De eerste 40 dagen – van cocoonen naar nicu
In de eerste 40 dagen na de geboorte breekt voor jou – na maanden van zwanger zijn – een periode van rust en herstel aan. Zowel lichamelijk als geestelijk geef je de afgelopen periode een plek en wen je aan het moederschap. Er is alle tijd en ruimte voor je baby om langzaam te wennen aan een wereld van felle lichten en geluiden. En er wordt hard gebouwd aan een sterke band tussen moeder en kind buiten de baarmoeder. Met deze woorden maakt schrijfster Heng Ou in haar boek “de eerste 40 dagen” duidelijk hoe essentieel en intiem de postpartum-periode is.
Helemaal verliefd en samen cocoonen
Als nieuwe moeder ben je vooral thuis met je gezin. Je verplaatst je van je slaapkamer naar de bank en weer terug. Niks moet. Je eet gezond en lekker. De kraamhulp ruimt de vaatwasser leeg en kletst ondertussen met je partner. Je moeder komt langs en doet de was. Je geniet van het geroezemoes in huis terwijl jij op bed je baby de voedt. Een handjevol vriendinnen komt op bezoek. Beschuit met muisjes eet je samen op bed terwijl jullie kletsen over de geluidjes die je baby maakt in zijn slaap. Er zijn cadeautjes, eindeloos veel thee en je neemt je tijd om uit te rusten of je gedachten op papier te zetten.
Zo zou het moeten zijn voor alle vrouwen die net zijn bevallen. Ook ik wens dit voor iedere moeder, jong of ouder. Of het nu haar eerste kind is of haar vierde. Maar zo gaat het niet als je kindje wordt opgenomen op de afdeling IC neonatologie (NICU) in het ziekenhuis. In plaats van uit te rusten en cocoonen, wordt jij als kersverse moeder in je pyjama in een ziekenhuisbed of oncomfortabele rolstoel naar je baby gereden die in een couveuse ligt.
Kraamtijd op de NICU
Twee keer maakte ik een keizersnede mee en twee keer belandde ons kind op de NICU. De dag start met vroeg wakker worden in het ziekenhuis. Mijn man springt nog voor het ontbijt binnenkomt van zijn bed en neemt snel een douche. Nadat hij is aangekleed loopt hij naar de NICU. Hij klapt het deurtje open van de couveuse en pakt even het kleine handje vast van ons kind. De verpleging vertelt hem over de afgelopen nacht. Ik ontvang een appje: “alles ok, ik vertel je zo meer”. Dan volgt een boterham en een kop thee.
Rond 9 uur komt de verpleging binnen. Het is de dag na de keizersnede. Ik moet gaan zitten en als het lukt ook even naast mijn bed staan. Het klinkt als onmogelijk. Maar ik doe het. Pijn voel ik niet. Ik wil dit zo snel mogelijk achter de rug hebben. Pas dan kan ook ik naar mijn kind. Even later sta ik trillend als een rietje naast mijn bed. De verpleegkundige is trots. Ik ook.
Mijn operatiehemd wordt vervangen door mijn eigen t-shirt. Dat voelt al beter. Iemand komt langs om mijn hechtingen te bekijken, ik krijg nieuwe pijnstilling, mijn bloeddruk wordt gemeten en dan mag ik met bed en al naar de NICU. Inmiddels is het kwart voor twaalf, het is bijna tijd voor de lunch. Ik begin er niet over en eet die middag niet. Ik wil niet nog langer wachten.
Tegen een uur of vier ben ik weer terug op mijn kamer. Ik zie wit en voel mij moe en hongerig. Omdat ik niet heb geluncht ben ik mijn pijnstillers vergeten in te nemen. Ik maal over de gesprekken die we vandaag voerden en huil stilletjes over het infuus dat opnieuw geprikt moest worden in het armpje van mijn kind. Ik houd me vast aan de woorden van de liefste NICU verpleegkundige van allemaal. Zij vond dat het goed ging.
