Dat wat ik niet wist over babysterfte

“Sorry, dat wist ik niet”. Dit is mijn nieuwe realiteit en het standaard antwoord dat ik krijg als iemand mij vraagt of ik kinderen heb. Ik ben moeder, met heel mijn hart, maar ik sta met lege handen. “Nee, het geeft niet, je kon het niet weten” zeg ik dan.

Ondertussen bedenk ik mij op zulke momenten dat er zo veel is dat ik ook niet wist. Ik wist niet dat het leven al kan eindigen nog voor het goed en wel begint. En ik wist niet dat ondanks het onvermijdelijke afscheid je hart kan openspringen. Dat je vol herkenning naar dat kleine gezichtje kunt staren. En dat je onvoorwaardelijk kunt houden van, terwijl je hem of haar nu al mist.

Ik wist niet dat er zo veel alarmen nodig zijn om één baby te monitoren en dat een klein lijfje zoveel verschillende infusen nodig heeft om te overleven. Ik wist niet dat couveusebaby’s geen kleren dragen en ook niet dat zij 24 uur per dag nauwlettend in de gaten worden gehouden door een bijzonder groot team van artsen, verpleegkundigen, arts-assistenten en teamhoofden.

Ik wist niet dat er intensive care units voor de allerkleinsten leeg staan vanwege personeelstekort. En ik wist niet dat je baby in je armen mag liggen als het einde nadert. Ik wist niet dat verpleegkundigen op de klok kijken en je er op wijzen dat het tijd wordt om afscheid te nemen. Ik wist niet dat je hem of haar eindeloos wilt kussen en niet meer los wilt laten, ook al weet je dat dat moet.

Ik wist niet dat je met alles dat je in je hebt wil blijven geloven dat je baby heus nog verder ademt, zijn of haar ogen opent en dat alles goed komt. Ik wist niet dat een verpleegkundige helpt met de laatste wasbeurt en dat hij of zij een voet- of handafdruk maakt terwijl je toekijkt. Ik wist niet dat het ziekenhuis verlaten terwijl je baby achterblijft onmenselijk is.

Ik wist niet dat ook ik dag en nacht een kaarsje zou branden. Ik wist niet dat er zulke kleine kistjes bestaan. En ik wist niet dat een rouwkaart tegelijk een geboorteaankondiging kan zijn. Ik wist niet dat je in een week tijd zoveel bloemen kan ontvangen en ik wist niet dat iedereen anders rouwt. Ik wist niet dat afstand doen van het laatste rouwboeket onmogelijk lijkt.

Ik wist niet dat je zoveel kunt huilen op een dag. Ik wist niet dat het andere mensen ongemakkelijk maakt als ze mijn verhaal horen. Ik wist niet dat er over mij gesproken zou worden. En ik wist niet dat er veel bijzondere herinneringsdozen bestaan. Ik wist niet dat je vervolgens moed en tijd nodig hebt om alle spulletjes daarin op te bergen. En ik wist ook niet dat uiteindelijk een gevoel van trots en liefde over zou blijven.

Ik wist niets van de wereld die babysterfte heet. En ik had het liever ook niet geweten. Net als degene die zich een hoedje schrikt en zich verontschuldigd, want natuurlijk wist hij het niet. Aan mij is immers niets te zien. Ik ben gezond en overdag stap ik gewapend met een grote glimlach de deur uit. Ik ga naar verjaardagen en feestjes, ik werk fulltime, de boodschappen en het huishouden worden gedaan door mij en ik spreek af met vrienden. Na verlies gaat het leven gewoon weer door, en ook dat heb ik nooit geweten.

—

Foto: Anders dan verwacht

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?