In 4 jaar tijd is er veel gebeurd maar er is niets veranderd

Ik weet nog dat we besloten om er voor te gaan. Het komt zoals het komt zeiden we tegen elkaar. Een kind zou te gek zijn, maar lukt het niet dan waren er andere opties. Zoals adoptie en pleegzorg. Of we zouden gelukkig zijn met zijn tweeën en een kat.

Fast forward naar vandaag. Er is in de afgelopen drie jaar veel gebeurd, maar in feite is er niets veranderd. We staan nog steeds aan het begin van datzelfde avontuur.

Naar het ziekenhuis

Zwanger worden lukte niet. We zijn na bijna een jaar proberen naar de huisarts gestapt. Zij verwees ons door naar het ziekenhuis. Ik belde diezelfde dag nog voor een afspraak. Ik dacht, laten we dan nu ook maar direct uitzoeken wat er mis is. Hopelijk kunnen ze ons helpen en zijn we over een jaar een stap verder.

IVF betekent niets anders dan wachten

Tijdens dat eerste telefoontje met het ziekenhuis stuitte ik voor het eerst op iets wat nu heel normaal is geworden: wachten. Er was een wachtlijst. Daarna volgde een intake, bloedprikken, spermatesten, een HSG-onderzoek om te kijken of mijn eileiders doorgankelijk zijn en er waren talloze inwendige echo’s. Op al die uitslagen moesten we wachten.

Strak van de hormonen tijdens drie IVF-rondes

Na een mislukte IUI-poging volgde niet één maar drie rondes IVF. Na iedere poging moesten we wachten. Wachten voor we met een nieuwe ronde konden starten. Wachten op eicellen, wachten op de punctie, wachten op bevruchting en wachten op een terugplaatsing. Daarna  wachten op de testdag. Niet zwanger? Dan konden we wachten op een “what the fuck” afspraak met de fertiliteitsarts om vervolgstappen te bespreken.

In één korte alinea vat ik anderhalf jaar lang ziekenhuis in, ziekenhuis uit samen. Een periode gevuld met ruim 80 hormooninjecties, 4 pilstrippen, 3 puncties, 2 terugplaatsingen, 20+ inwendige echo’s en 100 progesteron tabletten. In totaal hebben we 4 embryo’s gemaakt waarvan er 2 zijn teruggeplaatst. Er was 1 zwangerschap en helaas ook 1 verlies. Nu liggen er nog 2 embryo’s in de vriezer op ons te wachten.

Zwanger worden na verlies

De mythes rondom zwanger worden na verlies zijn hardnekkig: “als je eenmaal zwanger bent geweest, weet je lichaam wat het moet doen. Je bent dan zo weer zwanger.” Maar hoe hard we ook ons best doen om het gezellig te maken op precies het juiste moment, er gebeurt al maanden helemaal niets.

Na mijn zwangerschap moest mijn lichaam herstellen. Ik mocht niet zomaar weer zwanger worden. De ene gynaecoloog zegt minimaal zes maanden wachten, de ander negen. De fertiliteitsarts van wie ik afhankelijk ben voor het terugplaatsen van onze embryo’s, hanteert één jaar. Over een poosje hebben we een intake. Waarna er een afspraak volgt over het afstemmen van de cyclus en het protocol voor ontdooien en terugplaatsen. Ondertussen wacht ik.

Mijn leven staat stil

Je kunt veel bereiken in drie jaar tijd. Als ik om mij heen kijk zijn er  kinderen geboren, sommige gaan nu zelfs naar school. Vriendinnen werden voor een tweede keer zwanger. Mensen om ons heen gingen verhuizen of begonnen aan een grootschalige verbouwing. Er werden bedrijven opgericht. Ik was op trouwerijen en er werden feestjes gevierd: hoera veertig! Velen wisselden van baan. Ik zag carrière switches en vriendinnen die weer gingen studeren. Lieve vrienden of hun ouders werden ernstig ziek en zijn gelukkig ook allemaal alweer genezen.

Wij staan hartstikke stil. Er komt geen nieuw huis, want hoeveel kamers hebben we dan nodig? We vieren geen feest, mijn veertigste verjaardag is een doemscenario. Bovendien drink ik geen alcohol meer, want dat is niet goed voor de eicelproductie. Een nieuwe baan of carrière switch? Ik kijk wel uit, veel te veel stress. En stress is funest. Al die gezellige kinder verjaardagen en babyshowers? Ik kan het niet meer. Er zijn te veel moeders die keuvelen over koetjes, kalfjes en kinderen. En dat doet pijn.

Als de situatie niet is veranderd, verander je zelf wel

Ik probeer al drie jaar moeder te worden. Het is mij zelfs gelukt. Ik werd zwanger en er is een kind geboren. Maar ik sta nog steeds met lege handen. Ik kijk van een afstandje naar al die andere moeders die al lang en breed zijn waar ik wil zijn.

De stress en het verdriet rondom ongewenste kinderloosheid wordt onderschat. Het heeft mij, ons, veranderd. Ja, ik ben nog steeds wel die vrolijkerd die veel onderneemt. Maar tegelijkertijd ben ik verdrietiger, overprikkeld, onverschillig, aangekomen en hondsmoe. Ik mis 24 uur per dag wat had kunnen zijn.

Terwijl de wereld doordraait, kan ik niets anders doen dan wachten. Wachten op wat komen gaat. Wachten op de dag dat alles anders wordt.

En toch, er kan ook veel gebeuren terwijl je wacht. Ben je benieuwd wat vrouwen bereikten terwijl ze vruchtbaarheidsbehandelingen ondergingen? Lees dan ook: Veerkracht: eindeloze wachtweken vs wat je wel bereikt tijdens IVF

–

Foto: Guilherme Stecanella via Unsplash

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?