Dealen met een totaalruptuur en de druk rondom borstvoeding

Met een beetje hulp van het ziekenhuis werd Melinda zwanger van een tweeling. Omdat er aan een tweelingzwangerschap net wat meer risico’s kleven dan aan een zwangerschap van een eenling, is zij negen maanden lang kind aan huis in het ziekenhuis. Ze mist een empathische houding van haar artsen en daarnaast worden er fouten gemaakt. Als ze 35 weken zwanger is, zet de bevalling in. Voor haar het moment om de zware zwangerschap achter zich te laten en te concentreren op wat komen gaat. Haar bevalling laat echter een diepe indruk achter. Niet alleen moet ze herstellen van een totaalruptuur, ook ervaart ze druk rondom borstvoeding en is ze tijdelijk niet in de buurt van haar tweeling. Melinda vertelt:

Wachten met tien centimeter ontsluiting

Onze baby’s zouden vaginaal geboren worden. De start was veelbelovend: vier centimeter ontsluiting. Daarna kreeg ik een ruggenprik. Helaas was het die dag druk op de afdeling verloskunde en heb ik twee uur liggen wachten tot ik aan de beurt was. Ondertussen zette de ontsluiting gewoon door.

Tijdens het wachten was de tien centimeter inmiddels behaald, en toch mocht ik niet persen. Eindelijk was er ruimte vrijgemaakt voor mij en konden we onze tweeling welkom heten. Na twee persweeën werd onze zoon geboren. Hij werd direct op mijn borst gelegd. Wat een bijzonder mooi moment was dat. Mijn man, mijn moeder, die er ook bij was, en ik hebben even de tijd genomen hem te bewonderen.

Het duurde vrij lang voor onze dochter kwam. Ze lag hoog en wilde niet zakken. Ik moest kiezen: of nog een aantal keer heel hard mijn best doen met persen of het werd een spoed keizersnede. Dat laatste wilde ik niet. Ik heb echt hard gewerkt en daar kwam ze dan eindelijk. Onze dochter is direct meegenomen voor wat extra zuurstof en werd daarna in een warmtebedje gelegd.

Totaalruptuur

Dat extra werken zorgde er ook voor dat ik achterbleef met een totaalruptuur. Tijdens de bevalling is mijn huid van voor naar achter gaan scheuren. Daardoor had ik veel bloed verloren en zat ik tegen een bloedtransfusie aan. Zelf heb ik het niet gevoeld vanwege de ruggenprik.

Ik werd naar de operatiekamer gebracht om te worden gehecht. Wat was dat heftig, net moeder en nu al gescheiden van mijn kinderen. Bovendien wist ik niet wat me te wachten stond. Terwijl ik werd gehecht stonden de artsen gezellig met elkaar te praten. Ik had liever gehad dat ze iets tegen mij hadden gezegd.

Overgeplaatst naar een ander ziekenhuis

Ik ben bevallen in het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Dit is een gespecialiseerd ziekenhuis in kindergeneeskunde, zodra een kind buiten levensgevaar is, wordt het overgeplaatst naar een ander ziekenhuis*. Onze tweeling deed het gelukkig hartstikke goed en dus werden de kinderen en ik de dag na de bevalling met een ambulance verhuisd.

Gescheiden van mijn kinderen

Tegenwoordig worden moeder en kind gelukkig zo veel mogelijk bij elkaar gelegd op een kamer. Onze tweeling is inmiddels acht jaar, toen was dat nog niet aan de orde. Althans, niet in het ziekenhuis waar ik terecht kwam. De tweeling lag apart en ik mocht één keer per dag naar ze toe. In het begin werd mijn bed naar de afdeling van onze kinderen gereden. Later kon ik er zelf naartoe met mijn man.

Onze tweeling was erg klein bij hun geboorte. Mijn zoon woog 1900 gram en mijn dochter 2100. Ik vond het in het begin spannend om die twee kleine lijfjes in bad te doen bijvoorbeeld. Gelukkig groeiden ze goed.

Borstvoeding

Mijn borstvoeding kwam maar niet op gang. Hoe graag ik ook wilde, er kwam geen druppel uit. Iedere dag werd ik er door de verpleging aan herinnerd hoe belangrijk borstvoeding was voor mijn kinderen. En dus was ik daarna weer uren aan het pompen. Je wilt toch je kinderen alles geven wat je kunt. Huilend belde ik op een dag een vriendin. Ik was op. Het lukte gewoon niet. Mijn vriendin was heel stellig: stop hiermee, je hebt genoeg aan je hoofd. Besteed je aandacht aan jezelf en aan je kinderen. Stop met non-stop pompen. Ze drong tot me door en er viel een last van mijn schouders.

Er zijn zoveel verhalen van vooral vrouwen die pro borstvoeding zijn. Ze vertellen openlijk over hoe blij ze zijn dat ze hun kind hebben kunnen voeden. Je voelt je bijna schuldig als jij geen borstvoeding geeft of gaf, om wat voor reden dan ook. Het is ook mooi, maar het is nu eenmaal niet voor iedereen even eenvoudig. Daar mag ook wel eens iets over gezegd worden.

Verwerken tijdens de kraamperiode

In totaal heb ik zeven dagen in het ziekenhuis gelegen. Daarna was ik voldoende hersteld en mocht ik naar huis. Onze dochter mocht mee. Mijn zoon moest nog even blijven. Drie dagen later mochten we ook hem ophalen.

Toen we eenmaal thuis waren en ik vol goede moed wilde beginnen aan een fijne kraamtijd, moest ik echter nog van alles verwerken. Gelukkig stonden mijn man en moeder aan mijn zijde. Wil je meer weten? Lees dan ook: mijn postnatale depressie duurde drie jaar.

*Dit verhaal speelt acht jaar geleden, wellicht zijn de protocollen nu anders.

–
Aan dit artikel werkte mee: Melinda van Rossen. Zij is moeder van een tweeling en mede-eigenaar van het grootste no-nonsense Health & Lifestyle Platform voor vrouwen van Nederland: Boost your Health.

Foto: Anders dan verwacht

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram en ontmoet in de comments andere vrouwen. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?