Gemiste miskraam: mijn eerste zwangerschap stopte na de eerste echo

Ik heb altijd gezegd dat ik graag voor mijn 30ste mama zou willen worden. Vanaf mijn 22ste heb ik een liefdevolle, stabiele en goede relatie en beide willen we graag kinderen. Maar het moment was daar gewoon nog niet eerder. Ik ben een tijd lang al gestopt met de pil, ik kan niet zo goed tegen die hormonen, dus we houden er rekening mee dat het ineens raak kan zijn. Mijn 29ste verjaardag komt in zicht en ik begin me af te vragen of een zwangerschap ons wel gegund is. Maar dan is daar opeens het misselijke gevoel. Het uitblijven van mijn ongesteldheid en de test beamen mijn vermoeden, mijn allereerste zwangerschap is bevestigd door een streepje.

Mijn allereerste zwangerschap

Een waterval van emoties gaat door mij heen als ik de test vasthoud. Blijdschap, angst, paniek, euforie en warmte. Maar ik ben voornamelijk heel erg blij. Het is ons gegund! We kunnen kinderen krijgen. Ik werk al een aantal jaar in de kinderopvang, ben au pair geweest en heb altijd oppasbaantjes gehad. Nu mag ik eindelijk voor mijn eigen kind gaan zorgen. Helemaal voor mezelf. Ik bepaal de regels en maak de keuzes samen met mijn partner. Die is net zo blij met het nieuws en samen fantaseren we al over namen en de toekomst. Ik voel meteen een soort van rust en compleetheid over me heen komen nu ik weet dat ik mama mag worden.

De volgende emotie was paniek. En nu? Hoe moet dat met werk, zwangerschap en bevallen. En het opvoeden daarna? Ik had echt geen idee van alles. En wat moet je nu doen? Ik ben nog een test gaan halen die het aantal weken aangeeft, 2-3 weken zwanger. Heel pril dus. Ik ben gaan Googlen en las dat de eerste stap was: bellen met een verloskundigenpraktijk. Na de telefonische felicitatie mocht ik via internet een vragenlijst invullen en rond de 8 weken zou de eerste echo plaatsvinden. Wow, 8 weken pas, nog ruim 1,5 maand wachten.

Die periode vond ik het langste duren. In die anderhalve maand liepen mijn partner en ik op een baby wolkje. We waren zo blij, spraken over namen en gingen gissen naar het geslacht. In de winkel gluurden we al naar baby items en in huis waren we de babykamer aan het indelen. Dit was ons mooie geheimpje en ondanks het lange wachten was het een fijne bubbel. Elke dag stond ik met een glimlach op.

8 weken echo

Vandaag is het zover, de 8 weken echo! Het zonnetje schijnt, we stappen op de fiets en rijden vrolijk naar het ziekenhuis. We zijn te vroeg dus we eten een taartje en dan gaan we richting onze afspraak. In de wachtkamer kijk ik rond naar alle mooie mama’s en als ik mijn naam hoor moet ik me inhouden om niet te gaan rennen. Ik mag plaatsnemen op het bed en ontbloot mijn buik, een groot scherm hangt er met bovenin mijn naam. Mijn man zit naast me en de show kan beginnen. De ijskoude gel wordt uitgesmeerd en daar komt de echo. Vol spanning kijken we naar het scherm. Ik kan eigenlijk niet meteen iets opmaken van wat ik zie. Waar moet ik op letten? Waar kijk ik naar? De gynaecoloog blijft lang stil en blijft bewegen. Heel rustig zegt ze dat ze geen goed beeld kan krijgen en dat ze een inwendige echo wil maken. Hier was ik niet op voorbereid, ik had me uiteraard niet geschoren, maar het hoort erbij dus geen probleem.

Ook op de inwendige echo was niks te zien helaas. Het vruchtzakje werd wel gevonden maar er was geen kloppend hartje. Mijn lichaam had het al moeten afbreken maar die was nog steeds zwangerschapshormonen aan het aanmaken. Een gemiste miskraam of missed miscarriage noemden ze deze zwangerschap. Er heeft een bevruchting plaatsgevonden maar het ontwikkelen is niet tot stand gekomen. Ik kon kiezen om nog even twee weken te wachten totdat mijn lichaam het zelf zou gaan afstoten, en als dat niet zou gebeuren dan had ik weer de keuze uit “weeën opwek pillen” of curettage. Buiten stortte ik in, mijn mooie babybubbel was poef opeens weg. Ik was me helemaal niet bewust van deze mogelijkheid. Ik had er geen moment aan gedacht. Vanaf dat punt ben ik me gaan beseffen hoe bijzonder en complex zwangerschappen zijn.

Weeën opwekken met pillen

Het lege vruchtzakje kwam er niet vanzelf uit en ik heb gekozen voor de pillen. Ik heb ruim 8 uur lang extreme weeën gehad in de nacht en dan zonder het cadeautje achteraf. Gelukkig kwam het vruchtzakje eruit en was een curettage niet meer nodig. Wel moest ik 2 maanden lang wekelijks bloedprikken omdat mijn zwangerschapshormoon te langzaam daalden. Bloedprikken is een fobie, maar dat kon er ook wel bij. Dat maakte de ervaring compleet in z’n ellende.

Plekje geven

Gelukkig kon ik deze ervaring delen met mijn partner. De nasleep was best lang en zwaar maar ik heb het een goed plekje kunnen geven. Het was gewoon niet gezond, niet meant to be.

De gehele verwerking kwam pas na de geboorte van mijn eerste dochter. Sinds het zwanger willen worden en deze gemiste miskraam besef ik me heel goed hoe kwetsbaar en bijzonder een zwangerschap is. De blijdschap bij de tweede positieve zwangerschapstest was er dan ook niet als overheersende emotie. Ik was weer zwanger maar de zorgen overeersten dit keer. Wederom was ik pas 3 weken zwanger en het wachten tot de eerste echo was tergend. Ik durfde nergens aan te denken, niet te kijken naar babydingen en schakelde mijn gevoel een beetje uit tot de echo. Daar lag ik weer, de ijskoude gel op mijn buik, misselijkheid die niet van de zwangerschap kwam. Maar meteen zag ik wat ik de vorige keer niet zag. Een piepklein sterk hartje! Wat een prachtig moment. We mogen en kunnen dus wel echt zwanger worden en wat is een geslaagde zwangerschap toch een wonder, keer op keer. Dat is een gegeven wat me heel helder en duidelijk is geworden.

–

Dit artikel werd geschreven door: Selena. Zij is moeder, werkt met kinderen en is oprichter van het blog Good Mood Mama. Hier deelt zij eerlijke recepten, mama blogs, guilty pleasures en meer voor een Good Mood.

Foto: Selena

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram en ontmoet in de comments andere vrouwen. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?