Ik ben een trotse oma en sta met lege handen

Het was een vreemde mengeling van blijdschap en spanning toen mijn dochter vertelde dat ze in verwachting was. Hoe zou het voelen om oma te zijn? Zou ik dan straks ook trots mijn mobieltje erbij pakken om foto’s te laten zien aan vriendinnen? In die eerste weken heerste ook angst. Mijn dochter bleef onzeker en dat gevoel ebde maar niet weg.

Haar onzekerheid bleek terecht

Al vroeg bleek dat er iets mis was. Mijn kleinzoon had een open buikje. Ik kende de medische termen niet, ik wist niet hoe ernstig deze aandoening zou zijn en ik kende de gevolgen niet. De wereld stortte in.

Er volgden heel veel gesprekken en talloze echo’s met artsen. Ik kreeg alle medische details wel te horen maar ik wist niet genoeg. Ik ging op zoek in Google en leerde beetje bij beetje waar we mee te maken hadden. Een open buikje is mogelijk erfelijk, kleine overlevingskansen, een moeilijk eerste levensjaar. Het duizelde mij. Maar er kwam ook langzaam hoop. De artsen deelden naast hun bedenkingen ook succesverhalen. Als alles zou lukken had onze kleinzoon normale levenskansen. En daar gingen we voor.

Ik zeg we, maar wekenlang stond ik aan de zijlijn. Mijn dochter, ik mocht haar niet zien. Ze sloot zich af, niet alleen van mij. Van iedereen. Ik wist dat het niet goed met haar ging maar ik kon niets. Dat was wreed. Telefoongesprekken werden minder en korter. Ik slikte dan mijn tranen en onzekerheden in.

Haar ziekenhuisopname was een opluchting

De omslag kwam toen mijn dochter werd opgenomen in het ziekenhuis. Wat een opluchting. Hier was ze veilig. Nu waren er bezoekuren en ik ben gegaan. Stikzenuwachtig liep ik haar kamer binnen. Met argusogen heb ik haar en haar man voor het eerst in weken bekeken. Twee witte bekkies staarden me aan. Ik bleef voorzichtig maar ik zette door, meerdere keren per week kwam ik langs en iedere zondag kookte ik voor haar en haar man. Dan warmden we het op in de magnetron op de afdeling. Gelukkig kon ik eindelijk iets voor haar doen.

Ik weet nog goed dat mijn dochter zei: “iedereen is hier druk met de baby en of hij het gaat redden, maar niemand heeft het over mijn situatie, hoe ik mij voel.” Oh wat sloeg ze de plank mis. Al die tijd dacht ik alleen maar aan mijn dochter en haar man. Gingen zij het redden? Ik was zo bang dat ze er psychisch aan onderdoor zouden gaan. Het kindje was er nog niet, niet voor mij.

Ik ontmoette mijn kleinzoon en mijn hart sprong open. Mijn kleinkind, zo’n mooi klein wezentje. Eigenlijk hou je gelijk van zo’n kereltje. Het is meteen: deze is van mij.

Laat hem nu maar komen, mijn kleinzoon

Dat veranderde op het moment dat ik hem tijdens een onderzoek op een echo heb gezien en zijn hartje hoorde kloppen. Slechts één keer voelde ik hem bewegen in haar buik. Toen dacht ik, hij is er. Laat het nu maar gebeuren. En laat het goedkomen.

Ik werd gebeld toen de keizersnede werd ingepland. Na de bevalling zag ik eerst mijn dochter. Ik heb haar niet eens gefeliciteerd. Ik kon het niet. De angst was zo groot. Daarna ontmoette ik mijn kleinzoon. Mijn hart sprong open. Mijn kleinkind, zo’n mooi klein wezentje. Eigenlijk hou je gelijk van zo’n kereltje. Het is meteen: deze is van mij. Ik ben zo vaak ik kon langsgegaan om hem te bekijken op de intensive care. Hij werd met de dag mooier. Al die slangetjes en infusen? Ik zag ze niet eens.

Een open buikje kan opzichzelfstaand worden verholpen, maar dan moeten hart en longen wel meewerken. En in ons geval waren zijn longen te zwak. Het noodlot sloeg toe. Vijf dagen na de geboorte werd ik opnieuw gebeld. Ik stond middenin een tuincentrum te bedenken of ik wel of geen kerstboompje zou meenemen voor de ziekenhuiskamer van mijn dochter. Nog geen uur later stond ik in het ziekenhuis. Ik ben gaan handelen. Zachtjes huilde ik eerst voor haar en haar man, daarna voor mezelf. Ik cijferde mezelf weg.

Tot die dag had ik mijn kleinzoon nog niet aangeraakt, hij was zo kwetsbaar in zijn couveuse en alleen zijn ouders mochten hem vasthouden. Nu raakte ik in paniek. Ik dacht alleen maar dit handje, dit wangetje raak ik kwijt. Na lang aarzelen vroeg ik of ik zijn handje mocht vasthouden. Natuurlijk kon dat.

Spijt: ik had het ook anders kunnen doen

Van een aantal dingen heb ik spijt. Ruim tien weken wilde mijn dochter niemand zien. Ik had mijn masker moeten laten zakken. Ik had mijn eigen kind moeten durven vragen of ik er meer mocht zijn. Of ik had stelliger kunnen zijn: “ik kom een uurtje, doe boodschappen en ik ben weer weg.” Ik heb haar buik misschien twee keer aan kunnen raken. Ook dat had ik nog eens moeten vragen. En ik had moeten vragen of ik mijn eerste kleinzoon heel even op schoot had mogen nemen. Voor hij overleed of daarna. Het verdriet dat ik hem niet even heb kunnen vastpakken, hem niet heb gezien zonder slangetjes en hem niet heb kunnen ruiken is onbeschrijflijk groot.

Ik mis warmte

We zijn nu bijna een half jaar verder. Ik kijk heel veel naar de foto’s. Ik raak denkbeeldig zijn gezichtje aan. Ik ben nog steeds bang. Bang dat ik zoiets moois nooit meer zal voelen. Ik praat erover met mijn dochter, schoonzoon en mijn man. Maar ik mis de warmte bij vriendinnen. Zij hebben zoiets niet meegemaakt en kunnen zich erg moeilijk inleven in mijn situatie. Er is één vriendin die het wel begrijpt.

Ben ik nu die trotse oma die haar mobieltje erbij pakt om foto’s te laten zien? Ja en nee. Na een aantal koude reacties pak ik niet zomaar mijn telefoon erbij als het gesprek over kleinkinderen gaat. Maar thuis staan zijn foto’s, en als mensen ernaar vragen dan zeg ik dit is mijn lieve kleinzoon.

–

Foto: Anders dan verwacht

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?