Ik wilde moeder worder

Mijn eerste rolmodel Jane ben ik nooit vergeten. Zij heeft mij als jonge marketeer enorm geïnspireerd. En dat doet ze overigens nog steeds nu zij jonge vrouwelijke ondernemers opleidt tot leiders. Ik wilde net als zij meer voor anderen kunnen betekenen en begon in te zien dat ik van waarde kan zijn voor startende marketeers in een technisch sector. Maar voor het zover was, wilde ik eerst dolgraag moeder worden.

Tegelijk met het besef dat ik op zakelijk vlak meer te bieden heb, groeide namelijk op mijn 35ste ook het moedergevoel. Ineens wist ik heel zeker: ik heb iets te geven aan een ander. Ik wilde dolgraag iemand zien opgroeien, aan de zijlijn liefdevol bijsturen, iemand zien leren en daar zelf ook iets van meekrijgen.

Starten met IVF

Niets is mij komen aanwaaien. Voor iedere wens heb ik keihard geknokt. Iedere keer opnieuw was het doorzetten en focussen op dat waar ik in geloofde. Zo bleek ook mijn kinderwens niet eenvoudig. Na een jaar proberen stapte ik samen met mijn man naar het ziekenhuis. Daar kwam het hoge woord eruit: “U bent 36 maar uw lichaam gedraagt zich alsof het 39 is. We kunnen het proberen met IVF maar we staan eigenlijk al bijna met ons rug tegen de muur”. Ineens was ik oud. Ik had gefaald. Ik was er te laat achter gekomen dat ook in mij een goede moeder schuilging.

De doorzetter in mij werd wakker. IVF ging ik gewoon “even” doen. Maar een vruchtbaarheidstraject bleek niet iets dat je er gewoon even bij doet. Ik leerde van alles over voeding, voedingssupplementen en hormonen. Ik kan inmiddels zelf injecties zetten en weet meer van het vrouwelijk lichaam dan me lief is. Ondertussen draaide mijn hoofd overuren. Door de overdosis aan hormonen verandert je denken, je lichaam en je energie. Toch zette ik door. Het was gekkenwerk maar het lukte.

Mijn eerste zwangerschap werd al snel medisch

Mijn eerste zwangerschap in 2018 werd al snel medisch. Er bleek iets mis met onze baby. Ineens hoorden stress en onzekerheid bij zwanger zijn. Om de twee weken was ik in het ziekenhuis. Nooit was er echt goed nieuws, totdat we een kinderchirurg spraken. Hij zag mogelijkheden voor een operatie na de geboorte, maar zei hij, die mogelijkheden zag hij alleen als de longen van onze baby volgroeid zouden zijn. Hij liet ons zien dat ons kindje na de operatie een gewoon leven zou hebben. Hij zou naar school gaan, buiten spelen, opgroeien: alles was mogelijk. Hij zou alleen geen topsporter worden. Het onderste uit te kan halen betekende in dit geval informatie inwinnen bij de beste specialisten. Ik gaf niet op. Deze zwangerschap kreeg een kans.

Genieten was er de hele zwangerschap niet bij. Het voelde als Russisch roulette. Omdat ons kindje niet in orde was, reageerde ook mijn lichaam anders dan verwacht op deze zwangerschap. Ik had te veel vruchtwater en moest rust houden. Hele dagen zat ik thuis op een stoel. Liggen kon ik niet meer en slapen evenmin. Later ontwikkelde ik ernstige pre-eclampsie en werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik gaf niet op. Ik was vastberaden dit kindje zo lang mogelijk te dragen en daarmee de kans op volgroeide longen te vergroten.

Na zes dagen lieten we hem gaan

Na vijf weken in het ziekenhuis te hebben gelegen, gaf mijn lichaam de strijd op. Mijn hartslag steeg tot het maximum en ik zakte weg. Lukas werd met spoed gehaald via een keizersnede. Zoals verwacht kwam hij in een couveuse te liggen op de neonatale intensive care unit (NICU). Zes dagen later moest ik alweer afscheid van hem nemen. Zijn longen bleken niet in orde en een operatie kon hij niet aan. Ik stond letterlijk met lege handen. Er volgde een moeizame periode waarin ik de combinatie van rouw en de wens opnieuw zwanger te worden als slopend heb ervaren.

