Neonatale infectie: daar lag ons mannetje, tussen al die witte jassen

Toen ik na de keizersnede enigszins bij mijn positieven kwam, vroeg ik naar onze zoon. Hoe ging het met hem? Ik lag op dat moment nog op de OK.

Joep, ons mannetje, bleek nog in het opvangkamertje naast de Operatiekamer te liggen. Hij probeerde te huilen, maar het lukte hem niet. Hij kreunde en had het zwaar. Zijn zuurstofpeil bleef te laag. Omdat hij zo hard aan het vechten was, waren zijn hartslag en bloeddruk te hoog. Ondanks intubatie, verbeterde de situatie niet. Alle artsen werden er bij gehaald. Zagen zij iets over het hoofd? De kinderarts kwam ons vertellen dat Joep naar de NICU werd gebracht.

Slapen na de keizersnede lijkt onmogelijk

Wat kan er veel gebeuren in een paar uur tijd. Nog beduusd van alle medicatie en de snelheid waarmee onze Joep uiteindelijk ter wereld kwam, werd ik na de keizersnede samen met mijn man teruggebracht naar de verloskamer. We konden nauwelijks bevatten dat we opnieuw papa en mama waren geworden.

Het is al diep in de nacht en we weten eigenlijk niet zo goed wat we met onszelf aan moeten. Iedere keer als de deur van de verloskamer wordt geopend, krijgen we beiden bijna een hartverlamming. Gaat het niet goed? Is er iets met Joep?

Om 4:00 uur ‘s nachts komt de kinderarts vertellen dat de situatie stabieler is, maar dat Joep het wel heel zwaar heeft. De situatie blijft kritiek. Op advies van de arts frissen we ons even op en proberen we daarna wat te slapen.

Marco blijft met open ogen op bed zitten. Steeds als hij ze probeert te sluiten, ziet hij haarscherp de beelden van enkele uren daarvoor voor zich. Het ene moment flitst zijn pasgeboren zoontje die geïntubeerd wordt voorbij. Het andere moment ben ik het, zijn vrouw die met een open buik en veel bloedingen op de OK ligt. Mijn ogen vallen wel dicht, die morfine hakt erin.

GBS bacterie (groep B streptokokken)

Drie uurtjes later ben ik wakker. Het is tegen 7:00 uur in de ochtend en we krijgen ontbijt. De kinderarts staat weer naast ons bed. Joep is erg ziek, hij heeft koorts en ze krijgen hem maar moeilijk onder controle. Minder apparatuur gaat niet, meer apparatuur kunnen ze hem niet geven. Alles staat voluit om zijn prille leventje te redden.

Wat is er toch mis, vraag ik. De arts legt uit dat hij denkt aan een GBS bacterie (groep B streptokokken) die voor bloedvergiftiging (sepsis) zou zorgen. Daarbij is zijn hartslag enorm hoog.

Snel haasten we ons naar ons mannetje. Zo klein en zo ziek. Hij mag nu niet alleen zijn.

Wat ben je mooi kleine Joep

Daar lig je dan, onze kleine Joep, aan allemaal slangetjes, piepjes en lampjes. Je buikje gaat snel op en neer. Te snel. Je wordt aan alle kanten ondersteund. Gelukkig zien wij naast alle apparaten ook een prachtig koppie met haar. Die bekende kreukel in je oortje valt ons direct op. Je grote broer Noud heeft hem ook. Je beweegt je mooie handjes, vingertjes, voetjes en een teentje.

Het enige dat wij nu kunnen doen is jou laten weten dat we bij je zijn. We praten tegen je en raken je zachtjes aan. Je voelt warm en beweegt af en toe een vinger of een teentje. Ik weet zeker dat je ons hier zo dichtbij voelt. Oh wat zouden we je graag willen knuffelen.

Het is mis: je hartje, een zwakkere long en GBS sepsis

De kindercardioloog komt langs. Hij legt uit dat er teveel kracht op jouw hartje staat. Daardoor beginnen je hartklepjes te lekken. Wel is hij tevreden over de longfoto’s. Al blijkt daaruit wel dat één long minder ontwikkeld is dan de andere.

Niet alleen je hartje heeft het moeilijk. Inmiddels is ook vastgesteld dat een GBS bacterie zorgt voor de bloedvergiftiging die jou zó verschrikkelijk ziek maakt. Er komen te veel giftige stoffen vrij in jouw kleine lichaampje.

Slecht nieuws gesprek

De artsen blijken met hun rug tegen de muur te staan en onze families worden bij elkaar geroepen. Een slecht nieuws gesprek volgt. Langzaam besef ik mij dat Joep niet met ons mee naar huis gaat. En erger nog, dat hij zelfs het einde van deze dag niet gaat redden.

We horen het aan, maar we geloven het eigenlijk niet. Hoe kan dit nu? Na ruim 30 weken zwangerschap. Joep is nog maar net op de wereld, en dan moeten we nu alweer afscheid nemen? Nee toch?

Dat ik zwaar onder de morfine zit, helpt niet. Ik vang alle gesprekken half op en besef mij niet altijd wat er echt wordt gezegd. Ik heb soms zelfs moeite met het open houden van mijn ogen.

Niets dan liefde

Om 13:00 uur wordt Joep in mijn armen gelegd. Ik vind het enorm spannend als jij met al die slangetjes uit je veilige couveuse wordt getild. Gelukkig worden we heel goed en rustig begeleid. Zodra ik je kleine lijfje voel, word ik rustig. De liefde stroomt door mijn hele lijf. Voel jij dat ook?

Jouw papa barst in tranen uit en vertelt dat hij nog zo graag met jou en je grote broer had willen voetballen. We knuffelen, aaien je zachte haartjes, kussen je en we houden je handjes vast. Ondertussen weten we dat je hier, dicht bij ons, komt te overlijden. Je kijkt ons aan. Je oogjes schieten van papa naar mama en weer terug. Dat moment zullen wij nóóit vergeten!

Zo’n anderhalf uur heb je bij ons gelegen. In die tijd haalden de verpleegkundigen alle slangetjes en draadjes voorzichtig bij je weg. Nog even konden opa’s, oma’s en tantes jou bewonderen. Je kreeg een paar stuiptrekkingen, waar we al op waren voorbereid. Langzaam trok het leven uit jouw prachtig mooie lijfje.

Om 15:00 uur was er geen hartslag meer. Je bent er niet meer lieve Joep, je hebt zo gevochten, maar je kon het niet. Je bent veilig in mama’s armen overleden.

We houden van je lieve Joep
Papa, Mama en jouw grote trotse broer Noud

Hoe dan ook een gezin van vier

Onvoorwaardelijke liefde. Dat is wat er overblijft. Voor altijd zal je deel uitmaken van ons gezin. Vergeten zullen we jou geen moment. Je hebt ons de mooiste uren in ons leven gegeven en die blijven we ons voor altijd herinneren.

Je zit in ons hart, kleintje. En niet alleen in dat van ons. Jouw grote broer Noud was zó intens met jou komst bezig. Hij had al zijn speelgoed al verdeeld en praatte honderduit. Hij had plannen voor twee.

Jammer genoeg heeft Noud jou niet meer levend kunnen zien. Wél wilde hij steeds naar de stilteruimte om jou even te aaien en een kusje te geven. Mooi vond ik dat. Jullie zullen voor altijd broertjes blijven!

—

Aan dit artikel werkte mee: Rianne Leeuwis, moeder van Noud en Joep

Foto: Rianne Leeuwis

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?