Bekentenis van een vrouw in rouw

Ik zou het willen uitschreeuwen, iedere dag opnieuw. Naar de buren, naar de caissière in de supermarkt, naar collega’s, naar de vrouw die zojuist langsfietst met een klapperend kinderzitje: “Weet je wel dat er een baby dood is.” Ik zou willen dat ze mij begrepen. Ik zou ze door elkaar willen schudden tot ze de pijn in hun botten voelen. Tot ze weten wat ik voel.

Maar dat kan niet. We leven in een beschaafde wereld. Ik ben netjes opgevoed. Ik heb een goed stel hersens. Natuurlijk roep ik niet naar al die mensen. Natuurlijk schud ik ze niet door elkaar. Of… in alle eerlijkheid. Ik deed het wel.

De hele buurt mocht het horen

Ik kom moe thuis na een lange werkdag. Er ontstaat een meningsverschil over het eten. Normaalgesproken is dit zo verholpen. Maar nu voel ik binnen vijf minuten een blinde paniek opborrelen. Alles gaat mis. Het eten, ons leven en het leven van onze baby die er niet meer is.

We wonen klein. We hebben naast, boven en onder ons buren en ons huis is gehorig. Dat weet ik maar al te goed. Wat hebben de mensen om ons heen mij al vaak horen huilen. En ze hebben geen idee waarom. Deze bewuste avond hoor ik mezelf roepen: “jullie vragen je vast af waarom jullie mij zo vaak horen huilen. Mijn baby is dood. Horen jullie wat ik zeg? Terwijl jullie doorleven alsof er niets aan de hand is, gaan er baby’s dood.” Dit mantra herhaal ik nog een aantal keer. Ik weet zeker dat de mensen die thuis waren alles woord voor woord hebben verstaan.

Ik schreeuw om hulp. Om iemand die aanbelt en zegt: “ik hoorde je, ik ken je verdriet, ik heb hetzelfde meegemaakt.” Maar niemand belt aan. Hoe hard ik ook roep. Geen van mijn buren heeft een bloemetje of kaartje bij de deur achtergelaten. Natuurlijk niet. Ik had het ook niet gedaan.

Rouw en shockeren

Er zijn momenten dat ik bewust dingen zeg om mensen te shockeren: “het kan altijd nog erger, je kunt ook gewoon doodgaan.” Iemand die onredelijk doet in het verkeer krijgt de volle laag. Niet zo zeer over zijn of haar rijstijl, nee ik vind dat hij of zij mij met rust moet laten want ik mis mijn kind. Ik zeg ongepaste dingen als: “ik wil niet meer verder.” Ik weet dat ik mensen daarmee pijnig. Dat ik ze heel even de lucht uit de longen ontneem. Maar weet je. Zo voelt het voor mij iedere dag.

Het verlies letterlijk laten voelen

Mijn man zorgt goed voor mij, voor ons. En dat terwijl hij dezelfde pijn voelt als ik. Ik weet dat ik hem te hard bij zijn arm vastpak als hij mij niet lijkt te begrijpen. Ik weet dat ik hem dan heen en weer schud. En als hij mij dan stevig vasthoudt, stomp ik op zijn rug. Ik weet dat dat niet zou mogen. Ik doe het niet bewust. Het is geen mishandeling, het is onmacht. Het is pijn die een uitweg zoekt.

Ik heb serieus overwogen te gaan boksen. Maar ik ben bang dat ik binnen drie slagen huilend op de grond zit. En dan kijkt er zo’n grote personal trainer op me neer. Een stoere vent. Wat zal hij denken van deze kapotte vrouw, zonder enige vorm van conditie?

Rouwen is eenzaam

Ik ken niemand die meemaakt wat wij meemaken. Een kind verliezen is allemachtig eenzaam. Het onderwerp is een taboe. Vrienden en familie stellen voor leuke dingen te gaan doen, zeggen dat het wel weer goed komt. Dat we ons moeten focussen op de toekomst. Geloof me, dat doen we. Er zijn genoeg dagen dat dat ook lukt. Maar andere dagen wil ik het hebben over hoe het had moeten zijn, het liefst met iemand die dat begrijpt.

Hoe schiet je te hulp: 6 handige tips

Herken je jezelf in dit verhaal en weet je niet hoe je jouw gevoel moet uitleggen of om hulp moet vragen? Stuur dit artikel dan door naar een goede vriend of vriendin. Geef aan hoe je wilt worden bijgestaan.

Wil je iemand helpen in deze of een vergelijkbare situatie? Weet dan dat een avondje stappen of een middagje sauna mooie voorbeelden zijn om iemand een hart onder de riem te steken. Beiden moet je ook zeker voorstellen. Maar soms is het net zo belangrijk om samen stil te staan bij het gemis. Hieronder vind je een aantal tips:

Is er veel woede en onbegrip? Ga samen boksen of ga op zoek naar andere vormen van beweegtherapie.
Vraag “wat staat er deze week op je to-do lijstje”. Neem een taak over. Het gaat om de kleine dagelijkse dingen zoals de gootsteen ontstoppen, een kozijn schilderen of de APK-keuring van de auto. Juist dit soort taken leveren – naast werk en overleven – soms onnodig veel stress op.
Zoek mee naar iemand die verder kan helpen: een therapeut, boek, website, coach of lotgenoten.
Ga er op uit, weg van de drukte en vind rust in de natuur.
Maak samen iets voor het kindje dat er niet meer is. Je kunt sieraden maken, een herinneringsdeken van ongedragen kleertjes of ga samen op bloemschikcursus zodat er altijd mooie bloemen in huis of op het graf staan.
Praat terwijl je buiten wandelt, terwijl je iets maakt of bel op. Vraag hoe het echt voelt. Vraag naar de zwangerschap, de bevalling en/of het kind.

Wil je verder lezen? Dit zeg je tegen iemand die een kind verloor of bekijk deze verrassende cadeautips bij babysterfte

–

Foto: Anders dan verwacht

Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?