Door pre-eclampsie eindigde mijn zwangerschap abrupt

Ik was zwanger van mijn eerste kindje. 36 weken lang ging alles goed. Ik stond gewoon nog voor de klas en was druk met het inrichten van het kinderkamertje. Kortom er was geen vuiltje aan de lucht toen ik voor een routinecontrole bij de verloskundigenpraktijk kwam. Mijn verlof was net ingegaan en ik zou me in alle rust gaan voorbereiden op de bevalling. Het liep alleen anders. In plaats van een rustige thuisbevalling in een bevalbad, werd ik met spoed doorgestuurd naar het ziekenhuis. Anderhalve dag later hield ik mijn dochter in mijn armen. De oorzaak? Pre-eclampsie.

Mijn buik was te groot

Tijdens die laatste afspraak bij de verloskundigenpraktijk, viel het de verloskundige op dat mijn buik toch wel erg groot was geworden. Met een echo bekeek ze het vruchtwaterniveau en concludeerde dat het teveel was. Ze dacht aan zwangerschapsdiabetes en wilde mij een test laten doen in het ziekenhuis. Voor ik vertrok bekeek zij mijn bloeddruk. Ze schrok, die bleek veel te hoog. Ze vroeg me of ik me goed voelde, of ik sterretjes zag of lichtflitsen. Ik had geen idee waar ze het over had. Wat voor sterretjes? Het enige waar ik last van had was spierpijn in de buurt van mijn schouderbladen; ik vermoedde door het bureauwerk dat ik de week ervoor nog had gedaan. Een urinetest volgde. Het was raak volgens de verloskundige. Ik werd direct doorverwezen naar het ziekenhuis.

Daar aangekomen begreep ik het nog steeds niet goed. Ik weet nog dat ik vroeg of de volgende controle dan wel weer bij mijn eigen verloskundige zou zijn of dat ik me dan moest melden in het ziekenhuis. De verpleegkundige keek me aan en zei: “je gaat hier niet meer weg hoor. Je wordt opgenomen en blijft tot je kindje er is.” Gelukkig was mijn man mee. ’s Avonds is hij naar huis gegaan om wat te eten en spullen op te halen.

Opgenomen, maar ik had geen flauw benul

Toen hij weg was kwam de gynaecoloog langs. Ze zat op mijn bed en vertelde dat ik pre-eclampsie had. Ze wilden mij de volgende dag inleiden. Onze dochter zou snel geboren worden. Er werd die avond nog een ballonkatheter ingebracht om de bevalling op gang te brengen.

Ik belde mijn man met de mededeling dat hij de volgende dag al vader zou worden. Ik vertelde het hem wel, maar besefte zelf eigenlijk niet goed wat er aan de hand was. Ik voelde me toen ook helemaal niet ziek.

Hypnobirthing

Mijn man en ik hadden een cursus hypnobirthing gedaan. Een onderdeel was het opstellen van het geboorteplan. Wij hadden er twee. Een plan voor onze zo gewenste thuisbevalling en een plan voor het ziekenhuis mochten er complicaties optreden. Ik ben achteraf zo blij dat we die cursus hebben gedaan. Het heeft ons enorm gesteund.

We hadden graag in alle rust thuis willen bevallen, in een bevalbad. We hadden de lichten willen dimmen en we wilden er maar weinig mensen bij hebben. We zouden het zelf doen. In het ziekenhuis kon dat natuurlijk niet. Wel konden een aantal van onze wensen worden doorgevoerd. Zo hadden we nu ook maar weinig mensen om ons heen, konden de lichten ook in onze ziekenhuiskamer zachter en luisterde ik naar een eigen cd met muziek en ademoefeningen. Ik ben blij dat ons plan en onze wensen bespreekbaar waren.

Weeën opvangen tot die vreselijke hoofdpijn

De weeën kwamen na een langzame start uiteindelijk goed op gang. Bij iedere nieuwe wee heeft mijn man mij geholpen om mijn ademhaling onder controle te houden. Bijvoorbeeld door gewoon te tellen, dat hadden we geleerd tijdens de cursus hypnobirthing. Zo simpel kan het zijn dus. Ondertussen ging mijn bloeddruk verder omhoog. Ook nu had ik niet door dat het niet goed ging met mijn lijf. Ik deed gewoon mijn ding.

