Wat je wil antwoorden maar niet durft

Het lijkt een eenvoudige vraag, hoe is het? Het impliceert dat je gesprekspartner wil weten hoe het met je gaat. Alleen, hoe beantwoord je een vraag als deze wanneer het even niet zo goed gaat?

Heb je even? Dat is wat je denkt. Je wilt antwoorden dat het zwaar is. Misschien niet op dit moment, maar wel eergisteren, een uur geleden of anders verwacht je morgen wel een flinke dip. Je wilt vertellen dat je de energie mist om met vrienden af te spreken. Helemaal nu iedereen zwanger lijkt of iedereen al kinderen heeft. Je kunt het niet opbrengen om de vrolijke verhalen van anderen aan te horen. Je wordt er jaloers van, terwijl je dat niet wilt.

Mij krijg je niet klein

Je wilt vertellen dat in jou een ware strijder is opgestaan. Je bevindt je midden in een moeilijke periode en je bent er nog. Je ademt. Je zoekt naar antwoorden en geeft de moed nog niet op. Door dit nu mee te maken loop je een stap voor op menig ander van jouw leeftijd, je weet nu wat voor strijd je aankunt. Knappe jongen die jou nu nog omverblaast. En je bent trots op jezelf dat je dat met opgeheven hoofd kunt zeggen.

Je bent mondiger geworden, komt meer voor jezelf op. Lukt het even niet om af te spreken? Dan spreek je even niet af. Je stelt vragen aan artsen. Je durft hulp te vragen waar nodig. Maar je bent ook verdrietig tot op het bot. Het vertrouwen in je lijf is soms ver te zoeken. Het liet je keihard in de steek terwijl jij zo hard je best deed. Of doet. Tegelijkertijd koester je je lichaam, alle littekens hebben geleid tot vandaag. Je gewicht is anders, de blik in je ogen is wijzer, je haar wil niet meer wat het eerst wilde maar je bent er nog. Je kunt meer aan dan je denkt. Er zijn momenten dat je ook daar trots op bent.

Het is veel te veel

Sommige dagen wil je niks. Helemaal niks. Alle geluiden, appjes, beelden en gedachten lijken te veel van het goede. Je bent boos, verdrietig, moe en teleurgesteld. Tranen komen en gaan en daar leg je je bij neer. Andere dagen heb je heel veel ideeën. De creativiteit spat er af. Waar komt dit vandaan denk je dan. Je voelt dat je iets met je verhaal wilt doen, moet doen misschien. Dit verdriet is te groot voor jou alleen.

Het is moeilijk om je te concentreren op je werk terwijl je tegelijkertijd blij bent met de afleiding. Je vindt het lastig dat collega’s je anders bekijken. Dat mensen small talk bij het koffiezetapparaat vermijden. Ondertussen houd je je hart vast als een groepje vrouwen blije kreten slaakt. “Toch niet weer een nieuwe zwangerschap?” schiet het door je hoofd. Het is moeilijk om je hoofd er bij te houden als je continu alert bent op de mensen om je heen. Je probeert overal zo normaal mogelijk op te reageren. Eenmaal thuis ben je gesloopt. Een werkdag is soms veel te veel.

Ik kan het leven helaas niet sturen

Het maakt niet uit hoe gecontroleerd je je weken, maanden en jaren inplant. Je kunt hopen maar geen van je plannen worden met zekerheid werkelijkheid. Nu je dat weet, durf je ook los te laten. Natuurlijk heb je wensen en plannen maar omdat je er niet meer vanuit gaat dat alles lukt, leef je vrijer. Het is makkelijker geworden om je plan te wijzigen indien nodig. Bij tegenslag haal je je schouders op: je weet nu dat de wijzigingen die nog op je pad komen lang zo erg niet meer zijn als de wijzigingen die je eerder moest doorvoeren.

Plan a is duidelijk niet gelukt, daar neem je nu afscheid van. Een proces dat lijkt op rouw. Je bent in gedachten al bezig met plan b of c. Deze lijken nog zo onzeker maar geven hoop. Je hebt je voorgenomen dat je plan b of c gaat waarmaken.

Een cyclus telt gemiddeld 28 dagen…

Mogen we met hulp van artsen proberen om zwanger te raken? Of, mogen we het nog eens proberen om zwanger te raken nu ons kindje het niet heeft gered? Zo ja, wanneer dan? Je bent continu bezig met je cyclus, voeding, jullie kansen of welke hormoon cocktail er vandaag op het menu staat. Gedachten die soms 24 uur per dag bezit van je nemen. Gedachten die je werk of goede gesprekken in de weg staan. Hersenspinsels die je relatie op scherp zetten, seks met een missie of – door de hormoonstimulatie – tijdelijk zonder doel is niet leuk. Je voelt je daar schuldig over en mist spontaniteit.

Verdriet en hoop wisselen elkaar af

Je leerde de diepe betekenis van liefde en verdriet. Dat lokt momenten van hoop uit. Hoop op een betekenisvolle toekomst. Die hoop is er misschien nu niet maar morgen wel, of anders overmorgen. Je gaat er nu vanuit dat hoop wordt afgewisseld met verdriet of woede. Nu je daarop vertrouwt overvalt een sombere dag je niet meer zo.

Oh, maar het gaat wel

Dit is allemaal niet wat je gesprekspartner wil weten. Terwijl jij wilt vertellen over wat je leerde in deze crisisperiode, is hij of zij op zoek naar de kalme, gelukkige versie van jou. Degene die je was wellicht. Als je je dat beseft voel je je soms alleen.

Hoorde je me wel? Ik vroeg hoe het met je is? Je hebt te lang gezwegen. Lachend kijk je op, sorry ik was in gedachten verzonken, antwoord je. Daarna hoor je jezelf zeggen: “het gaat wel ok, hoe is het met jou?”

–

Foto: Fezbot2000 via Unsplash

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?