Spanning op de NICU

Onze dochter werd na 26 weken en 5 dagen zwangerschap geboren. Voor ons startte na een turbulente zwangerschap een nieuw avontuur. We maakten kennis met de neonatale intensive care unit (NICU). Hier liggen alle (veel) te vroeg geboren kindjes in een couveuse waar ze dag en nacht in de gaten worden gehouden door een team van specialisten. Er heerst een gecontroleerde rustige sfeer en toch zit iedereen in spanning.

Starten met kolven

Na de bevalling word ik vrij snel ontslagen. Ik was natuurlijk niet ziek, alleen nog herstellende. We kunnen na mijn ontslag vijf dagen terecht in het geboortehotel van het ziekenhuis. Zo zijn we dichtbij ons kleine meisje.

Ik start vrijwel direct na de geboorte met kolven. En met succes. Voeding is zo belangrijk voor die kleintjes en ik ben blij dat ik haar dit kan geven.

Leven op de NICU is stressvol

Het leven op de NICU is stressvol. Ieder kind is gekoppeld aan heel wat apparaten en beeldschermen. Na een poosje kan ik deze redelijk goed aflezen en weet ik uit de cijfers op te maken hoe het met onze dochter gaat. Hoe is haar ademhaling? Wat is haar hartslag? En heeft ze voldoende zuurstof in haar bloed (saturatie)? Je raakt bijna medisch afgestudeerd op je eigen kind.

Als al die waarden voor mij kloppen, kijk ik pas naar haar. Maar zodra een monitor alarm slaat omdat een waarde zakt of juist piekt, ben ik weer gefocust op de cijfers. Trekt ze weer bij? Vaak is het vals alarm. Soms is het menens. Ik leer mijn dochter kennen door haar gegevens te lezen en niet, zoals andere moeders, door naar haar te kijken en haar aan te voelen.

Niet alleen hoor ik de monitors van mijn dochter afgaan, ik hoor ze ook van andere kindjes. Al deze nieuwe prikkels vallen mij zwaar. Niet alleen maak ik mij zorgen over onze dochter, ik probeer ook tevergeefs mijn risicovolle zwangerschap die er aan voorafging een plekje te geven. Op de NICU merk ik dat ik steeds minder aan kan.

Elke dag op en neer naar het ziekenhuis

Na vijf dagen geboortehotel mogen mijn vriend en ik naar huis. Wij wonen in Breda en laten onze dochter achter in het Erasmus MC-Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Pas als ze ouder en sterker is, is er plek voor haar in een ziekenhuis dichter bij huis. Voorlopig rijden we dus iedere dag op en neer tussen beiden steden.

Hoewel ik met pijn in mijn hart het ziekenhuis verlaat, ben ik ook echt wel weer toe aan mijn eigen huis. Mijn eigen bed en douche. Zelf kunnen bepalen wat ik doe en gewoon weer thuis eten. Hoewel, als je twee tot drie keer per dag op en neer van Breda naar Rotterdam rijdt, schiet koken er heel vaak bij in. Gelukkig ontfermt onze familie zich over ons.

Ik ben veel in het ziekenhuis te vinden en kolf zeven keer per dag. ‘s Avonds als mijn vriend uit zijn werk ook nog even bij zijn dochter komt kijken, zit ik er ook. Of nog. Het is gekkenwerk. Ik ben alleen maar met haar bezig. De verpleegkundigen hebben meerdere keren gezegd dat ik beter voor mezelf moet zorgen. Dat ik thuis meer rust moet nemen of even mijn zinnen moet verzetten door iets anders te doen. Al was het maar voor een uurtje. Ze hadden natuurlijk gelijk. Maar ik sloeg al hun goedbedoelde adviezen in de wind. Ik ben moeder geworden van een kindje dat extra zorg nodig heeft. Ik wil er zoveel mogelijk voor haar zijn, dat is het enige wat ik voor haar kan doen.

Van NICU naar high care

Na twee weken verhuist onze dochter naar een andere afdeling. Ze gaat van de NICU naar een high care afdeling. Dat is goed nieuws. Op een high care afdeling is nog heel veel controle, maar het is anders dan die intensieve zorg van de intensive care.

Het gaat dus goed met haar, alleen ik heb dat vertrouwen totaal niet. Het lijkt allemaal te snel te gaan. Ik weet wel dat artsen heel goed kijken naar hun patiëntjes: wat kunnen ze aan en wat is verantwoord? Toch durfde ik niet blindelings op hun advies te vertrouwen. Zeker niet toen ik merkte dat ons meisje na haar verhuizing toch wel erg vermoeid bleek. Dit is heel normaal voor deze kleintjes en ze knapte redelijk snel ook weer op.