Ik had een infuus met magnesiumsulfaat toegediend gekregen. Helaas betekende dat, dat ik alleen maar van houding mocht veranderen van mijn ene naar mijn andere zij. Ik had zeven cm ontsluiting toen ik hoofdpijn kreeg. Die was genadeloos. Ik wist ook direct: dit trek ik niet. Ondanks mijn voornemen om niet te vragen om medicatie of bijvoorbeeld een ruggenprik, koos ik in lijn met mijn geboorteplan voor rust en dus voor een ruggenprik.

Die ruggenprik die kreeg ik. Het heeft zo verlicht dat ik zelfs een poosje heb kunnen slapen. Ik werd wakker met tien cm ontsluiting en na verwijdering van de ruggenprik begon de laatste fase. Ik bleef rustig mee-ademen, omdat ik dat bij hypnobirthing had geleerd. Het hield me kalm. Op het eind bleek mijn kindje het moeilijker te krijgen en moest ik wel mee persen. Al met al duurde dit zo’n 20 minuten.

De geboorte was onwerkelijk

In ons geboorteplan hadden we ook geschreven dat mijn man degene was die bekend zou maken of het een zoon of dochter was. “Het is Maren!” zei hij. Een dochter. Toen ik haar in mijn armen had, voelde dat heel onwerkelijk. Ik zag haar en zei in mijzelf “Oké, dit is dus mijn dochter.” Het voelde nog niet zo. Ik had gewoon niet gedacht vandaag al moeder te worden. Nog geen 24 uur geleden dacht ik nog vier weken lang thuis te zitten en te genieten van mijn verlof. Daarbij, ik heb mij naast die hoofdpijn niet doodziek gevoeld. Hoe kon ik dan pre-eclampsie hebben?

Onze dochter heeft even op mijn borst gelegen. Daarna hebben ze haar onderzocht. Ze had een slechte start vanwege meconium in het vruchtwater, gelukkig verbeterde haar Apgar-score – de score is het resultaat van een test die iedere baby na geboorte ondergaat om te zien hoe het met hem of haar gaat. Ze werd daarna meegenomen naar de couveuseafdeling.

HELLP na de bevalling

Achteraf gezien was er tijdens de bevalling een hoop zorgen bij het team. De gynaecoloog was bang geweest dat die hoofdpijn de voorbode was van stuipen. En dat de pre-eclampsie van kwaad tot erger zou worden. Dat is niet het geval geweest, gelukkig. Na de bevalling was ik echter nog niet gezond. Drie dagen daarna werd het HELLP-syndroom geconstateerd. Mijn nierwaarden waren al slecht en nu gingen ook mijn leverwaardes achteruit. Met de juiste medicatie kwam ik er weer bovenop.

Na onderzoek bleek ik voor mijn zwangerschap maar één werkende nier te hebben, ik had een laag plasma gehalte en er werd iets in mijn bloed gevonden dat te maken heeft met het auto-immuunsysteem. Alle drie risicofactoren voor pre-eclampsie. Het is dus verklaarbaar dat mijn zwangerschap eindigde zoals het deed. Ik had het alleen niet zien aankomen.

Weer thuis

Uiteindelijk heb ik een week in het ziekenhuis gelegen. Onze dochter heeft drie weken op de couveuseafdeling gelegen, deels in een warmtebedje en deels in een wiegje. Soms dacht ik, we komen hier nooit meer weg. Maar gelukkig is ze daarna gezond en wel met ons mee naar huis gegaan.

—

Aan dit artikel werkte mee: Laura de Boer, wandelcoach. Laura is moeder van Maren en coacht vrouwen die te maken hebben gehad met pre-eclampsie, eclampsie en het HELLP syndroom

Foto: Anders dan verwacht

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram en ontmoet in de comments andere vrouwen. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?