Nasleep van HELLP: wennen aan een heel nieuw brein

Na heftige pre-eclampsie die na de bevalling omsloeg in HELLP, werd mij verteld dat ik zeker een jaar moest uittrekken voor herstel. Dus toen mijn dochter 11 maanden was, dacht ik: “ik ben er weer, ik kan weer functioneren zoals voorheen.” Zo gezegd zo gedaan. Jaren had ik met veel plezier voor de klas gestaan en ik startte 5 maanden na de bevalling met alleen het lesgeven, zonder neventaken als vergaderingen, excursies, ouderavonden et cetera. Ik vond dit een luxe positie, dus zeurde niet om wat ik nog lastig vond. Al die kinderen, die prikkels, het geluid, informatieverwerking, overzicht. Ik kon het achteraf niet bijbenen; ik deed het op m’n reserves. HELLP had gezorgd voor een heel nieuw brein, maar ik gedroeg me alsof ik nog dezelfde was. En dat was achteraf geen goed idee.

Ik heb het natuurlijk een tijdje aangezien. Een jaar lang liep ik op mijn tenen. Ik had geen idee waarom ik dingen vergat, waarom ik snel overprikkeld was of waarom ik soms in paniek raakte. Uiteindelijk stortte ik in en na een aantal maanden werd ik doorverwezen naar een psycholoog. Zij wilde zich wel verdiepen in pre-eclampsie, het HELLP syndroom en de nasleep daarvan. Ze drukte mij op het hart dat ik de tijd moest nemen voor mijn herstel.

Mijn eigen medisch dossier gaf rust

Lichamelijk was ik inderdaad wel weer hersteld van de zwangerschap, maar geestelijk moest mijn verwerking eigenlijk nog beginnen. Dat vroeg energie die ik nauwelijks had. Ik voelde destijds heel erg de noodzaak om precies uit te zoeken wat pre-eclampsie of HELLP nu eigenlijk was. En wat het met mij had gedaan. Ik zag medische stukken en cijfers. Ik las verhalen van andere vrouwen op o.a. Facebook.

Ook vroeg ik mijn medisch dossier op in het ziekenhuis. Ik heb het zelf woord voor woord uitgeplozen en daarna ben ik met al mijn vragen naar de huisarts gegaan. Samen zijn we er in twee afspraken rustig voor gaan zitten. Ik ben zo blij dat iemand mij toen heeft kunnen uitleggen wat er was gebeurd en welke zorgen er waren. Zelf had ik namelijk echt geen flauw benul gehad van de ernst van de situatie. Ik weet nog dat ik voor een routinecontrole bij de verloskundigenpraktijk kwam en de dag erna was mijn dochter er ineens. Dat is niet te bevatten.

Na die uitleg werd ik rustiger. Ik snapte wat er was gebeurd, maar ook hoe het heeft kunnen gebeuren. Dat had ik nodig om verder te kunnen.

EMDR

Mijn psycholoog stelde daarna EMDR voor. Daar wilde ik in eerste instantie niet aan. Dat is toch alleen nodig als het echt heel slecht met je gaat? Dacht ik. Ja zei ze, maar je zit nu ook in een heel diep dal. Je hebt gewerkt, het lijkt beter te gaan dan drie maanden geleden maar in feite ben je maar een klein stukje omhoog geklommen. Je zit niet meer in de diepste put, maar je moet nog wel echt een heel eind omhoog.

Ze kreeg gelijk, natuurlijk. EMDR hielp me beseffen dat ik delen van de ziekenhuisperiode als traumatisch had ervaren. Het was intensief, dat wel. Maar het hielp me ook om uiteindelijk oké te zijn met de meest nare beelden die onbewust aan de ervaring waren blijven ‘hangen’.

Ik ben gestopt met lesgeven

Ik ben later wel weer teruggekeerd naar school. Eerst om eenvoudige prikkelarme klusjes te doen voor andere leerkrachten. Tijdens mijn lange herstelperiode kwam ik er achter dat het mooie vak van docent niet meer paste. Nog steeds kon ik gesprekken moeilijk volgen en werden prikkels en onverwachte dingen mij al snel te veel. Ik schreef alles op om niets te vergeten. Dat doe ik overigens nog. Mijn dochter is inmiddels vier en ik ben al drie bulletjournals verder.

Ik ging in overleg met mijn psychologe en werkgever naar een loopbaancoach. Samen zijn we op onderzoek uitgegaan. Waar kreeg ik energie van en wat was haalbaar?

Ik wilde nog steeds heel graag anderen helpen, dat deed ik op school ook voor de klas of wanneer ik bijles gaf. Ik ontdekte meer over coaching en daarna kwam de term wandelcoach op mijn pad. Inmiddels ben ik omgeschoold en ga ik nu regelmatig wandelen om in de prikkelarme natuur te coachen. Ik coach verschillende mensen – voornamelijk vrouwen en moeders – en ben er speciaal voor vrouwen die, net als ik, te maken hebben gehad met pre-eclampsie, eclampsie of het HELLP syndroom. Al lopend praten we over het hier en nu, het effect van deze ervaringen op je leven en hoe je wil dat je ermee omgaat: welke horizon wens je voor jezelf? Je zet letterlijk stappen vooruit. Dat is wat mij betreft een effectieve en bijzondere manier van coaching. Daarbij is het ook nog eens goed voor je lijf, zeker gezien het feit dat iedere vrouw na pre-eclampsie of HELLP een verhoogd risico heeft op hart- en vaatziekten.

Wat HELLP mij bracht

De afgelopen jaren waren echt heel zwaar. Zeg maar gerust: het was bagger. Ik ben lang bezig geweest om te leren omgaan met wat er is gebeurd. Ik moest wennen aan mijn nieuwe brein en accepteren dat werken voor de klas er niet meer in zat. Ondertussen kwam ik er achter dat het niet voor iedereen te bevatten is wat de onzichtbare gevolgen van zwangerschapsvergiftiging zijn. Soms is dat hard.

Maar tegelijkertijd bracht HELLP mij ook heel veel. Het werd een hele zoektocht waardoor ik veel heb geleerd. Over mijzelf, of het ziektebeeld en over anderen bijstaan. Het roer is omgegaan. Ik ben veranderd, en daar ben ik trots op.

—

Aan dit artikel werkte mee: Laura de Boer, wandelcoach. Laura is moeder van Maren en coacht vrouwen die te maken hebben gehad met pre-eclampsie, eclampsie en het HELLP syndroom.

Foto: Laura de Boer

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram en ontmoet in de comments andere vrouwen. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?