Mijn man: rots in de branding tijdens een risicovolle zwangerschap

Ik dacht altijd als ik zwanger mag worden, dan blijf ik gewoon doorwerken. Ik zou op de fiets stappen en gaan winkelen in alle babywinkels. Ik zou stralend thee drinken met vriendinnen en mijn moeder. Ik zou eigenhandig een babykamer in elkaar klussen. En ik zou genieten van zwangerschapsyoga. Zwanger zijn is iets heel anders dan ziek zijn. Als je ziek bent, lig je in bed. Als je zwanger bent, kun je de wereld aan. 

Dat is wat ik dacht. Maar ik had het mis. 

Allereerst duurde het even voor ik zwanger raakte. Na een lange tijd proberen, kwamen we in het ziekenhuis terecht voor vruchtbaarheidsbehandelingen. Maanden heeft mijn man mijn frustraties, woede en verdriet moeten doorstaan. Destijds vond ik het een wonder dat hij überhaupt bij me wilde blijven. Hij bleef. Iedere injectie die ik zette, vinkte hij af. Hij keek met lede ogen toe hoe de vloeistof zich een weg door mijn buik beet. Hij gaf iedere avond een knuffel en liep samen met mij een rondje door de buurt. Beweging hielp mij te kalmeren. Hij hield de moed er in, gaf nooit op en wist zeker: dit gaat lukken.

Zwangerschap werd risicovol

Hij kreeg gelijk. Ik werd zwanger. Rond de 20 weken werd mijn zwangerschap echter risicovol. Bedrust was het doktersbevel en ik kwam thuis te zitten. Enkele weken later werd ik opgenomen in het ziekenhuis vanwege pre-eclampsie.

Mijn man was de rots in de branding. Hij deed er alles aan om mij overeind te houden. In de periode dat ik thuis zat nam hij, naast zijn werk, het huishouden over. Hij deed boodschappen, kookte, ruimde de vaatwasser in en uit, zocht naar kleding, reed mij naar iedere doktersafspraak, hielp mij in en uit bed, maakte boterhammen, zette thee, haalde water, hoorde mij overgeven en masseerde mijn schouders.

Later in het ziekenhuis week hij geen moment van mijn zijde. Hij was bij ieder consult en hield mijn hand vast bij iedere injectie. Hij lag nachten wakker. Die laatste dag holde hij door de ziekenhuisgangen om de verpleging te waarschuwen toen ik plotsklaps wegzakte.

Stille toeschouwer van al dat leed

Mijn lieve man. Hij vocht voor zijn vrouw en zijn kind. Hij cijferde zichzelf weg en heeft geen moment laten blijken dat hij er doorheen zat. Ik heb het toen niet gezien. Maar hij moet er doorheen hebben gezeten. Meerdere keren moet hij hebben gedacht: hoe nu verder? Mijn man. Wat een leed heeft hij moeten aanzien.

Ik ben hem zo dankbaar. De manier waarop hij handelde hield mij inderdaad overeind. Hij maakte de juiste keuze om zichzelf op de derde plaats te zetten. Zijn altijd positieve kijk. Zijn steun. Al zijn vragen aan artsen en verpleging. Zijn geruststellende woorden. Zijn vragen over kalmeringstabletjes. Zijn vreugde bij het horen van iedere hartslag. Zijn eindeloos vele knuffels. Hij. Zonder hem had ik het niet gekund.

Deze man liep een marathon

Krap een jaar later zie ik pas wat hij voor mij deed. Maar wie zag hem toen hij er middenin zat? Dat vraag ik mij nu wel eens af. We hebben er na de bevalling met geen woord over gesproken, hij en ik. Voor hem was het volkomen normaal dat hij er voor mij was.

Maar het was niet normaal. Deze man heeft net als ik een marathon gelopen. Zijn route was een andere dan die van mij, maar net zo slopend. Wat ben ik trots op hem. Dat hij de finish glorieus heeft gehaald. Dat hij fier heeft staan kijken toen via een spoedkeizersnede onze baby ter wereld kwam.

Wat ben ik blij dat hij de mijne is. Dat ik op hem mag bouwen. In die hele periode van het zwanger worden tot de bevalling, heb ik een man zien opstaan. Van die relaxte vrolijke vriend groeide hij uit tot een verantwoordelijke vader. Nog net zo vrolijk, maar anders. Krachtiger, zelfverzekerder. Hij staat rechter. Knap vind ik dat, na zoveel tegenslag en stress.

Wie luistert naar jouw partner als jij het even niet kunt?

Ik besef mij maar al te goed dat mijn man niet de enige partner is, die af heeft moeten zien tijdens een zwangerschap. Voor al die partners neem ik mijn pet af. Ik doe het jullie niet zomaar na.

Onderschat de rol van de partner niet. Want hoeveel artsen en verpleegkundigen zich ook bekommeren om de zwangere vrouw, het is de partner die zijn of haar vrouw dat laatste zetje richting de eindstreep geeft. Hij of zij vangt vaak de klappen op. Het is de partner die gesprekken met artsen na afloop moet samenvatten of dingen moet uitzoeken. Het is de man of vrouw van, die onvermoeibaar troost en in haar hand knijpt tijdens ieder onderzoek.

Wie ziet al deze partners? Wie luistert naar hen als wij het even niet kunnen? Ik hoop van harte dat zij allemaal in elk geval één familielid, goede vriend of een verpleegkundige om hen heen hebben (gehad) die af en toe eens vraagt, hoe gaat het nu met jou?

—

Foto: Anders dan verwacht

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?