Placenta complicatie zorgde voor 5,5 liter bloedverlies

Wist je dat de placenta voor behoorlijk wat problemen kan zorgen tijdens je zwangerschap? Anke vertelt over haar risicovolle tweede zwangerschap waarbij de placenta voor complicaties zorgde. Ze belandde zelfs even op de intensive care en verloor flink wat bloed.

“Ik had nooit gedacht dat je aan een gezonde zwangerschap een trauma kon overhouden. De oorzaak: een zware inleiding als gevolg van pre-eclampsie. Kort daarna belandde ik drie keer op de OK om placentaresten te laten verwijderen. Vier jaar na de geboorte van onze eerste kreeg ik een burn-out. Toen pas startte het verwerkingsproces. Het heeft daarna nog even geduurd voor we besloten het nog eens te proberen.”

Waarom de eerste zwangerschap zo heftig afliep

In de laatste week van mijn eerste zwangerschap kreeg ik ernstige pre-eclampsie. Na een heftige bevalling verloor ik twee weken na de bevalling plotseling stolsels die sterk roken. Het bleek een baarmoederontsteking en daarbij werden achtergebleven placentaresten gevonden. Via curettage werden deze verwijderd. Enkele dagen later kreeg ik in de auto een enorme bloeding wat erg angstaanjagend was. In het ziekenhuis bleken toch niet alle placentaresten te zijn verwijderd. Mijn tweede curettage was een feit. Twee weken later kwam ik mijn bed niet meer uit. Het leek alsof ik ziek werd. Ik had geen energie meer en ik had buikpijn. Ik dacht aan een nieuwe (beginnende) ontsteking. Ik werd kort daarna voor een derde keer opgenomen en gecuretteerd.

Omdat mijn arts na de laatste ingreep tussen neus en lippen door vertelde dat ik mogelijk niet meer zwanger kon raken door schade aan mijn baarmoeder, ben ik voor een second opinion naar een andere specialist gestapt. Achteraf gezien had ik tijdens de eerste zwangerschap waarschijnlijk Placenta Accreta, een te diep ingegroeide placenta. Deze laat moeilijk los en kan heel wat problemen veroorzaken. Ik leerde dat dit bij een nieuwe zwangerschap terug kon keren.

Zwanger van een tweede

Na overleg met de gynaecoloog en een plan voor eventueel terugkerende pre-eclampsie, durfden we het jaren later nog eens aan. Ik werd opnieuw zwanger.

Bij de twintig weken echo zagen we de placenta voor de baarmoedermond liggen. Dat noemen ze een Placenta Previa. Daar werd toen echter overheen gestapt met de mededeling: in 95% van de gevallen trekt de placenta door de groei van de baarmoeder wel omhoog. Geen zorgen was het advies. Later zou blijken dat ik bij die vijf procent hoorde waar de placenta niet omhoog trekt.

Met 26 weken lag ik in het ziekenhuis

Ik was aan het werk en ontdekte halverwege de dag een beetje bloed, even later voelde ik steken in mijn buik. Ik werkte destijds als invalleerkracht en heb het volgehouden tot het einde van de lesdag. Zodra de kinderen de deur uit waren, stapte ik op de fiets naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis.

Er werd een echo gemaakt. Hier was duidelijk op te zien dat mijn baarmoedermond flink was ingekort. Om de dreiging van een mogelijke vroeggeboorte in te schatten werd een fibronectinetest gedaan. Dit lijkt nog het meeste op een uitstrijkje. Ook daar kwam geen goed nieuws uit. Alles wees er op dat ons kindje binnen nu en een week geboren zou worden. Ik moest worden opgenomen in een academisch ziekenhuis en werd per ambulance naar het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG) gebracht.

Paniek. 26 weken is veel te vroeg. In het UMCG ging alles heel snel. Ik kreeg een rondleiding op de NICU, waar ze veel te vroeg geboren kinderen opvangen. Er werd gesproken over de risico’s en complicaties bij vroeggeboorte. Mijn angsten werden met de minuut groter. Ik heb daar een week gelegen en werd toen weer ontslagen.

Opluchting bij 32 weken

Ik wilde koste wat kost de 32 weken halen. Dan mocht ik bevallen in mijn eigen ziekenhuis en hoefde ik niet terug naar het UMCG dat op 45 minuten rijden van ons huis lag. Hoe ik de 27ste tot 32ste week thuis ben doorgekomen weet ik niet meer. Ik was een soort tikkende tijdbom. Mijn telefoon was altijd binnen handbereik en de vluchtkoffer stond klaar. Ik was opgelucht dat ik die 32 weken grens haalde.

In de tussentijd had ik al die tijd licht bloed- of bruinverlies. Het bloedverlies prikkelde mijn baarmoeder en vliezen en ik had daardoor veel last van harde buiken. Het was onrustig. Ik mocht niet veel meer: niet fietsen, niet werken, niets tillen en geen seks. Het gaf niet, ik modderde nog wel even door en bovendien kwam het einde in zicht.

Rood bloed op het toilet

Met 36 weken schrok ik mij een ongeluk. Ik zat op het toilet en zag rood bloed, niet het beetje bruin dat ik inmiddels gewend was. We hebben direct oppas voor mijn dochter geregeld en zijn naar het ziekenhuis gegaan. Daar bleek mijn bloeddruk te hoog en kreeg ik bloeddrukverlagers. Ik was zo bang: toch niet weer pre-eclampsie? Ik heb de gynaecoloog gevraagd of de baby nu gehaald kon worden. Ik was op. Zij wilde doorzetten: hoe langer het kindje bleef zitten, hoe beter.

