Kerst, een kinderwens en sociale druk: ik wil er zijn maar ik kan het niet

Je telefoon ontploft. Je bent toegevoegd aan een groepsapp en uitgenodigd voor een feestje. Ik schrijf deze blog op vlak voor kerst. In mijn geval gaat het om een uitnodiging voor een kerstdiner met vrienden. Maar het had net zo goed een housewarming, verjaardag, babyshower of barbeque kunnen zijn. Verschillende vrienden reageren enthousiast. Er wordt nagedacht over wat we kunnen eten, wie wat meeneemt en of de kinderen welkom zijn. Eén stel laat weten wat later te komen in verband met het slaappatroon van de kleinste telg in hun gezin. Ik reageer even niet. Ik ervaar paniek. Angst. Sociale druk. Ik word verwacht, maar ik kan het niet.

Nu de kerst dichterbij komt, voel ik mij gespannen. Mijn schouders zitten vast en ik word standaard wakker met hoofdpijn. Dit etentje schuiven er drie kinderen aan. Het hadden er met gemak meer kunnen zijn, maar toch, het zijn er drie meer dan in ons huis rondlopen. Ondanks dat wij er alles aan doen, kan ons kind nog steeds niet bij het jaarlijkse kerstdiner aanwezig zijn. Ook deze kerst gaat het niet over mijn zwangere buik of malle fratsen van onze dreumes. Het gaat wel over de avonturen op school van een ander kind, over de drukte in huis met twee kinderen, over vakanties met kinderen en over de Sinterklaas en kerstcadeaus die opa’s en oma’s geven.

Kinderwens en sociale druk

Voor mij voelt sociale druk iedere keer anders. Laat ik voorop stellen, het is er ook vaak niet. Dan kom ik een werkdag, etentje of borrel fluitend door. Ik heb het gewoon leuk.

Soms hangt het als een molensteen om mijn nek. Dan voelt een groep mensen voor mij verstikkend. De reden? Onze kinderwens is al jaren onvervuld terwijl anderen met het grootste gemak kinderen krijgen. Bij ieder gezellig samenzijn houd ik in de gaten welke vrouwen geen alcohol drinken. Die vrouwen vermijd ik dan. Ik maak mij zorgen dat er iemand (hoog)zwanger binnenstapt of, nog erger, binnenstapt met een baby. Ik maak me veel te druk. Maar aan de andere kant, het ook niet niets om geconfronteerd te worden met mijn falen en tevens allergrootste wens terwijl ik een gesprek probeer gaande te houden.

Afzeggen met hoofdpijn: het is geen nep excuus

Sociale druk voelen als angst, stress, vermoeidheid, verdriet of soms zelfs pure jaloezie is slopend. Ik zeg daarom soms af. Voor de omgeving kan het gemakkelijk worden aangezien als een excuus om ergens niet naar toe te hoeven gaan. “Ze is alweer moe, heeft alweer hoofdpijn of zegt alweer op het laatste moment af.” Zo is het niet. Heel vaak wil ik namelijk wel gaan. Ik ben oprecht benieuwd naar vrienden en familie. Ik wil bijzondere momenten helemaal niet missen. Alleen de druk “om het leuk te hebben” is te groot. Want eerlijk is eerlijk, als je het moeilijk hebt met je kinderwens of wanneer je rouwt vanwege het grote gemis, ben je even niet zo leuk.

De druk wordt alleen maar groter als er zwangere vrouwen rondlopen, kinderen aanwezig zijn of wanneer een pasgeboren baby de hoofdrol speelt. Het is dan niet alleen confronterend, het voelt ook nog eens eenzaam temidden van al je vrienden en vriendinnen.

Huilend onder de douche als ik wel ga

Ik voel dat ik mijn omgeving teleurstel als ik afzeg. En dus ga ik ook heel vaak wel. Ook als dat betekent dat ik huilend onder douche sta vlak voordat ik vertrek. Zien zij de andere kant van de medaille? Voelen zij aan dat ik niet kan genieten van mooie momenten? Merken zij mijn teruggetrokken en stille houding op? Zien zij dat ik mij schuldig voel als ik afzeg of is het duidelijk merkbaar dat ik mij schaam als ik moet toegeven dat het nu even niet zo goed gaat?

Ik ben er niet trots op dat mijn kinderwens soms zoveel ruimte inneemt. Kon ik het maar loslaten en me alleen die paar vruchtbare uren in de maand actief bezighouden met die wens. Soms lukt dat maar meestal niet. Van binnen brandt het. Waarom heb ik nog geen kind op mijn arm? Waarom overkwam deze ongewenste kinderloosheid ons? En wanneer lukt het wel, als het lukt?

Transparant over zelfzorg

Er is volgens mij maar één uitweg: transparantie. Ik denk dat het goed is om open te zijn over de dagen dat het niet zo goed gaat. Een onvervulde kinderwens is nu eenmaal heel zwaar. En zolang we er niet over praten met onze omgeving, is die zwaarte onzichtbaar.

Er zit dus niets anders op dan te vertellen hoe het voor mij voelt als iemand in de groep zwanger is of een baby meeneemt. Niet om hen op te leggen voorzichtig met mij te zijn, nee, om begrip te kweken als ik er een keertje niet bij ben. Om duidelijk te maken waarom ik later kom, eerder weg ga of als laatste reageer op de groepsapp. Om te laten zien dat ik goed voor mezelf zorg.

–

Foto: Anders dan verwacht

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?