Sterk na vroeggeboorte? Nee, ik overleefde

Mijn tweede zoon werd veel te vroeg geboren, of eigenlijk werd hij te vroeg gehaald. Hij kwam ter wereld met een spoedkeizersnede. Ik weet nog dat hij in de OK heel even omhoog werd gehouden en daarna was hij weg. Hij werd opgevangen door een team neonatologen en in zijn couveuse vervoerd naar de afdeling neonatologie waar hij 9 weken zou liggen. Ik weet nog dat vrienden of familie vaak hebben benadrukt hoe sterk ik was. En hoewel dat is gezegd met de beste bedoelingen, het is niet helemaal waar.

Ik leefde een leven waar ik niet voor had getekend. Zo sterk was ik niet in die periode. Ik overleefde. Terwijl de dagen zich vulden met onnoemelijk veel afspraken in het ziekenhuis, voelde ik mij een wrak en verwaarloosde mijn eigen herstel. Het enige wat telde was mijn kind in zijn couveuse. Daar wilde ik alles voor doen.

Eerste kennismaking NICU

Alles willen doen voor mijn kind, dat gevoel ontwaakte op het moment dat ik alleen in de uitslaapkamer lag na de keizersnede. Nog geen dertig minuten na de keizersnede was ik al niet meer met mijn eigen herstel bezig, ik zou mij wel redden. Het draaide om hem. Ik werd opgehaald door de neonatologie verpleegkundige. Ze stuurde mijn bed vakkundig door de gangen van het ziekenhuis tot we op haar afdeling terecht kwamen. Ze stapte naar voren en piepte met haar pasje de deuren open.

Voor mij zie ik een vrij lege steriele zaal. In het midden een lange balie waar twee andere verpleegkundigen achter een computerscherm zitten. De lichten zijn gedimd. Ik zie een derde verpleegkundige richting een couveuse lopen waar een dwingend soort alarm vandaan komt. Er schijnt een blauw licht uit de hoek. Later blijkt dat dat afkomstig is van het buurjongetje die onder een blauwe lamp licht tegen geelzucht. Ik kijk naar rechts. Daar staat mijn man naast de couveuse met daaraan een naamkaartje met een voor mij bekende naam: hier ligt onze jongen.

Dag in het leven op de NICU

Die allereerste dagen na de bevalling kan ik mij slecht voor de geest halen. Het was allemaal nieuw, ik was snel moe, slikte veel pijnstillers en werd geregeld zelf elders in het ziekenhuis verwacht voor controle. Pas nadat ik ben ontslagen uit het ziekenhuis ontstaat er routine. Slapen, ‘s nachts wakker worden om te kolven, slapen, bellen met het ziekenhuis met de vraag: hoe was zijn nacht. Kolven, in de auto richting het ziekenhuis, gedag zeggen tegen onze zoon, een gesprek met zijn verpleegkundige, knuffelen, kolven, een gesprek met een arts of fysiotherapeut en dan was het tijd voor een verlate lunch.

Zouden we lunchen in het ziekenhuis en daarna twee uurtjes naar huis om even uitgeblust op de bank te hangen? Of lunchen we buiten het ziekenhuis en keren we daarna terug naar onze zoon? Wat doen we die avond, hoe laat willen we bij hem zijn en is er avondeten in huis? Was er nog een afspraak in de middag waar we rekening mee moesten houden, voor mij of voor onze zoon? Wie belt onze ouders en goede vrienden om hen op de hoogte te stellen van alles wat er die dag was gebeurd? En tussen de bedrijven door mag ik niet vergeten te kolven. Vaak doe ik dat dus in de auto, zo win ik wat tijd.

Ik schets een bijzonder drukke dag. Maar het is wekenlang wel mijn realiteit geweest. Dit was een voorbeeld van een goede dag. Want hoe anders waren de dagen dat het niet zo goed ging met onze zoon. Dagen waarop zijn ademhalingsondersteuning moest worden opgeschroefd in plaats van afgebouwd. Dagen met bloedonderzoek en antibiotica vanwege een infectie. Of dagen waarop zelf drinken er niet in zat en hij slap en uitgeblust in mijn armen lag. Op dit soort dagen kolfde ik niet, vergat ik pijnstillers en gunde ik mijn lichaam geen rust. Ik ging ik voorbij aan alles wat ik nodig had als herstellende kraamvrouw.

Mooie momenten koesteren

Maar nu ons kindje al veel eerder bij ons was dan gedacht, kan ik er niet omheen dat we extra veel mooie momenten hebben gehad in die eerste weken van zijn leven. Momenten die ik nooit meer vergeet en voor geen goud zou willen missen. Zo klein als hij was, zo sterk was zijn wilskracht. Geregeld hebben we hem moeten remmen in zijn wil om meer te kunnen dan hij toen aankon. Stiekem was ik dan ook een beetje trots: kijk hem vechten, kijk hem willen leven. Kijk hoe hij alles op alles zet, net als zijn moeder.

Een ander voorbeeld, ik weet nog goed dat ik zijn kleine handje om mijn vinger voelde knijpen en ik zijn ademhaling en hartslag zag vertragen op zijn monitor als ik voor hem zong. Hij werd rustiger van mijn stem. Hoe bijzonder is dat?

Nu ik terugkijk op deze periode van overleven zou ik mezelf niet omschrijven als sterk maar als moedig. Moedig zijn voelt als een eigenschap, en dan met name de eigenschap om door te zetten, te vechten en trauma’s boven te komen. Moed erkent het feit dat je je klein kunt voelen op het moment dat de onzekerheid toeslaat. Want klein was ik in die periode en tegelijk was ik een leeuwin die vocht voor haar kind.

Kraamtijd op de NICU

Is je baby net geboren, ligt hij of zij (voorlopig) nog in het ziekenhuis en ben je op zoek naar informatie en praktische tips? Of ken je iemand die plotsklaps in het ziekenhuis belandde na de geboorte van haar baby? Bestel dan nu ‘kraamtijd op de NICU’, een informatieve gids voor ouders van een pasgeborene in het ziekenhuis op de afdeling IC neonatologie, NICU, kinder intensive care of couveuseafdeling. Hierin vind je tevens een uitgebreide lijst met belangrijke vragen die je kunt stellen aan artsen en verpleegkundigen.

Dit artikel verscheen ook op minimi.be

—

Foto: Anders dan verwacht

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?