Onze dochter reist alleen per ambulance

De hele periode in het ziekenhuis blijkt de saturatie van onze dochter een punt van zorg. Saturatie is één van de pijlers voor overplaatsing naar in ons geval het ziekenhuis in Breda. Omdat haar zuurstofgehalte veel schommelt, lijkt een overplaatsing nog wel even te duren. Niets is echter minder waar. Ik word ineens gebeld met de mededeling dat onze dochter per ambulance die dag nog wordt vervoerd naar Breda.

Ik zat op dat moment thuis. De voorwaarden waren niet helemaal zoals afgesproken en er was geen tijd voor mij om eerst naar Rotterdam te rijden en dan achter haar aan weer terug naar Breda. Ze ging deze reis alleen maken. Doodeng vond ik het. Ik heb haar bijvoorbeeld voor vertrek niet nog even kunnen zien. Niet kunnen zeggen dat ik van haar houd. Ik heb me echt zorgen gemaakt die dag, wat als er straks onderweg iets mis zou gaan?

Ze heeft het behoorlijk zwaar gehad in de ambulance maar werd tijdens haar rit goed in degaten gehouden door een verpleegkundig specialist uit het Erasmus MC – Sophia Kinderziekenhuis. Eenmaal op haar nieuwe plekje zette ze duidelijk een stap terug. Ze herstelde zich echter ook weer en heeft het daarna eigenlijk heel goed gedaan. Breda werd de plek om haar en ons klaar te stomen voor thuiskomst.

Naar huis met zuurstofsonde

Ook in Breda blijft de saturatie van ons meisje schommelen. En mede daardoor blijft de angst aan mij knagen. Ongemerkt stapelde ik al die spanning op. Dat deed ik eigenlijk al maanden.

Het gesprek over haar thuiskomst kwam wederom plotseling. Haar waarden waren nog niet optimaal, en toch mocht ze naar huis? Ze zou thuiskomen met een zuurstofsonde. In sneltreinvaart leren wij wat dat voor ons betekent. Want hoe doe je dat, een baby verplaatsen met een zuurstofslangetje? Hoe gaat ze dan in bad? En wat als je een keer op bezoek gaat bij iemand anders?

Zo ver komt het niet. Voor vertrek proberen ze in het ziekenhuis nog één ding met haar medicatie. Dat slaat aan, ineens blijkt haar saturatie wel goed. De hoeveelheid toegediende zuurstof wordt afgebouwd en ze mag af van de laatste monitors. Met sinterklaas is ze thuis. Zonder zuurstofsonde.

Wat onze dochter overhield aan haar vroeggeboorte

We kunnen niet ontkennen dat onze dochter veel te vroeg is geboren. Zoals veel prematuren, heeft ze een aantal dingen overgehouden aan haar ziekenhuisperiode. Zo heeft ze een geboorteverlamming aan haar linkerarm opgelopen tijdens de bevalling. Waarschijnlijk omdat er tijdens haar geboorte te veel aan haar is getrokken. Dit is niet per se gerelateerd aan haar vroeggeboorte maar laat wel zien dat er haast was toen ze ter wereld kwam.

Verder zijn er een aantal aandachtspunten n.a.v. de vroeggeboorte zoals bij veel te vroeg geboren kindjes. Deze hebben onze aandacht. Maar als we kijken waar ze vandaan komt en hoe ze het nu doet, kan ik alleen maar vol trots zeggen dat ze het meer dan fantastisch doet.

Niet alleen kinderen houden soms iets over aan hun vroeggeboorte. Hun ouders hebben bij thuiskomst heel wat te verwerken. Vaak komt de stress er pas uit als het goed gaat met hun kind. Ben je benieuwd hoe deze moeder de ziekenhuisperiode van haar dochter heeft verwerkt? Lees dan ook PTSS: mijn leven op zijn kop na de vroeggeboorte van mijn dochter. Wil je weten wat hieraan vooraf ging? Met 24 weken werd ik opgenomen met PROM

Kraamtijd op de NICU

Is je baby net geboren, ligt hij of zij (voorlopig) nog in het ziekenhuis en ben je op zoek naar informatie en praktische tips? Of ken je iemand die plotsklaps in het ziekenhuis belandde na de geboorte van haar baby? Bestel dan nu ‘kraamtijd op de NICU’, een informatieve gids voor ouders van een pasgeborene in het ziekenhuis op de afdeling IC neonatologie, NICU, kinder intensive care of couveuseafdeling. Hierin vind je tevens een uitgebreide lijst met belangrijke vragen die je kunt stellen aan artsen en verpleegkundigen.

—

Aan dit artikel werkte mee: Ramona Roding. Zij is moeder van een dochter en heeft haar eigen praktijk. Hier begeleidt zij ouders van te vroeg geboren kinderen en staat zij hen bij na een heftige periode in het ziekenhuis. Ook helpt zij vrouwen met de verwerking van een traumatische bevalling.

Foto: Anders dan verwacht

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram en ontmoet in de comments andere vrouwen. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?