De onmiskenbare geur van Zwitsal
Het leek me zo leuk om over een jaar of anderhalf een spetterende dreumes in de badkuip te hebben zitten. Uiteraard met veel te veel Zwitsal. Dat er speelgoed in bad drijft. Schaterlachen en geklieder. Dat de hele badkamer blank komt te staan. Zo erg dat je je halverwege dit tafereel geërgerd afvraagt wanneer je tijd hebt om de vloer te dweilen. Zoals het hoort dus eigenlijk.
Ons kindje spetterde niet. Hij was een paar dagen oud en net overleden toen ik hem voor het eerst in bad mocht doen. Dat was tevens de laatste keer.
Voor zijn badje heb ik hem eerst eens goed bekeken. Zijn mooie lange armen en benen, zo herkenbaar voor de baby’s in mijn familie. Zijn volle lippen die hij van zijn vader had. Al die blonde haren, ook van zijn vader. Ik zag voor het eerst zijn neus. Die was al die tijd verstopt gebleven onder beademingsapparatuur. Dit neusje had hij van mij. Hij was prachtig. Zo rustig. En zo oorverdovend stil.
Niet zoals het hoort dus. Hij had moeten krijsen op die decemberavond. Veel te koud zo net uit zijn warme dekentje, naakt en klaar om in bad te gaan. Hij had met zijn armen en benen moeten spartelen. En dan had hij moeten ontspannen in het warme water. Dat is hoe het hoort.
Ik zeg ik, maar zijn vader was er bij. Samen hebben we hem in bad gedaan in die ziekenhuiskamer waar hij veilig in papa’s armen nog geen twintig minuten daarvoor was overleden. We hebben hem in het warme water laten zakken. Zijn schouder in mijn hand en zijn hoofdje steunend op mijn arm. Eén hand onder zijn billetjes. Precies zoals het hoort.
Er was Zwitsal. Veel Zwitsal. Ook dat hoort zo. We hebben hem zachtjes heen en weer gewiegd en het water over zijn buikje laten glijden. We hebben zijn armen en beentjes gewassen. Zijn haartjes uitgespoeld en voorzichtig de laatste restjes pleister bij zijn neusje weggepoetst.
Na het bad hebben we hem afgedroogd en zijn kleertjes aangetrokken. Een broekje en een stoer roestbruin truitje. Gekregen van dierbare vrienden. Goed gekozen, want ik houd van die kleur. Het geeft warmte. We hebben zijn haartjes glad gestreken en hem netjes neergelegd. Zo schoon en net gewassen heb ik hem eindeloos geaaid en mijn neus in zijn nekje gedrukt. Die onmiskenbare babygeur opgesnoven. Gewoon, zoals het hoort.
Die geur blijft voor altijd verbonden met dit moment. Ik had me dat anders voorgesteld. Voor mij stond dat vrolijke gele flesje en haar zoete geur voor zorgeloosheid. Toch blijf ik juist die geur opzoeken. Als ik het ruik voel ik geen zorgeloosheid. Wel voel ik liefde voor mijn kind, zoals het hoort. En tegelijk is daar een bitterzoet verlangen.
—
Foto: Thomas Despeyroux via Unsplash
Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?