Mijn postnatale depressie duurde drie jaar

Onze tweeling werd met 35 weken geboren. Na 7 dagen ziekenhuis mochten mijn dochter en ik naar huis. Drie dagen later konden we onze zoon ook ophalen. Ik heb de zwangerschap als zwaar ervaren. Omdat ik een tweeling verwachtte, waren er veel controles in het ziekenhuis en dat is toch net even anders dan een controle bij een verloskundigenpraktijk om de hoek. We hebben meer dan eens gedacht dat onze baby’s veel te vroeg geboren zouden worden, wat de zwangerschap extra spannend maakte. Eenmaal thuis hoopte ik die periode achter me te kunnen laten. Het grote genieten kon beginnen. Het liep anders, ik kreeg een postnatale depressie.

Geen klik met de kraamzorg

Na de periode in het ziekenhuis hadden we recht op kraamhulp. Helaas had ik geen klik met de dame die voor ons kwam zorgen. Zij rookte veel, iets dat totaal niet bij ons past, en praatte honderduit over haar scheidingen.

Ik had een totaalruptuur overgehouden aan de bevalling. Mijn kraamhulp moest mijn wond controleren en noemde het een oorlogswond. Dat kwetste mij, ik was er zelf natuurlijk ook niet blij mee, maar het moest nog genezen. Ze was niet die warme vrouw waar ik behoefte aan had. Ik was destijds niet mondig genoeg er iets van te zeggen of om vervanging te vragen.

Later is mijn moeder bijgesprongen. Die heeft een aantal dagen voor ons gezorgd.

Postnatale depressie

Toen ik het huis weer voor mezelf had, hoopte ik wederom dat de rust terug zou keren. Ik ging mij gedragen als de ideale moeder en huisvrouw. Om zeven uur in de ochtend stond ik al te stofzuigen bijvoorbeeld. Dat hield ik niet vol. Ik was nog herstellende, alles was nieuw aan het moederschap, ik zorgde niet voor één kindje maar voor twee en ik had een behoorlijke tik gehad van mijn zwangerschap en bevalling. Er moest nog heel wat worden verwerkt en, zoals later zou blijken, rechtgezet met het ziekenhuis. Ik stortte in. Mijn man heeft de huisarts gebeld die vaststelde dat ik een postnatale depressie had.

Mijn postnatale depressie duurde drie jaar

Na mijn verlof ben ik eerst nog gewoon gaan werken maar al snel besefte ik dat dat gekkenwerk was. Ik kwam thuis te zitten. Uiteindelijk heeft deze periode drie jaar geduurd.

Een postnatale depressie lost zich niet vanzelf op. Gelukkig kon ik terecht bij een psycholoog. Die eerste gesprekken kon ik eigenlijk alleen maar huilen. Ik kreeg medicatie voorgeschreven om mijn emoties af te zwakken. Zo ontstond er ruimte om daadwerkelijk te praten. Op mij kwam het over alsof ze het maar lastig vond dat ik zoveel huilde. Ze kwam niet toe aan haar werk en wilde de zaak een beetje versnellen.

Medicatie maakte mij emotieloos

De medicatie heb ik genomen en inderdaad, de emoties namen af. Als je het mij vraagt was het te veel van het goede. Ik voelde mij een emotieloze robot. Dingen raakten me nog wel maar ik kon het niet uiten. Ik had de woorden wel maar het gevoel ontbrak. Het is lastig om iemand ergens oprecht voor te bedanken bijvoorbeeld zonder emotie in je stem of ogen.

Ik houd van mijn kinderen, en dat deed ik ook tijdens mijn postnatale depressie. Maar als alle emotie vlak wordt, dan word ook je gevoel voor je kinderen wat vlakker. Die eerste drie jaar van hun leven is dan ook voorbij gevlogen. Ik was simpelweg ook druk met mijzelf.

Na een tijd besefte ik dat die medicijnen een te groot effect hadden op mijn leven. Met moeite ben ik van de medicatie afgekomen. Ik deed dat cold turkey, iets wat ik niemand wil aanraden. Maar ik wilde er echt graag vanaf, à la minute.

Jaloers op vriendinnen

Vriendinnen werden zwanger van hun tweede kindje. Natuurlijk ging ik op kraambezoek om de kleine te bewonderen. Maar dan zag ik ook dat ze het heel fijn hadden met de kraamhulp. Er werd echt gezorgd voor moeder en kind en de sfeer was gemoedelijk. Dan dacht ik: dat heb ik dus gemist. Ik had er denk ik juist behoefte aan gehad om in een warm bad te stappen.

Een klacht voor het ziekenhuis

Toen ik merkte dat de depressie een beetje op leek te lossen, heb ik de moed gevonden om een officiële klacht in te dienen bij het ziekenhuis. Zij hebben negen maanden lang voor mij gezorgd en lieten steken vallen. Zo miste ik een empathische houding van de artsen, er was te weinig ruimte voor mijn vragen en zorgen. Na een echo stond ik te snel weer buiten. En wat denk je van de keer dat ik twee uur moest wachten op de spoedeisende hulp omdat ik mijn baby’s niet voelde? Ik was in paniek, twee uur wachten op een echo. Er had van alles mis kunnen zijn daarbinnen. Of die keer dat ze een spoedkeizersnede voorstelden terwijl er, na nog eens goed kijken, niets aan de hand was. Over de bevalling is nooit gesproken, er was geen plan. Die bevalling, die kwam gewoon. Of tot slot het lange wachten op het startsein om te persen met tien centimeter ontsluiting omdat het druk was.

Ze hadden meer oog voor mij mogen hebben, meer ruimte voor vragen kunnen scheppen en bovenal uitleggen waarom dingen gingen zoals ze gingen. Al die ziekenhuisbezoeken leverden stress op en hadden een behoorlijke impact op mijn leven. Zowel tijdens de zwangerschap als daarna.

Loslaten en een nieuwe uitlaatklep

Inmiddels is onze tweeling acht jaar en heb ik de zwangerschap, kraamperiode en mijn depressie een plek kunnen geven. Ik heb een nieuwe uitlaatklep gevonden: sporten. Daarnaast ben ik een health blog gestart.

Voor ik moeder werd heb ik lang en met plezier gewerkt als directiesecretaresse. Maar na mijn zwangerschap en postnatale depressie, wilde ik iets anders doen. Ik heb iets gevonden dat dicht bij mijn hart ligt. Die depressie heeft gezorgd voor een ommekeer, ik doe nu iets dat echt bij mij past. Wat dat betreft heeft die zware periode – naast mijn kinderen – mij iets heel moois opgeleverd. En daar ben ik heel trots op.

—

Aan dit artikel werkte mee: Melinda van Rossen. Zij is moeder van een tweeling en mede-eigenaar van het grootste no-nonsense Health & Lifestyle Platform voor vrouwen in Nederland: Boost your Health.

Foto: Anders dan verwacht

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram en ontmoet in de comments andere vrouwen. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?