Ik kreeg die zo gevreesde ruggenprik

Injecties, ik kan er niet tegen. Ik krijg al knikkende knieën als ik bloed moet laten prikken. Toen mijn zwangerschap abrupt eindigde in een keizersnede, had ik maar weinig tijd om de woorden “we gaan u verdoven met een ruggenprik” te verwerken. Ik wist niets van een keizersnede of de verdoving. Ik had me niet voorbereid door mij in te lezen of vragen te stellen. Ik had er simpelweg niet bij stilgestaan. Achteraf gezien was ik misschien wat naïef.

Korte voorbereiding op de keizersnede

Als het hoge woord er uit is, gaat alles heel snel. Een verpleegkundige staat al klaar en vraagt of ik al mijn sieraden wil afdoen. Ook moet mijn nagellak worden verwijderd. Zo kan de anesthesioloog tijdens de operatie de kleur van mijn huid en nagels in de gaten houden. Want daar kan hij of zij veel uit opmaken. Overigens geldt dit ook voor kunstnagels begreep ik. Weer wat geleerd.

Ik mag mij helemaal uitkleden en krijg daarna een soort schort aan. Ondertussen wordt een infuus geprikt. Ook mijn partner krijgt een korte instructie, hij mag mee naar de OK. Samen zullen we die kant op gaan. Vlak voor de OK wacht hij in een aparte kamer waar hij andere kleding, een haarnet en kapjes over zijn schoenen aantrekt. Het is net Grey’s Anatomy. Ik zal direct naar de OK gaan waar ze de ruggenprik zullen zetten. Als die zit, sluit mijn partner aan en kunnen we beginnen.

De anesthesioloog

Ik noemde hem al, de anesthesioloog. Hij of zij is verantwoordelijk voor de verdoving tijdens de keizersnede. In mijn geval een ruggenprik maar hij of zij kan natuurlijk ook algehele narcose adviseren. Ook zorgt de anesthesioloog voor de juiste pijnstilling en dosering na afloop. Hij of zij doet meer dan alleen verdoven. Tijdens de operatie houdt hij of zij een oogje in het zeil en let op alle belangrijke lichaamsfuncties van de patiënt.

Anders dan geplande keizersnede

Als de keizersnede van te voren was gepland, hadden we meer uitleg gekregen en had ik de anesthesioloog al eerder ontmoet. Hij of zij had de verdoving tijdens en pijnstilling na de keizersnede met mij doorgenomen. We hadden vragen kunnen stellen of zelfs een wens kunnen doorgeven, bijvoorbeeld over het doorknippen van de navelstreng, wat ik wel en niet wil zien, wie de foto’s maakt, of we de placenta willen zien en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik ken zelfs verhalen waar het team heel ver ging om de ervaring zo mooi mogelijk te maken, compleet met een yoga oefening vooraf en gedimde lampen tijdens het halen.

Dat zit er voor ons niet in. Wij weten alleen het strikt noodzakelijke. De keizersnede overkomt ons.

Naar de OK voor mijn keizersnede

Met bed en al rol ik door de gangen van het ziekenhuis. Ik zie aan de blik van mijn partner dat hij gespannen is. Ik ben redelijk kalm en laat het allemaal gewoon gebeuren. Ik kan niet anders. Als ik nu volledig in paniek raak, ben ik verder van huis. Er volgt een kus bij de klapdeuren en dan scheiden voor heel even onze wegen.

Op de OK staan heel wat mensen. Daar verbaas ik mij over. Wie wie is weet ik niet, en waarom ze met zoveel op mij staan te wachten weet ik ook niet. De anesthesioloog komt zich voorstellen. Hij gaat de ruggenprik zetten, samen met zijn collega. Ook een anesthesioloog. Hij zal er de hele operatie bij blijven en houdt mij in de gaten. Op dat moment weten we het alletwee nog niet, maar hij wordt mijn rots in de branding.

De ruggenprik

De beide anesthesiologen helpen mij op de behandeltafel. Dat ik onder dit schort niets aan heb, ben ik al vergeten. Het interesseert me ook niet meer. Eén van de twee mannen komt voor me staan en houdt mijn handen vast. Ik moet mijn rug iets bollen, deze naar achteren duwen en mijn schouders laten hangen. Ik mag niet meer bewegen, moet mij ontspannen en niet vergeten rustig door te ademen.

Ik doe mijn best maar makkelijk is het niet. Het wordt nog moeilijker als zijn collega mijn rug ontsmet en daarna begint te onderzoeken waar hij moet prikken. Met zijn vingers duwt hij tegen mijn ruggenwervels. Tot hij vindt wat hij zoekt. Hier komt de prik zegt hij. En dat is voor mij het startsein om de handen van de anesthesioloog die voor mij staat fijn te knijpen.

