Vanishing twin: ineens was ik niet meer zwanger van een tweeling

“Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, was ik herstellende van een burn-out. Ik was zelfs nog aan het re-integreren op kantoor. Tot onze grote verrassing vond de verloskundige tijdens de eerste echo niet één maar twee kloppende hartjes. Het bleek helaas een tweeling met een kanttekening. Eén kindje lag mooi op schema, het andere leek wat trager.” Zo begint het verhaal van Ramona. Slechts enkele weken later zal blijken dat één van de twee kindjes het niet heeft gered en hoort ze voor het eerst de term: vanishing twin. Vandaag vertelt zij haar verhaal.

Een tweelingzwangerschap kent risico’s

“Dat één van de twee embryo’s achter lag op schema, baarde de verloskundige wel wat zorgen. Het kon twee dingen betekenen: het embryo liep simpelweg wat achter of de ontwikkeling van het embryo stagneerde. Er zat niets anders op dan afwachten. Ik heb de dagen afgeteld tot die volgende echo. We voelden ons zo onzeker. Moesten we hoop houden op twee kindjes of niet.”

Zoals met een tweelingzwangerschap gebruikelijk is, werden we doorverwezen naar het ziekenhuis. We wisten op dat moment nog niet waar we mee te maken zouden krijgen. Je denkt eigenlijk alleen aan de leuke en praktische kant van een tweeling. De risico’s van een tweelingzwangerschap kenden we nog niet.”

Vanishing twin

“Die volgende echo in het ziekenhuis gaf duidelijkheid. Het tweede embryo had het niet gered en ik was vanaf nu zwanger van één kindje. Gek genoeg was ik opgelucht. Ik wist eindelijk waar ik aan toe was. Ik herinner me nog dat de gynaecoloog vroeg of ik een afdruk van de echo wilde hebben waarop sporen van ons tweede kindje zichtbaar waren. Dat hoefde van mij niet.

Ik ben rationeel ingesteld. Dit was voor mij duidelijk genoeg en één kind was voor ons net zo gewenst als twee. Mijn zus was mee die dag, zij handelde anders en stelde voor de echo voor de zekerheid wel mee te nemen. “Doe maar” zei de gynaecoloog. “Dat is goed voor de verwerking”. Met die woorden werd ik weer terug verwezen naar de verloskundigenpraktijk. Ik was zwanger van een eenling zonder complicaties en dus was er geen reden om in het ziekenhuis te blijven.”

Als je een tweeling verwacht en in een vroeg stadium van de zwangerschap één van de twee embryo’s verliest, dan noemen ze dat een vanishing twin. Vroeger wist je vaak niet eens dat je heel even zwanger was geweest van een tweeling. Tegenwoordig komt het vaker aan het licht omdat we al vroeg in de zwangerschap een eerste echo inplannen. Hierop is dan een tweede hartje te zien of een tweede (soms lege) vruchtzak. Sommige vrouwen ervaren bij het verlies wat krampen en bloedverlies, ook wel een gedeeltelijke miskraam. Het kan zijn dat de zwangerschapssymptomen (dan) tijdelijk afnemen. Maar dit hoeft niet het geval te zijn.

Ik begon mij angstig te voelen

Iedere vrouw reageert anders op een vanishing twin. Waar de één heel rationeel is over verlies in zo’n vroeg stadium en zich focust op het andere kindje, zal de ander veel emotioneler reageren. Ramona reageert rationeel. Maar na verloop van tijd verandert dat.

“Ik ging gaandeweg steeds meer angst voelen. Wie garandeert mij dat dit kindje wel zou blijven doorgroeien? Ik was alert op alles wat ik voelde. Rond de 14 weken kreeg ik een nieuwe echo. Die was goed, toch was ik er niet gerust op. Eigenlijk wilde ik veel meer dan een termijnecho. Ik wilde weten of ons kindje geen open ruggetje had, of alle ingewanden aanwezig waren en of het al oefende met slikken bijvoorbeeld. Maar daar moest ik toch echt nog even op wachten. Dit soort uitgebreide onderzoeken voeren ze pas uit rond de 20 weken.”

Bloedverlies in Italië

“Het prille begin van de zwangerschap was heftig geweest en dus waren we toe aan wat ontspanning. We vertrokken na de termijnecho voor twee weken naar Italië. Even genieten. Daar aangekomen verloor ik voor het eerst wat bloed. Dat wakkerde mijn angst alleen nog maar meer aan. Ik was al zo alert op alles wat ik voelde. Nu kwam daar angst om meer bloed te verliezen bij en bovendien was ik gefixeerd op alles wat ik at. Wat mag ik nog wel eten en wat niet? Ik wilde dat het goed zou gaan in mijn buik en daar zou ik alles aan doen. Die twee weken vakantie waren helaas niet zo rustgevend als gehoopt.

