Hoe is dat, zwanger zijn na verlies?

Ik raakte zwanger door IVF. Tijdens ons traject ontstonden een aantal embryo’s. Deze werden ingevroren en daarna één voor één teruggeplaatst in mijn baarmoeder. Net als bij natuurlijke pogingen blijven niet alle embryo’s zitten. Zo ook niet bij mij. Het laatste embryo dat we terugplaatsen heeft negen maanden lang in een koude vriezer gelegen in het UZ Gent. Een zwangerschap lang eigenlijk. En nu, nu groeit er een meisje in mijn buik. Ik vertel vandaag over mijn zwangerschap na verlies.

Dit is Mijn buik. Een buik waarvan ik nooit had gedacht dat het dit zou kunnen. Dat er een mensje in kon groeien. Het blijft een vreemde gedachte en nog steeds geloven we het niet altijd even goed dat het deze keer echt waar is.

Zwanger na verlies

We hebben niet zomaar een aantal embryo’s verloren, nee een paar keer ben ik echt zwanger geweest maar kreeg ik een miskraam. Tel daarbij op dat we moeilijk zwanger konden worden (ik heb PCOS). Een positieve zwangerschapstest betekent daarom voor ons vreugde, ongeloof en ook angst. Zal het deze keer wel goed blijven gaan?

Ik ben nu 27 weken zwanger. Ik ben rustiger dan in het begin van de zwangerschap. Fysiek gaat alles goed maar emotioneel is het moeilijker. Ik ben er iedere dag mee bezig. Iedere dag is daar die angst. Wat betekent deze kramp? Ik zie een beetje bloed, wat nu? Voel ik het kindje nog bewegen? Zal mijn baarmoeder wel goed meegroeien? Ik heb zo weinig kwalen vandaag, zou dit het begin van het einde kunnen zijn? Hoe weet je dat de bevalling is gestart? Alles is mogelijk, en dus haal ik mij ook van alles in mijn hoofd.

Gedurende de weken krijg je langzaamaan bevestiging van je lichaam dat het goed gaat. Wanneer je merkt dat je buik groeit, je je kind voelt bewegen of wanneer je echt moe bent, groeit het vertrouwen. De angst is en blijft echter altijd dichtbij. Als mijn lichaam iets doet dat niet goed is voor onze baby, dan kan ik daar niets aan doen.

Omdat de angst soms de overhand neemt heb ik voor mijzelf een vangnet gecreëerd bestaande uit het ziekenhuis, een psycholoog, een vroedvrouw, lotgenoten en natuurlijk vrienden en familie.

Echo’s in het ziekenhuis en een psycholoog

Tijdens echo’s in het ziekenhuis wordt er zoals altijd goed gekeken naar de groei van ons meisje. Het helpt om haar hartje te zien kloppen en haar te zien bewegen. Onze arts is tevreden en dat geeft vertrouwen.

De 20 weken echo voelde als een mijlpaal. Tijdens die bewuste echo werd duidelijk dat onze baby het goed deed. Ze werd goedgekeurd op alle punten die ze kunnen meten en er waren geen zichtbare afwijkingen. Ook werd toen duidelijk dat de kans op vroeggeboorte klein was. De arts had een grote glimlach op zijn gezicht terwijl hij ons het goede nieuws bracht. En wij voelden een golf van opluchting door ons heen gaan.

Ook heb ik veel aan de gesprekken met mijn psycholoog. Hij helpt mij mijn gedachten te ordenen. Feiten van verzinsels of angsten te scheiden. Ik mag hem bellen in geval van nood. Gelukkig is dat nog niet nodig geweest, mede door de steeds goede echo’s. Ik kan iedereen aanbevelen psychologische hulp te zoeken als je zwangerschap, om wat voor reden dan ook, spannend is. De gesprekken geven rust en dat is zo belangrijk.

Steun aan een vroedvrouw aan huis

Naast het ziekenhuis en een psycholoog heb ik ook veel steun aan een zelfstandige vroedvrouw aan huis. Ik ken haar al een tijdje en ik voel een goede persoonlijke klik. Ze heeft twee van mijn miskramen meegemaakt. Dus ze kent mijn verhaal.

Ze komt tussen de echo’s in het ziekenhuis door. Er is op die manier meer controle. Ze geeft altijd rustig uitleg, luistert naar het hartje en voelt of mijn baarmoeder groeit. We kunnen goed praten over de baby, mijn zorgen of onzekerheden maar ook over zwangerschapskwaaltjes. Ik mag haar altijd een berichtje sturen als er iets is.

Lotgenoten

Via internet heb ik een aantal vrouwen leren kennen die net als ik probeerden zwanger te worden met behulp van fertiliteitsbehandelingen. We kennen elkaar nu ruim 1,5 jaar. Geen van ons was zwanger toen we elkaar leerden kennen. Inmiddels is er heel wat gebeurd binnen de groep.

Alles wordt gedeeld. De ups en downs van fertiliteitsbehandelingen, de vreugde rondom ontwikkelende embryo’s, een negatieve test na het terugplaatsen van een embryo, positieve zwangerschapstesten, miskramen en natuurlijk kerngezonde baby’s. Er is gedeeld verdriet, gedeelde frustratie en gedeelde blijdschap. Bovenal: er is geen jaloezie. We doen dit samen. Dat vind ik heel bijzonder. Deze vrouwen voelen bijna als familie. Ik zou niet weten wat ik zonder hen had gemoeten.

Dat het zo goed klikte en dat we veel aan elkaar hadden viel ook onze mannen op. Ook zij hebben nu contact. We zien elkaar eens in de twee of drie maanden als groep. Maar er wordt tussendoor ook veel één op één afgesproken.

Blijdschap na verlies vieren met een gender reveal

Natuurlijk is er niet alleen maar angst. Ik doe mijn best ook van deze zwangerschap te genieten. En dat gaat beter nu de 20 weken echo alweer een poosje achter ons ligt. Sinds die dag durfden we steeds meer blijdschap toe te laten.

We zijn bewust heel open geweest over onze kinderwens, over IVF en over de miskramen. Onze vrienden en familie hebben alles stap voor stap meegemaakt. Omdat ze alles wisten, hebben we ze nooit kunnen verrassen met een mooie zwangerschap aankondiging bijvoorbeeld. Nu wij ruimte voelden voor blijdschap, wilden we toch iets bijzonders doen. Het liefst samen met vrienden en familie.

Hoewel ik vroeger nooit een gender reveal had gewild, bleek dat nu juist een mooie manier om iedereen te verrassen. We hebben een taart laten maken met daarop een regenboog en vlinders. Een kindje dat geboren wordt na één of meerdere miskramen of een stilgeboorte, noemen we een regenboogkindje. De regenboog die ontstaat na een storm. De vlinders stonden voor de drie verloren kindjes die ik liefkozend mijn vlinderkindjes noem.

Toen de taart op tafel werd gezet was de spanning te snijden. Het mes ging soepel door de cake en al snel hadden enkele aandachtige ogen de kleur gespot: roze.

–

Aan dit artikel werkte mee: Sharon, zij documenteerde haar hele verhaal op Gebrokendromen. 

Foto:  Sharon

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?