Voordat we gaan slapen, loopt mijn man nog even naar onze zoon. Hij zingt een liedje en wenst hem goedenacht.
Altijd onderweg
De volgende dag loop ik zelf naar de douche. De warme stralen over mijn rug laten me weer mens voelen. De rest van de dag zit ik in een rolstoel naast de couveuse. Ik ben zo blij om onze zoon te zien en kan niet wachten tot we eindelijk weer mogen buidelen. Weer schiet eten erbij in.
Dag drie. We gaan naar een Ronald McDonald Huis. Op deze nieuwe plek worden we met open armen welkom geheten. De traplift is stuk dus ik loop zelf de trap op en af. Ik ben niet meer afhankelijk van de verpleegkundigen en we kunnen nu zelf onze dag indelen. Een hele opluchting. ‘s Avonds eten we in het restaurant van het ziekenhuis en daarna zitten we nog een uurtje op de NICU.
Hierna volgen twee overplaatsingen. Van NICU naar een high care afdeling in een ander ziekenhuis en van high care naar het streekziekenhuis dichtbij huis. Twee keer rijden we achter de ambulance aan en twee keer sterf ik duizend doden. In deze weken hijs ik mij vier keer per dag in en uit de auto en loop daarna naar de couveuse unit. Een wandelingetje van een minuut of tien. Tussendoor maak ik tijd om te kolven of bel ik met mijn moeder. Van rusten komt weinig. Gelukkig zijn er vrienden die onze vriezer vullen met maaltijden.
Kraamtijd op de NICU komt vaker voor dan je denkt
Dit blog is niet bedoeld als pleidooi over ongemakken. Helemaal niet zelfs. Ik schets simpelweg een ander beeld. Hoewel niemand ooit verwacht een kraamperiode als deze mee te maken, gebeurt het wel. En vaak ook. Jaarlijks worden meer dan 11.000 baby’s te vroeg geboren. Dat betekent ook dat die zo belangrijke 40 dagen door duizenden moeders later wordt opgestart of zelfs helemaal wordt overgeslagen.
De eerste 40 dagen kunnen beter starten
Ik geloof dat de eerste 40 dagen inderdaad heel belangrijk zijn. Het is een periode van helen, hechting, vertrouwen en een zachte en gezonde start voor de moeder. Ik geloof ook dat er een manier moet zijn om zo’n start enigszins na te bootsen als je kind na de geboorte moet worden opgenomen.
Gelukkig zijn er onderzoeken gestart met privé kamers op de IC neonatologie. De eerste resultaten tonen aan dat zo’n kamer een drempel opwerpt. Op een open unit schiet je nu eenmaal sneller iemand aan met een vraag dan wanneer je op een bel moet drukken. Juist dit levert extra onzekerheid en stress op. Maar moeders geven ook aan de nabijheid van hun kind en meer tijd samen doorbrengen als heel positief te ervaren. Op deze manier is er wellicht ook meer ruimte voor de moeder om goed te eten, meer te rusten, zonder tijdsdruk te kolven, haar kindje beter te leren kennen of zelfs (sporadisch) bezoek te ontvangen. Precies zoals het boek van Heng Ou omschrijft. Ontwikkelingen als deze geven hoop voor de toekomst.
Kraamtijd op de NICU
Is je baby net geboren, ligt hij of zij (voorlopig) nog in het ziekenhuis en ben je op zoek naar informatie en praktische tips? Of ken je iemand die plotsklaps in het ziekenhuis belandde na de geboorte van haar baby? Bestel dan nu ‘kraamtijd op de NICU’, een informatieve gids voor ouders van een pasgeborene in het ziekenhuis op de afdeling IC neonatologie, NICU, kinder intensive care of couveuseafdeling. Hierin vind je tevens een uitgebreide lijst met belangrijke vragen die je kunt stellen aan artsen en verpleegkundigen.
—
Foto: Anders dan verwacht
Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram en ontmoet in de comments andere vrouwen. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?