Een speldenprik en daarna volgt de verdoving

Ik voel een korte venijnige speldenprik waar ik van schrik. Het is niet zo zeer pijnlijk. Wel eng omdat je weet dat ze de prik heel precies moeten zetten. Ik voel dat ik even beweeg en mijn rug kort recht. Daarna hang ik weer tegen de anesthesioloog aan met gebogen rug en slappe schouders.

De anesthesioloog en ik ademen samen in en uit. Ik ben volledig op hem gefocust en het valt mij op dat hij lekker ruikt. Dan is het klaar. De voorbereiding op de ruggenprik duurt langer dan de prik zelf.

Al snel voel ik een soort warmte vanuit mijn onderrug naar mijn bovenbenen uitstralen. Daarna volgt een tintelend gevoel in mijn onderbenen en voeten. Ik voel soms een klein steekje. Ik mag gaan liggen en de anesthesioloog vraagt of ik nog gevoel heb in mijn onderlichaam. Het voelt heel raar. Een beetje zwaar zelfs maar ik heb niet het idee dat ik niks meer kan bewegen. Voor mijn gevoel houd ik mij gewoon heel stil. Ik probeer mijn tenen. Zie je nou, die doen het. Denk ik. Ondertussen brengt het team een katheder in en wordt de verdoving getest door mij ergens pijn te doen. Ik voel niets.

Start van de keizersnede

Het team stelt zich voor, iedereen noemt zijn functie en verantwoordelijkheden. Als ik beter had opgelet, had ik dit eerder in het blog mooi kunnen vermelden. Maar ik let niet op. Ik maak mij druk over de verdoving. Straks gaan ze in mijn buik snijden, wat nou als de verdoving niet goed zit en ik het voel? Ik merk dat mijn ademhaling versnelt en ik word bang.

Ineens staat mijn partner naast me en moet ook hij zich voorstellen. Hij pakt mijn hand en hij lijkt kalm. Kalmer dan zojuist in de gang. We gaan van start. De anesthesioloog vertelt rustig wat ze doen en dat alles keurig volgens plan verloopt. Hij vraagt continu aan mij of het goed gaat en vertelt dat ik het zo goed doe. Hij wijkt geen moment van mijn zijde en sleept me door de operatie heen. Ik ben ondertussen in de paniekstand aangekomen die ik veel eerder had verwacht. Het is een soort vertraagde reactie. De paniek komt pas op als het kan. Als ik mij niet meer groot hoef te houden.

Daar is hij, onze zoon

Mijn partner is gaan staan en ziet zijn kind ter wereld komen. Ik besef het me allemaal maar half want ik ben te druk met mijzelf bezig. Het scherm dat tussen mij en mijn buik is geplaatst, wordt kort weggehaald en dan zie ik mijn baby voor het eerst. Wat is hij klein, hij is wat paarsig en spant zijn armen en benen aan. Ik hoor hem huilen. Ik weet nog dat ik opgelucht ben, hem graag even wil vasthouden en ergens voel ik blijdschap. Maar het is niet zoals in een romantische film. Mijn partner en de baby vertrekken naar een aparte kamer waar de baby wordt nagekeken en voor mij begint de laatste fase van de operatie.

De anesthesioloog geeft nu updates over het hechten van de wond, hoe lang het nog zal duren (opvallend veel langer dan het halen van de baby) en geeft door hoe het gaat met onze baby. Alles gaat goed. Ik mag rustig worden. Pas op de uitslaapkamer en na het eten van een raketje, lukt het mij om een beetje te ontspannen. Ik begin alweer wat gevoel terug te krijgen in mijn benen. Het gaat langzaam maar het is er. Over een paar uur zal ik ze weer echt kunnen bewegen. Het wachten is op mijn partner die mij zo komt halen en dan gaan we samen naar hem toe, naar onze mooie zoon.

Toegift: terugkijken op keizersnede met ruggenprik

Als ik er op terugkijk dan voel ik niet zo veel. Ik heb het niet als vervelend of verdrietig ervaren, ook niet als iets heel erg moois. Het voelt niet alsof mij en mooie bevalling is ontnomen met een vertederend eerste moment met mijn zoon, zoiets lees ik wel eens bij andere vrouwen wiens zwangerschap ineens eindigt met een (spoed)keizersnede. Het moest gewoon gebeuren. Vind ik dat erg? Nee. Het is zoals het is.

–

Foto: Anders dan verwacht

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram en ontmoet in de comments andere vrouwen. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?