Ik werd opnieuw zwanger

Na proberen, loslaten en weer opnieuw proberen, werd ik in 2020 voor de tweede keer zwanger. Ik nam mij voor dit keer alles te doen wat ik mijzelf eerder had ontzegd. Van zwangeschapsfoto’s tot gender reveal party: ik zou volop genieten. Maar de opluchting en blijdschap maakten al snel plaats voor angst. Ik wist nu wat verliezen was en hopen op een betere afloop durfde ik niet. Zwanger zijn na verlies bleek wederom stressvol. Ik schoot in een overleefstand en telde de weken af. Zonder foto’s en zonder feestje na de twintig weken echo.

Het leven op de NICU

Ook mijn tweede zwangerschap verliep niet volgens het boekje. Thomas werd veel te vroeg geboren. Samen leefden we wekenlang op de voor mij vertrouwde NICU van het ziekenhuis. Op deze afdeling kreeg hij de tijd zich te ontwikkelen. Tijd die hij in de buik niet kreeg. Maar daar waar je de sereniteit van een babykamer zou verwachten, is het druk. Van tijd tot tijd zelfs heel druk. Ook hier is de stress hoog, voel je je onzeker en word je moe van de geluiden en alarmen. Als bonus krijg je alle gevoelens van de andere ouders op de afdeling er gratis bij.

Op de NICU leer je iedere dag iets nieuws, variërend van borstvoeding tot onderzoeksuitslagen interpreteren. De ene dag is alles goed, de andere dag is de stemming omgeslagen. Ik heb wat afgetobd naast de couveuse terwijl ik Thomas zijn kleine handje stevig vasthield. En ook nu kwamen de wijze woorden van mijn ouders goed van pas: het onderste uit de kan halen. Niet opgeven. Doorzetten.

Ik was herstellende van een tweede keizersnede en sloeg ik de kraamperiode over. Dagelijks reisde ik tussen huis en ziekenhuis. Soms twee of drie keer per dag. Ook kreeg ik het voor elkaar om iedere drie uur te kolven, zelfs ’s nachts. Ondertussen hield ik familie en vrienden op de hoogte. Ook zij leerden in een razend tempo iedere dag iets nieuws en hadden daardoor eigenlijk nooit een helpend antwoord paraat.

Terugkijken op een bijzondere periode

Nu maken we het goed. Ik geniet van onze vrolijke kleine jongen. De grote trauma’s van de afgelopen vijf jaar zijn verwerkt en ik kan terugkijken op een bijzondere periode in mijn leven.

Ik weet als geen ander hoe het is als je zwangerschap anders verloopt. Met betrouwbare informatie, mijn ervaring, mindset en aanpak geloof ik dat ik vrouwen kan helpen meer rust te creëren tijdens een risicovolle zwangerschap of daarna op de NICU.

Anders dan verwacht

Wil jij de rust terugvinden tijdens je medische zwangerschap of de kraamtijd in het ziekenhuis? Met Anders dan verwacht sta ik vrouwen bij tijdens een risicovolle zwangerschap en in de periode daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Doormiddel van informatie van artsen, verpleegkundigen en experts maar ook ervaringen van anderen ijk je je kompas en vind je rust in je nieuwe realiteit. Je leert je weer veilig te voelen, pakt de regie over je zwangerschap en voelt je gezien, begrepen en gehoord. Ook als alles tegenzit, vind je je weg vooruit. Je werkt aan je mindset, verliest jezelf niet (meer) uit het oog, gaat stress te lijf en vindt oplossingen die je verder helpen.

Waar heb je nu behoefte aan?

• Ik wil met je praten, zodat ik meer minder stress ervaar en meer durf te vertrouwen
• Eerlijke informatie: volg ons op Instagram of schrijf je in voor de nieuwsbrief
• Ik wil mijn gedachten nu ordenen in het Anders dan verwacht dagboek
• Ik wil graag een van de magazines bestellen en rustig nog wat nalezen