Eerder al in de zwangerschap was besloten om te bevallen via een keizersnede omdat mijn placenta zich nog steeds pal voor de uitgang bevond. Juist bij een keizersnede is het belangrijk dat het kindje zo laat mogelijk wordt geboren. De longetjes krijgen zo meer kans om te rijpen. De gynaecoloog had natuurlijk gelijk. Eerder bevallen dan de geplande datum zou de kans op een opname op de afdeling neonatologie alleen maar vergroten. We hebben dus gewacht. Met 38 weken en 4 dagen werd onze zoon via de eerder geplande keizersnede geboren.

Ik verloor 2,5 liter bloed in 15 minuten

Onze zoon werd eerst bekeken en kwam daarna op mijn borst te liggen. Al heel snel voelde ik mij beroerd. Ik dacht dat ik wegzakte. Na 15 minuten hebben ze mij onder narcose gebracht en werd ik aan de beademing gelegd.
Ik bleek 2,5 liter bloed te zijn verloren in 15 minuten. Bloedtransfusies volgden. Onder narcose werd de placenta stukje bij beetje verwijderd. Niet alleen had mijn placenta zich op een ongelukkige plek vastgezet, het bleek ook te zijn ingegroeid tot in de baarmoederwand. Dat is veel te diep en wordt een Placenta Increta genoemd. De verwijdering liet een grote wond achter in mijn baarmoeder.

Om mijn baarmoeder te sparen werd een Bakri ballon ingebracht. Dit is een dun slangetje dat in de baarmoeder wordt geplaatst. Deze wordt gevuld met water. Door de druk op de baarmoederwand stopt het bloeden. Dat bleek niet voldoende en een radioloog plaatste extra ballonnetjes in de slagaders van mijn liezen om ook de bloedtoevoer te stoppen.

Ik belandde op de Intensive Care. Pas 24 uur later werd ik wakker. Ik bleef bloeden maar de hoeveelheid leek nu normaal. Zodra ik wakker was, zat mijn man aan mijn bed met onze zoon.

In totaal heb ik 5,5 liter bloed verloren, dat is praktisch al het bloed in een volwassen vrouw. Ik heb veel extra bloed toegediend gekregen omdat ik bijna niet op mijn benen kon staan. Ik had geen kracht meer en na 3 stappen was ik drijfnat van het zweet. Mijn HB bleek nog flink te laag. Het was lood en loodzwaar.

Ervaren kraamzorg

Eenmaal thuis kreeg ik een ervaren dame die voor mij en onze zoon zorgde. Dat gaf vertrouwen. Na de eerste nacht thuis kon ik echter alweer terug naar het ziekenhuis vanwege erge buikpijn. Toen we belden, wisten ze direct wie ik was. Ik was de vrouw die 5,5 liter bloed verloor. We werden direct geholpen.

Net als na de eerste zwangerschap had ik ook deze keer een baarmoederontsteking. Ik werd opgenomen en kort daarna weer ontslagen. Ik mocht thuis met antibiotica aansterken. Een aantal dagen later werd ik wakker met een harde buik. Mijn kraamverzorgster voelde eens goed en constateerde dat mijn baarmoeder vrij hoog lag. Ze beaamde mijn voorgevoel: dit klopte niet.

Ik verloor mijn baarmoeder

Tijdens een echo in het ziekenhuis zagen we nog steeds placentaresten. Daarbij had mijn baarmoeder zich gevuld met een liter bloed. De gynaecoloog en ik wisselden een blik. Ik wist genoeg: mijn baarmoeder moest er misschien wel uit.

Er volgde een opname. Ondertussen werd er intern overlegd met alle gynaecologen. De volgende ochtend is er contact geweest met het UMCG. Daarna werd besloten dat mijn baarmoeder inderdaad het beste kon worden verwijderd. Ik ben diezelfde dag nog geopereerd.

Terugkijken op een mooie geboorte

De tweede geboorte was prachtig. Ik heb in het hele proces heel duidelijk zelf de regie gehad en het gevoel gehad dat ik samen met de artsen werkte aan een zo mooi mogelijke ervaring. Ik kan daar echt met zoveel liefde op terug kijken, ondanks wat er daarna allemaal gebeurde en in tegenstelling tot de eerste bevalling die zo abrupt begon.

Waarom ik mijn verhaal wil delen

Laat ik voorop stellen: mijn verhaal is extreem. Toch wilde ik het hier en op mijn eigen website delen. Placenta aandoeningen waaronder Placenta- Previa, Accreta en Increta, zijn niet zo bekend.

Na mijn diagnose Placenta Previa ben ik op zoek gegaan naar informatie en las toen alleen maar rampverhalen. Terwijl de arts mij iets heel anders vertelde: in de meeste gevallen schuift de placenta op tijdens de groei van de baarmoeder. Ik had het zelf wel fijn gevonden als mijn arts of echoscopist mij had gewezen op de risico’s, in plaats van deze zelf te moeten zoeken op het internet.

–

Aan dit artikel werkte mee: Anke Velstra, bevallingscounsellor & doula bij angst en trauma. In haar praktijk kun je terecht voor het verwerken van een bevallingstrauma, het missen van een moedergevoel, zwangerschapsbegeleiding.

Foto: Debora Balves via Pixabay

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?