Ik ben te vroeg geboren, en nee ik schaam mij niet

Als Melissa 13 weken te vroeg en veel te klein voor haar leeftijd plotseling wordt geboren, start voor haar ouders een spannende periode. Hun dochter ligt vier maanden in het ziekenhuis en doet het wonder boven wonder hartstikke goed. Het enige dat zij overhoudt aan haar vroeggeboorte zijn gehoor- en zichtproblemen. Melissa – nu 22 – vertelt open over de gevolgen van vroeggeboorte later in haar leven: “Ik schaam mij niet voor mijn vroeggeboorte.”

Spoedbevalling

De moeder van Melissa kwam met 27 weken in het ziekenhuis terecht. Het bleek menens. Omdat er in het streekziekenhuis niet voldoende expertise was om zo’n jonge baby op te vangen, werd de moeder van Melissa met spoed naar het academisch ziekenhuis in Maastricht gebracht. Pas hier werden de details over de situatie duidelijk. Destijds zagen de artsen het somber in. De spanning was hoog en eigenlijk besefte Melissa’s ouders zich pas na de bevalling wat er was gebeurd.

Na vier maanden ziekenhuis mag Melissa naar huis

Melissa weet veel over de eerste maanden van haar leven in het ziekenhuis. Haar ouders zijn heel open en hebben alles met haar gedeeld. Melissa: “Ik heb de eerste twee maanden in het academisch ziekenhuis doorgebracht, daarna werd ik overgeplaatst naar het streekziekenhuis. Dit was voor mijn ouders dichterbij. Ze hebben mij verteld over de spanning en de vele zorgen. Maar ook over de leuke momenten in het ziekenhuis. In de koffiepauzes was er ruimte voor lol bijvoorbeeld. De lange avonden met de verpleging en sociale contacten met andere ouders hebben mijn ouders als heel prettig ervaren.”

Ik deed alles wat ieder ander kind ook deed

Na de lange ziekenhuisopname mag Melissa naar huis. Ze doet het goed. Veel ouders van een prematuur geboren kindje maken zich zorgen om de lengte en/of het gewicht hun kind. Ook de ouders van Melissa krijgen te horen dat zij als baby te klein en te licht is voor haar leeftijd. Maar verderop in haar jeugd trekt dit netjes bij en maakt niemand zich hier nog zorgen over. Melissa: “Mijn ouders zijn ook niet zo lang en qua gewicht zat ik altijd goed ten opzichte van andere kinderen van mijn leeftijd en lengte.”

Al vroeg in haar jeugd wordt duidelijk dat Melissa slechthorend is en problemen heeft met haar zicht. Ze krijgt gehoorapparaten en een bril aangemeten. Melissa vertelt: “Ik hoefde in mijn jeugd niets te laten. Ik kon alles doen wat andere kinderen ook deden. Soms kostte het mij misschien iets meer moeite, maar het niet doen, gebeurde niet.”

Leren met gehoorproblemen

Als Melissa naar school gaat, geven haar ouders al wel instructies mee. Ze moet vanwege gehoorproblemen met haar gezicht naar de docent toe zitten en de docent altijd goed kunnen zien. Melissa: “Op school werd mij vaak gevraagd of ik alles had meegekregen. Ik zei altijd ja. Als je iets niet hebt gehoord, weet je ook niet of je het hebt gemist. In groep 8 kreeg ik een extra hulpmiddel, een microfoon en versterker. De andere leerlingen kon ik gewoon verstaan als altijd, maar de stem van mijn docent kwam er beter bovenuit. Zij kwam namelijk via een bluetooth verbinding direct binnen in mijn gehoorapparaat. Dat was super handig. Achteraf denk ik dat ik al die jaren meer heb gemist op de basisschool dan gedacht want hierna vlogen mijn punten omhoog.

Toen ik op de middelbare school terecht kwam, zat ik in een leerondersteuning klas. In deze klas zaten 10 tot 15 kinderen. Een kleine klas dus waar meer aandacht was voor iedere leerling. Dit vond ik erg fijn. Ik kon alles op mijn tempo doen en kreeg de aandacht die ik nodig had.”

Gewoon leuke dingen doen in mijn vrije tijd

Melissa heeft gewoon alle dingen gedaan die elk ander kind ook doet. Melissa: “Ik heb een gezellig en druk leven. Ik heb in alles wat ik vroeger deed of nu doe, mijn gehoorproblemen nooit als een belemmering gezien. Er waren wel struikelpunten hoor. Toen ik jong was startte ik met dansles bijvoorbeeld. Ik weet nog dat we daar als warming-up een ijsklontjesdans deden. We mochten vrij dansen tot de muziek stopte, dan moest je stilstaan en bevriezen. Wie niet stilstond was af. Ik was degene die nogal eens door danste. Op den duur vond ik dansen daardoor ook niet meer zo leuk en ben ik gestopt.

