Als een kindje “krijgen” anders loopt dan je verwacht
Op een gegeven moment had ik een punt in mijn leven bereikt waarop een kindje heel welkom zou zijn! Ik wilde altijd al jong moeder worden, maar het liep allemaal even anders.
Zwanger worden lukte niet
Zwanger worden lukte niet, maar de stap naar de huisarts vond ik nogal wat. Ik was met mijn 175 kilo veel te zwaar en natuurlijk wist ik wel wat ze me zou vertellen. Afvallen had ik al op tientallen manieren geprobeerd, dus hier had ik wel hulp bij nodig. Hulp van een diëtiste en een psycholoog, maar na een intensief traject heb ik besloten om voor een Gastric Sleeve te gaan. Screenings, gesprekken en veel informatie volgden, ik ging er helemaal ervoor.
Een cyste op mijn eileider
Na veel te zijn afgevallen voelde mijn lichaam goed aan en lag de focus weer op zwanger worden, maar er gebeurde niets. Totdat ik vreselijke buikpijnen kreeg. In eerste instantie was niet duidelijk wat er aan de hand was, maar toen de pijn ondraaglijk werd, moest ik worden opgenomen in het ziekenhuis. Er bleek een cyste op één van mijn eileiders te zitten, deze was gaan draaien en afgestorven en moest dus verwijderd worden. Tijdens de controle gaven we aan dat zwanger worden al niet lukte en we vroegen wat de kansen nu waren. De arts stuurde ons door voor verdere onderzoeken.
Vruchtbaarheidsonderzoeken
Mijn onderzoeken lieten geen gekke dingen zien, dus werd geopperd om wat onderzoeken bij mijn man te doen. Helaas kwam daar minder goed nieuws uit en we hoorden dat zwanger worden niet vanzelf zou gaan lukken. We waren verdrietig, maar hielden ons ook vast aan het IVF-traject dat ons voorgelegd werd. Hiervoor moesten we naar een ander ziekenhuis, waar een iets ander beeld ontstond na nog wat onderzoeken. Er was een kans dat we middels een IUI traject zwanger konden worden, dus daar gingen we eerst voor!
IUI behandelingen
Het IUI-traject ervoer ik op het moment zelf als iets dat gewoon moest. Ik leefde van afspraak naar afspraak, iets wat ik achteraf anders had moeten doen. Mijn gevoel zette ik opzij en ik keek naar de praktische zaken. Ik durfde niet te voelen, bang voor teleurstellingen denk ik. Ik spoot de hormonen in en voelde me zo verschrikkelijk, maar ik wist waar ik het voor deed, een klein wondertje. De eerste poging leverde niets op. Het was december en door de drukte op ons werk wilden we eigenlijk pas in het nieuwe jaar verder.
Toch was er ergens een stemmetje dat zei, kom op, gewoon doorgaan! De afspraak in december bleef dus staan en zo zaten we tijdens de kerstdagen niet bij de boom, maar in de wachtkamer in het ziekenhuis. Een positieve test volgde, en helaas ook een bloeding. Dat gevoel wat ik toen had, ik kan het niet omschrijven. Verdriet, maar ook boosheid. Gelukkig konden we snel in het ziekenhuis terecht voor een controle, een controle met een kloppend hartje. Het was natuurlijk nog super klein, maar er was hoop!
Een kloppend hartje
Dat kleine kloppende hartje groeide en groeide, ik kreeg veel extra controles met het oog op mijn Gastric Sleeve, maar alles ging goed! Ik moest vaak naar het ziekenhuis, en dat betekende ook vaak naar de baby kijken. Nee dat vond ik geen straf. Op het eind van de zwangerschap werd mijn lichaam zwak en mijn bloeddruk hoog. Ik kon niet meer, al ging het met de baby allemaal goed. Hij was heel goed op gewicht en omwille van mijn gezondheid werd toch besloten om de bevalling in te gaan leiden rond de 38 weken.
Van natuurlijke bevalling naar keizersnede
We waren er helemaal klaar voor, en natuurlijk vonden we het ook heel spannend. Ik kreeg een infuus met weeënopwekkers en ik had al snel twee centimeter ontsluiting. Dat gaat lekker dacht ik nog. Maar het bleef bij die twee centimeter. De weeënopwekkers werden steeds verder omhoog gegooid, toch gebeurde er niets. Ze konden nog hoger gezet worden, maar dan werd wel een ruggenprik aangeraden. Het maakte mij op dat moment niet uit, dus deden ze een poging om de ruggenprik te zetten. Er was een leerling bij, iets wat ik helemaal prima vond, want iedereen moet het leren. Echter ging het keer op keer mis en na vijf keer was ik er klaar mee! Ik kreeg een pompje met pijnbestrijding en voelde me helemaal ontspannen. De weeën kwamen en kwamen, maar de ontsluiting is nooit verder dan drie centimeter gekomen. Ik was kapot en de arts stelde een keizersnede voor, ook hij had er een hard hoofd in gekregen.
