Ik heb mijn zoon nooit horen huilen
Afgelopen weekend was ik op een feestje. Er waren vrienden, drank en hapjes. Het was goed om iedereen te zien. We hadden het over ons nieuwe huis, en dat van onze vrienden. Toevallig tegelijk gekocht en nu druk bezig met de inrichting. Even ging het niet over hun kinderen of over ons gemis. Het was gewoon gezellig. Totdat er iemand binnenkwam met een heel klein baby’tje. Een paar weken oud. Een jongetje dat oorverdovend bleek te kunnen huilen. De grond zakt onder mijn voeten vandaan. Mijn paniek is zichtbaar. Iemand kijkt mij meelijwekkend aan. En alles wat ik kan stotteren is: “er is een heel klein baby’tje en hij huilt. Ik heb mijn zoon nooit horen huilen.”
Ik voel me alleen temidden van iedereen.
Het kost bakken energie om niet te vluchten. Om niet mijn auto in te rennen en met 160 km per uur naar huis te scheuren. Ik blijf. Dapper praat ik door over ons huis. Iemand vraagt of ik zin heb om te verhuizen. Nee, denk ik. Nu even niet. Het hele huis, alles kan mij gestolen worden. Het enige wat ik nu wil is mijn zoon terug. Ik wil de leegte opvullen. Uiteraard zeg ik dat niet. Het is niet sociaal wenselijk om zoiets te zeggen als je net de hypotheek rond hebt. Dus ik zeg dat ik zin heb om een nieuwe keuken uit te zoeken.
Later herpak ik mezelf. Ik verplaats naar een andere hoek in de ruimte, weg van de baby. Gelukkig stopt die prompt met huilen. Ik vind prosecco en klok een glas achterover. Het lukt mij het gesprek op een ander onderwerp te sturen. Niet iets dat mij interesseert maar wel iets waar ik over kan meepraten. Ik hoef alleen maar te knikken en te laten zien dat ik het gesprek volg. Ondertussen bedenk ik een plan.
Als ik één ding geleerd heb in de periode na de dood van onze zoon, is het wel de impact van zelfzorg. Als je iets doet dat energie kost, moet daar tegenover iets staan dat energie geeft. Er is weinig wat echt energie geeft in tijden van rouw, maar er zijn wel dingen die geen energie kosten. In mijn geval is dat eten bestellen en met mijn partner een film kijken. Als we ruim drie uur op het feestje zijn zoek ik hem op. Hij heeft wel gegeten van de hapjes, heeft staan kletsen met vrienden en ik heb hem hardop zien lachen. Dit geeft hem energie. Nu is het mijn beurt en ik vraag hem mee naar huis te gaan. Onderweg bestelt hij sushi. We komen tegelijk met de bezorger aan. Goede timing.
De dag na het feestje zit ik op de bank. Ik ben alleen thuis en de tranen blijven stromen. Het voelt zo leeg zonder baby om voor te zorgen. Die huilende baby maakte veel los. Het had de mijne moeten zijn. De kat ligt te slapen op de bank. Ik pak haar op en loop rondjes door de kamer. Haar warme lijf tegen mij aan drukkend. Het arme beest heeft al zo veel tranen opgevangen. Toch maakt het me rustig. Even dat gevoel van zwaarte in mijn armen. Ze begint te spinnen en likt mijn hand. Lief beestje, wat moest ik zonder jou op deze dagen.
Het zakt wat. Zoals altijd. Ik weet hoe het werkt. Iets kost energie, er is een trigger, ik verman mezelf en doe alsof alles goed gaat. Uren later begint het te stromen. Het doet pijn maar het moet er uit. Ik moet er doorheen tot het wat wegebt. Pas dan was ik mijn gezicht, trek mijn schoenen aan en stap de straat op. Een heel eind wandelen. De enige remedie die ik ken.
—
Foto: Anders dan verwacht
Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?