Ik ging op zoek naar iets anders: zwemmen. Niet zomaar zwemmen, ik heb 11 jaar zwemles gehad bij de reddingsbrigade. Tijdens het zwemmen moest ik mijn gehoorapparaten uitdoen en hoorde ik een stuk minder dan de andere kinderen. We zwommen met meerdere groepen in het zwembad, dus er was ook nog eens een hoop geluid van anderen zweminstructeurs. Toch heeft het nooit geleid tot stoppen. Ik had er juist enorm veel plezier in. Ik ontwikkelde eigen manieren om mijn gehoor als het ware te ondersteunen. Ik ging bijvoorbeeld nooit als eerste het water in maar als laatste. Zo kon ik goed zien wat mijn voorgangers deden en dat deed ik dan na.”

Heeft ieder ex-couveusekind die herkenbare overlevingsdrang?

Melissa heeft net als ieder ander kind en nu volwassene een fijne vriendengroep. “Ik ben altijd open geweest naar vrienden toe. Vaak ‘vergeten’ zij dat ik slechthorend ben. Je ziet natuurlijk ook niets aan me. Het valt pas op als ik iets niet gehoord heb en niet of verkeerd reageer. Ik vraag dan gewoon of ze duidelijk willen praten. We weten niet beter. Voor ons is het gewoon.

Ik heb de laatste jaren meer contact met andere te vroeg geboren (jong) volwassenen. Daar zijn hechte vriendschappen uit ontstaan. Iedere vroeggeboorte is anders. Iedereen heeft een ander verhaal en iedereen heeft ook andere gevolgen. Persoonlijk vind ik het erg bijzonder om anderen te spreken. Soms is er herkenning. Dat kan van alles zijn, in de meeste gevallen herkennen we (misschien onbewust) dat stukje overlevingsdrang, vechten en doorzettingsvermogen.”

Mijn leven is kwetsbaar begonnen

“Ik besef me ontzettend goed hoe anders mijn start is geweest dan iemand die voldragen is. Mijn leven is zo kwetsbaar begonnen, het was een rollercoaster voor mij en mijn ouders. Ik heb heel veel geluk gehad. Artsen zagen mij niet levend of gezond het ziekenhuis verlaten. En kijk nu eens” zegt Melissa.

“Ik ben lange tijd niet zo bezig geweest met mijn vroeggeboorte. Ik kon er niets aan veranderen. Mijn start mag dan misschien wel anders zijn geweest en ik heb bepaalde dingen aan mijn geboorte overgehouden maar ik ben niet anders dan anderen.”

Van Klein naar Groot

Nu Melissa wat ouder is, ziet ze in dat zij een lange weg heeft afgelegd. “Ik ben ontzettend trots op wat ik heb bereikt in het leven. Ik geniet van mijn familie en vrienden en ik heb een leuke baan. Sinds 2018 ben eigenaar van Van Klein naar Groot, waarmee ik meer aandacht vraag voor het leven van prematuur en dysmatuur geboren kinderen. Het is een wonder dat ik mijn verhaal kan vertellen en dat doe ik dan ook graag. Het sterkt anderen en geeft inzicht in het leven van een ex-couveusekind voor wensouders of ouders die nu een spannende tijd meemaken op de NICU. Maar ook hun omgeving kan ik op deze manier goed informeren.

Als je op internet zoekt hoe het met iemand gaat die 10 of 20 jaar geleden te vroeg is geboren, vind je amper iets. Gelukkig wordt het tegenwoordig steeds meer onder de aandacht gebracht, waaronder dus door mij.”

Ik ben te vroeg geboren

“Een vroeggeboorte is niks om je voor te schamen, het is niet leuk en het was voor mijn ouders – voor iedere ouder – een emotionele periode. Maar vroeggeboorte leidt niet tot een wezenlijk ander kind. Ik weet niet hoe ik was geweest als ik voldragen was geweest. Ik weet ook niet hoe het was geweest als de artsen gelijk hadden gekregen en ik nu met ernstige meervoudige beperkingen had geleefd.” Zegt Melissa. “Iedere zwangerschap, iedere geboorte, ieder kind en ieder leven is uniek. Hoe het start en wat de mogelijke gevolgen daarvan zijn, daar kun je je niet voor schamen. Zo is het gewoon gelopen.”

—

Aan dit artikel werkte mee: Melissa van Hoef. In 2018 startte ze met Van Klein naar Groot, een Facebook- en Instagrampagina voor ex-couveusekinderen, ouders, familie, vrienden, scholen, verenigingen en ziekenhuizen. “Ik vind het belangrijk dat er meer bekendheid is over het onderwerp (extreme) vroeggeboorte en de gevolgen daarvan op jonge en latere leeftijd.”

Foto’s: Melissa van Hoef

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram en ontmoet in de comments andere vrouwen. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?