De keizersnede
Op de operatiekamer werd een nieuwe poging voor een ruggenprik gedaan, ik wilde het toch wel heel graag meemaken en de andere optie was onder narcose. Gelukkig ging dit goed en kon ik gewoon bij blijven. Het was bijzonder om te weten dat ze aan de andere kant van het doek je lichaam opensnijden, het voelde ook gek, maar het deed geen pijn. Vrij snel was ons kleine ventje geboren. Ik mocht hem even zien, maar hij ging snel met papa mee voor de nodige controles. Dat was even naar, maar ik wist ook dat het gewoon moest.
Herstellen na een keizersnede
Na het lezen van veel horrorverhalen over een keizersnede, bereidde ik me voor op een lang herstel. Gelukkig viel mij dat allemaal mee en voordat ik het wist was ik weer op de been. De enige nare ervaring is die ruggenprik die keer op keer mislukte. Op dat moment dacht ik gewoon: jezelf niet aanstellen en genieten van je kindje, want eindelijk ben je moeder.
Negatieve gevoelens tijdens de kraamperiode
Toch bleef na de bevalling die roze wolk uit en ik voelde me super schuldig. We hadden een lange weg afgelegd en toch was er iets… Ik kan het niet uitleggen, ik voelde me neerslachtig, wist me geen raad en met de weken werd dit erger en erger. Een verdrietig en ongelukkig gevoel overheerste en soms dacht ik, ik wil die baby niet meer. Mijn moeder en man stuurden me naar de huisarts en ik bleek een Postnatale Depressie (PND) te hebben. Dankzij de juiste hulp ben ik door deze periode gekomen.
Een schuldgevoel door de postnatale depressie
Nog steeds voel ik me soms schuldig over de gevoelens die ik destijds had, maar ik besef ook dat ik er niets aan kon doen. Wel stuitte ik op ontzettend veel onbegrip van mijn omgeving. We hadden ons kindje toch, dus waarom was ik niet blij en genoot ik niet van het kleine wondertje. Het ging gewoon niet en in plaats van steun, vielen mensen om mij heen weg. Als je niet weet wat een PND is, dan is het heel lastig om te begrijpen waar iemand doorheen gaat, dus ik neem niemand iets kwalijk, al is het wel jammer natuurlijk.
Een leerproces
Van dit alles heb ik geleerd dat niets vanzelfsprekend is, dat je soms keihard moet vechten en je geen garanties voor de toekomst hebt. Daarnaast is het belangrijk om je gevoel te uiten, ook al denk je misschien dat je je aanstelt of maak je je druk om wat andere mensen misschien van je denken. Nu weet ik, laat ze denken! Je gevoel is je gevoel en door het te uiten kan je een luisterend oor of hulp krijgen. Daarnaast heb ik geleerd om door te zetten, niet bang te zijn voor het onbekende en mijn grenzen aan te geven. Ik had bij het mislukken van de ruggenprikken moeten zeggen, stop! Op dat moment had ik echt mijn eigen grenzen moeten bewaken, maar al doende leert men toch?!
–
Dit artikel werd geschreven door: Nadia Lahpor-Hesse. Nadia is moeder van een zoontje van vijf en getrouwd met een geweldige man. Naast haar werk, besteedt zij heel wat tijd aan haar blog happinessfromme.com, een eigenzinnig family & lifestyle blog.
Foto: Anders dan verwacht
Met Anders dan verwacht maak ik je wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en het leven daarna op de afdeling IC neonatologie (NICU). Met betrouwbare informatie, support en een gezonde dosis zelfontwikkeling, verbintenis en erkenning vinden we samen de rust terug in een risicovolle zwangerschap. Wil je met iemand praten? Stuur mij dan een berichtje. Je kunt bij mij je verhaal kwijt en als je daar behoefte aan hebt, kijken we samen welke vervolgstappen jou vooruit kunnen helpen. Of volg mij op Instagram en ontmoet in de comments andere vrouwen. Wil je een gastblog aanleveren, je expertise delen of adverteren? Stuur dan een mailtje. Ontdek je foutje of mis je iets op deze site? Laat het mij dan weten. Ik waardeer het heel erg als je meedenkt. Samen staan we sterker, toch?