Bij thuiskomst kon ik direct bij de verloskundige terecht. Al die tijd bleef ik mondjesmaat bloed verliezen. Bloedverlies is normaal bij een vanishing twin vertelde de verloskundige mij. Toch verwees ze mij door naar het ziekenhuis, gewoon om alles nog eens goed te bekijken.

Ik bleek bloed te verliezen omdat er eerder geen gedeeltelijke miskraam op gang was gekomen. Tijdens die echo in het ziekenhuis was niets opmerkelijks te zien, behalve een kleine holte. Dit was vermoedelijk de plek waar het tweede kindje even had gezeten. Ik was zo dichtbij de 20 weken echo dat het ziekenhuis voorstelde om daar dan een uitgebreide GUO van te maken. Ook die was goed. Hoewel ik het goede nieuws maar half geloofde, durfde ik toch opgelucht adem te halen. Ik nam me voor: nu ga ik genieten!”

Mijn vliezen braken met 21 weken

“Een week later braken op zondagavond mijn vliezen. De verloskundige kwam langs om te controleren en verwees mij door naar het ziekenhuis. Om er zeker van te zijn dat ik vruchtwater verloor, werd er een kweekje afgenomen. Het bleek foute boel. Er lekte vruchtwater weg. De boodschap was duidelijk: je gaat waarschijnlijk binnen 48 uur bevallen. Dit was het dan, dacht ik.

Ik werd opgenomen en aan een monitor gekoppeld die zowel mij als het kindje in de gaten hield. Bij ieder steekje dacht ik dat de bevalling zou beginnen. Maar de eerste nacht kwamen we door. En ook de tweede nacht gebeurde er niets. Er werd een echo gemaakt. Ons kindje maakte het goed. Het had weinig vruchtwater maar nog wel voldoende. Ik mocht weer naar huis, het enige wat ons restte was wachten en hopen.”

Zo min mogelijk bewegen

“Thuis mocht ik vrijwel niets meer. Bij iedere beweging verloor ik een beetje vruchtwater. Ik hield dus volledige bedrust. Zelfs in de auto, als ik voor controle naar het ziekenhuis moest, probeerde ik gestrekt te liggen. Ook was ik extra gevoelig voor infecties, want als je vliezen zijn gebroken, is er in principe een opening richting de baarmoeder die er normaalgesproken niet is. En dat brengt risico’s mee voor de baby. Ik had mijn eigen toilet om iedere vorm van infectiegevaar tegen te gaan en alles maar dan ook alles moest goed worden schoongemaakt. De eerste dagen was mijn vriend thuis om te helpen. Maar al snel moest hij weer werken en zat ik thuis in spanning en hij op zijn werk.

Ik ben in die periode zo ontzettend bang geweest. Ons kindje was nog niet levensvatbaar en bij geboorte in deze periode konden de artsen niets voor haar doen. Als de weeën zouden opkomen, dan moest ik zelf een ambulance bellen. Alleen al de gedachte daaraan gaf stress. Om de tijd te doden keek ik veel films en series terwijl ik afwachtte.”

Ons kindje maakte het goed

“De wekelijkse controle in het ziekenhuis voelde voor mij tegenstrijdig. Ik wilde zo min mogelijk bewegen terwijl het medische team – en wij natuurlijk ook – in de gaten wilden houden hoe het ging. En daarvoor moest ik de deur uit. Op de echo’s was goed zichtbaar dat er maar weinig vruchtwater was en dat ons kindje als het ware lag dubbelgevouwen. Gelukkig groeide ons meisje wel goed, ze oefende met de hik en deed eigenlijk niet onder voor andere kinderen op deze termijn.

Naarmate de tijd verstreek veranderde ook het plan. Van afwachten en niets doen kwamen we ineens dichtbij het termijn waarop te vroeg geboren kindjes wel levensvatbaar zijn en na geboorte kunnen worden opgevangen op de afdeling neonatologie.”

Verder lezen? Lees dan ook Met 24 weken werd ik opgenomen met PROM 

–
Aan dit artikel werkte mee: Ramona Roding. Zij is moeder van een dochter en heeft haar eigen praktijk. Hier begeleidt zij ouders van te vroeg geboren kinderen en staat zij hen bij na een heftige periode in het ziekenhuis. Ook helpt zij vrouwen met de verwerking van een traumatische bevalling..

Foto: Anders dan verwacht

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram en ontmoet in de comments andere vrouwen. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?