeeld te gaan schilderen of schrijven lost helaas niet alles op, daar is meer voor nodig. “Op het moment dat ik overspoeld dreig te raken met angstgevoelens, zeg ik tegen mijzelf: je voelt je nu goed, er zijn nu geen buikkrampen en er zijn nu geen tekenen van een miskraam. Blijf rustig ademhalen. Nu is het goed. Dit leerde ik van mijn psycholoog” zegt Sida “deze woorden helpen mij in het moment te blijven.”

Daarna vertelt ze verder: “ik kan mijzelf nu nog wel eens verliezen in de gedachte dat als ik dit kindje na de bevalling vast zal houden, ik niet Sienna vast zal hebben maar een ander kindje. Met haar was het zo kort en ik had haar zo graag langer gezien. Dat verlangen blijft. Wat als ik van dit kindje niet net zo veel kan houden als van haar? Een verpleegkundige vertelde mij dat er bij ieder kindje een nieuw luikje openklapt. Een luikje dat toegang geeft tot een nieuw vat met liefde. Dat geeft hoop.

Ik ben een goede moeder

Sienna geeft me ook het vertrouwen dat een zwangerschap en het zorgen voor een kindje mij heel natuurlijk afgaat. Ik ben een goede moeder. Nu deze tweede keer is er meer voor nodig en gaat het mij een stuk minder natuurlijk af, maar ik kan het wel. Daar houd ik mij aan vast.”

—

Foto: Sida deelde een foto van haar en Sienna

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?