Ik ging voor een pretecho, daarna volgde een vruchtwaterpunctie

We gingen voor een pretecho. Zomaar even spieken tussen de geplande echo’s door. Dat leek ons zo leuk! We kozen voor een organisatie in Zaandam. Voor ons wel een eindje rijden, maar zij hadden plek op onze vrije dag en waren aangesloten bij het ziekenhuis. Ik heb een zwangerschap altijd als iets medisch gezien en ik was een beetje huiverig voor een eenpitter met een echoapparaat die niet wist wat hij of zij deed. Misschien ten onrechte. Achteraf gezien ben ik blij dat de keuze viel op Zaandam. Onze pretecho bleek namelik alles behalve prettig. Hier hoorden we voor het eerst dat er iets mis was met onze baby.

Zenuwen voor de pretecho

Ik weet nog dat we in de wachtkamer zaten. Ik was zenuwachtig, mijn partner niet. Die had er juist zin in. Was het een voorgevoel? Ik zal het nooit weten. De echoscopist stelde zich aan ons voor. Ze was een vrolijke vrouw van rond de 40. Ze vertelde dat ze vier dagen in de week in het ziekenhuis werkte en daar de uitgebreide medische echo’s (GUO’s) deed voor zwangerschappen die net even anders lopen dan gedacht. Eén dag in de week werkte ze hier, zodat ze ook de vrolijke kant van een zwangerschap van dichtbij kon meemaken. Ze wilde ook wel eens goed nieuws brengen zei ze en een stel met een hele rits aan 3D foto’s blij de deur uit zien gaan.

Het spijt me, er is iets mis met jullie baby

Inmiddels lag ik op de behandeltafel en kreeg ik een klodder koude gel op mijn buik gesmeerd. We keken naar een heel groot scherm, veel groter dan ik daarvoor bij onze verloskundigenpraktijk had gezien. Daar kwam onze baby in beeld. Beweeglijk als altijd. Maar iets klopte er niet op de beelden. De echoscopist werd stil. Mijn partner had niks in de gaten en zat vol bewondering naar de beelden uit mijn buik te kijken terwijl op datzelfde moment mijn hart stopte mijn kloppen.

Heel duidelijk vertelde de echoscopist ons wat ze zag. Ik zag het nu ook en mijn partner trok wit weg. De echoscopist adviseerde ons het ziekenhuis te bellen, het liefst een academisch ziekenhuis zei ze er bij. We hoefden niet te betalen voor de pretecho.

Ingestort

Verdwaasd stonden we 20 minuten later weer buiten. Ik stortte in op het plein voor het ziekenhuis in Zaandam. Ik heb zo ontzettend hard staan huilen, met van die lange halen. Met recht “ugly crying”. Ik voelde me al moeder van dit kindje. En was ik dat nu dan nog wel? Of moest ik afscheid nemen van het idee straks voor dit kindje te kunnen zorgen?

Het zonnetje scheen. Iedereen zat buiten op een bankje of op de rand van een plantenbak. Ik voelde dat alle ogen op mij waren gericht. Wat zouden ze denken? Mijn buik was toen nog niet echt zichtbaar, dus niemand zal hebben vermoed dat onze echo niet goed was.

Mijn partner bleef rustig en belde een academisch ziekenhuis bij ons in de buurt. We konden diezelfde middag nog terecht. Zij bevestigden de diagnose van de echoscopist uit Zaandam. Natuurlijk had de dame het goed gezien, het was niet voor niets haar werk.

Die ellendige vruchtwaterpunctie

Er werd een vruchtwaterpunctie voorgesteld om uit te zoeken of de aandoening die we zagen genetisch was of dat we te maken hadden met een “maakfout”. Ik ben niet zo’n held met naalden dus de punctie viel me zwaar. Ik heb gefocust op de verpleegkundige die naast me stond, ze hielp me met mijn ademhaling terwijl de arts haar werk deed. De hand van mijn partner heb ik bont en blauw geknepen.

Twee keer hebben ze moeten prikken omdat ik mezelf niet rustig kon houden, mijn ademhaling leek soms meer op hyperventileren en ik trilde over mijn hele lijf. Daardoor lag ik niet stil genoeg en moest de prik opnieuw. Aangezien die naald wel tot in de baarmoeder moet komen, proberen ze een plekje zo ver mogelijk bij de baby vandaan te vinden. Als ik beweeg, is dat minder precies in te schatten. De tweede punctie ging gelukkig beter, toen wist ik wat me te wachten stond. Ze hadden mij vooraf verdoofd, en heel eerlijk: ik heb er niks van gevoeld. Het was echt alleen de angst die mij zo onrustig maakte. Zonde eigenlijk, misschien zou een 10 minuten gesprek voorafgaand aan de punctie een hoop angst en dus tijd schelen.

Geen genetische afwijking gevonden

De uitslag was gunstig. Het bleek geen genetische afwijking. Er was een kans dat ons kindje later te behandelen zou zijn. De fout kon als het ware worden hersteld. Maar het zou niet eenvoudig zijn. Talloze gesprekken volgenden. We spraken met een gynaecoloog over hoe de zwangerschap zou worden afgebroken mochten we dat wensen en een kinderarts over toekomstperspectieven voor het geval we het aandurfden om door te zetten. Daarna zouden we wekelijks een echo krijgen in het ziekenhuis en zouden we op tijd spreken over de risico’s bij vroeggeboorte.

We hebben doorgezet. Het was maandenlang heel onzeker maar het was het wel dubbel en dwars waard. Ons kindje heeft keihard met ons mee geknokt. Gelukkig maar!

Een pretecho is niet anders dan een gewone echo

Een pretecho is niet anders dan andere echo’s. Waarschijnlijk stap je vrolijk en vol vertrouwen de wachtkamer binnen. Vaak heb je al meerdere goede echos gehad en sta je er niet meer bij stil dat een pretecho ook een afwijking bij moeder of kind kan laten zien. Ik wil niemand bang maken met mijn verhaal, maar wel laten zien dat een pretecho niet vanzelfsprekend prettig is. Het is dan wel fijn als de echoscopist weet wat hem of haar te doen staat, mocht er iets vreemds te zien zijn.

Denk ook aan jezelf

Ik heb een medische zwangerschap ervaren als intensief en angstig. En tegelijk voelde ik mij redelijk veilig. Ik wist dat onze zwangerschap meerdere keren werd besproken met alle teamleden. Iedereen die ik zag, wist van ons verhaal. Ik weet dat ik met een belletje snel terecht had gekund mocht dat nodig zijn geweest.

Mijn zwangerschap was verre van leuk. Ik heb lang niet durven hopen op een goede afloop en ik heb dus ook lang gewacht met het kopen van spulletjes voor de kleine. Ik heb nergens spijt van, maar heel soms denk ik wel eens: ik had iets meer moeten vertrouwen en bijvoorbeeld toch moeten kiezen voor zwangerschapsyoga, een zwangerschapsmassage of een zwangerschapsfotoshoot. Het hadden kleine lichtpuntjes kunnen zijn in de duisternis of ze hadden mij even kunnen laten genieten van de wondere wereld van het zwanger zijn.

Voor iedere moeder die nu in een soortgelijke situatie zit: neem deze tip ter harte. Niks moet natuurlijk, maar alleen maar angst is ook niet alles. Het is al zwaar genoeg. Je verdient best een beetje hoop, vrolijkheid of een momentje voor jezelf.

—

Foto: Anders dan verwacht

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram en ontmoet in de comments andere vrouwen. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?