Dankzij clomid werd ik zwanger van een tweeling

We wilden dolgraag een kind. Na ruim een jaar proberen zijn we naar het ziekenhuis gestapt om te vragen of er iets mis was. Helaas vonden ze de oorzaak van de uitblijvende zwangerschap bij mij. Mijn eitjes werden niet rijp. Er werd medicatie voorgeschreven: Clomid.

Starten met Clomid

We mochten eerst die medicatie een tijdje proberen. Zou dat geen effect hebben, dan konden we daarna de overstap maken naar IUI en IVF. Dat vooruitzicht maakte me huiverig. Zowel IUI als IVF zijn pittige trajecten. Clomid bleek echter ook geen pretje. De extra dosis hormonen zorgde ervoor dat ik me opgezwollen en hysterisch voelde.

Een aantal keer heb ik gedacht dat ik zwanger was, toch was het nooit zo. Toen het einde van de Clomid-periode in zicht kwam, had ik de hoop op zwanger worden met behulp van deze medicatie opgegeven. En als je het niet meer verwacht, dan gebeurt het. Ineens bleef mijn menstruatie uit en bleek ik zwanger.

Zwanger van een tweeling

Tijdens de eerste echo in het ziekenhuis zagen ze tot onze verbazing niet één maar twee vruchtzakjes. De Clomid had goed zijn werk gedaan, ik was in verwachting van een tweeling. Ik schrok en moest dit nieuws toch echt even laten bezinken. Mijn man daarentegen was al bezig met de inboedel voor onze tweeling. We zouden een dubbele wandelwagen nodig hebben bijvoorbeeld en twee bedjes.

Aan een tweelingzwangerschap kleven wat extra risico’s. Zo is er bijvoorbeeld meer kans op vroeggeboorte. Daarom werd ik niet zoals gebruikelijk doorverwezen naar een verloskundigenpraktijk maar bleef ik onder controle in het ziekenhuis.

Extra controles in het ziekenhuis

Regelmatig mocht ik in het ziekenhuis verschijnen voor controle. Daar luisterden ze naar de hartjes en werd een echo gemaakt. Ik stond iedere keer na vijf minuten alweer buiten. Er was nooit ruimte voor mijn vragen, terwijl ik die wel had. Ik las boeken over de zwangerschap, over moeder worden of bevallen van een tweeling maar voor mij was dat niet voldoende. En eerlijk gezegd, dat is ook niet voldoende. Nu kan ik dat zeggen. Toen niet.

Er zou een gesprek komen over de bevalling. Die stond gepland rond de 30 weken. Dan kon ik met al mijn vragen terecht. Dat gesprek heeft alleen nooit plaatsgevonden.

De zwangerschap was zwaar

Ik vond de zwangerschap zwaar. Niet alleen kon ik nergens met mijn vragen terecht, ik werkte ook nog en had dagelijks een behoorlijke reistijd. Tel daarbij op de vele ziekenhuiscontroles en het gewicht van twee groeiende baby’s. Ik vermoedde dat ik eerder zou gaan bevallen. Ik kaartte dat alvast aan op mijn werk maar het mannenteam waarin ik werkte, wuifde mijn vermoedens weg. Het zou heus niet zo’n vaart lopen.

Vroeggeboorte met 25 weken?

Zo’n vaart liep het echter wel. Ik was 25 weken zwanger toen ik op kantoor last kreeg van mijn buik. Het leken menstruatiekrampen. Mijn collega bracht me naar de trein. Half puffend maakte ik de treinreis richting het ziekenhuis. Halverwege de reis sloot ook mijn man aan.

Het bleek een urineweginfectie te zijn. Ik kreeg een katheter ingebracht en medicatie. Helaas had de infectie er ook voor gezorgd dat onze kindjes wilden komen. Weeënremmers en longrijpers werden in allerijl toegediend.

Wat was dat heftig. Van de één op de andere dag kwam de bevalling ineens heel dichtbij. Veel te vroeg en zonder voorbespreking of plan. Ik werd opgenomen en om mij heen zag ik andere vrouwen die net als ik in de medische molen waren beland. Toch gebeurde er niets en mocht ik na 3 dagen weer naar huis waar ik het nog tien weken heb kunnen volhouden.

Ik miste empathie

Eenmaal thuis pakte ik het oude ritme weer op met regelmatige controles in het ziekenhuis. Die onzekerheid, de ziekenhuisbezoeken en de wetenschap dat alles van de één op de andere dag anders kan lopen eisten hun tol.

In het ziekenhuis miste ik empathie. Om een voorbeeld te geven: tijdens één van die controles ging er iets vreselijk mis. De gynaecoloog luisterde zoals altijd naar de hartjes van onze baby’s maar was niet tevreden met wat ze hoorde. Nog geen twee tellen later zat ik in een rolstoel en was er sprake van een spoedkeizersnede. Gelukkig kwam er een tweede hartcontrole, die liet een goed hartritme zien. Het had niet gelegen aan onze baby’s maar aan het eerste apparaat. De schrik zat er goed in en een gesprek achteraf over hoe het nu met mij ging, had welkom geweest. En zo waren er helaas meer incidenten.

Voor een arts ligt de focus op het medische aspect

Het helpt natuurlijk niet dat je geen band kunt opbouwen met een arts in het ziekenhuis. Tijdens ieder consult zie je iemand anders. Daarbij komt dat artsen zich concentreren op het medische aspect. Dat is hun primaire taak. Dat snap ik ook. Maar meer uitleg of net dat beetje extra aandacht voor mij en mijn man had echt beter geweest.

Ik heb het gered tot 35 weken, een hele prestatie. Toen kon ik daarna eindelijk mijn zoon en dochter in mijn armen sluiten. Melinda vertelt ook over haar bevalling. Wil je weten hoe die verliep? Lees dan: dealen met een totaalruptuur en de druk rondom borstvoeding.

–

Aan dit artikel werkte mee: Melinda van Rossen. Zij is moeder van een tweeling en mede-eigenaar van het grootste no-nonsense Health & Lifestyle Platform voor vrouwen in Nederland: Boost your Health.

Foto: Anders dan verwacht

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram en ontmoet in de comments andere vrouwen. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?